Онгоц газардаж эхлэхэд Жонгүг цонхоор ширтсэн чигтээ хэзээ ч өөрт нь төрж байгаагүй ийм их сандрал хийгээд догдлолыг тэсэхийг хичээнэ. Охидын гараас хөтөлж, олон удаа уруул дээр нь үнсэж үзсэн. Гэвч тэр бүх үед догдлох бус хүссэн зүйлээ авсан мэт сэтгэл хангалуун л хоцордог байж. Хэзээ ч яг одоогийнх шиг юу хийхдээ эргэлзсэн бодлууд толгойд нь эргэлдэж үзсэнгүй.

Автомат яригчаар онгоц аюулгүй газардсаныг мэдэгдэж, суудлын бүсээ тайлж эхлэхдээ Жонгүг ямар нэг зүйл хэлэх хэрэгтэйдээ эргэлзсээр хажуу тийш харвал Тэхён юу ч болоогүй мэт түүнтэй адил үйлдэл хийж байлаа. Жонгүгийн санаа багахан амрах шиг болж, хоолой зассаар,

"Тэхён..-"

Түүний хоолой чанга гарсангүй. Тиймдээ ч Тэхён сонссонгүй бололтой босоод явчихад тэр хоосон ширтсээр хоцорлоо.

-

Онгоцны буудлаас тэд тэмцээн болох спорт ордоны ойролцоох зочид буудал руу хөдөллөө. Жонгүг хамгийн сүүлд гарч ирсэн тул үлдсэн машинд суун хаалгаа хаавал түүний урд эгнээнд Тэхён Жимин хоёр зэрэгцэн суусан харагдлаа.

Дасгалжуулагчгүй машин байсан тул нилээн дуу чимээтэй явцгаана.

"Тэхён, ундаа уух уу?"

Жиминий хоолой гарахад цонхоор ширтэн суусан Тэхён цочин хараад "Аан за." гэсээр түүний гараас авч уухад Жонгүг хөмсөг зангидах аж.

Тэхён мэдээгүй ч түүнд өгсөн ундаагаа Жимин түрүүхэн задлаад уруулдаа хүргэн балгасаныг Жонгүг харчихсан юм.

Нүдээ нарийсган ширүүн царайлсаар Жиминий суудлын араас хүчтэйхэн жийхэд Жимин нуруундаа цохилт мэдэрсээр амандаа хараан эргэж харвал Жонгүг ёжилсон инээмсэглэл тодруулан,

"Уучил. Санаандгүй хүрчихлээ."

Түүний хоолойг сонсоод Тэхён огцом эргэн харахдаа өөрлүү нь шилжих аймшигтай хурц харцанд бараг л сийчүүлсээр урагш харлаа. Жонгүг түүний ард сууж байгааг мэдсэнээс хойш тэр тайван сууж чадаагүй юм. Алга нь хөлөрч, үе үе суудлаа засан суухдаа Тэхён түүний гараас атгачихсан байсан зүүн гараа үргэлж ширтэнэ.

"Дотор чинь муухайраа юу? Цонхоо нээгээч."

"Үгүй дээ."

Түүний барайсан царайг харчихаад Жимин ийн асуусанд Тэхён эвгүйхэн хариулан удалгүй машин зогслоо.

Зочид буудлын хаалгаар бүгд орж ирэхэд дасгалжуулагч багш хэдийн өрөөг хуваарилж байх бөгөөд ихэнх нь сайн дураараа дотно хэдтэйгээ хамт дугарч байгаа харагдана.

Тэхёны харц өөрийн мэдэлгүй Жонгүг рүү гүйж хэнтэй хамт орохыг нь тааж ядах ба харин Жонгүгт энэ асуудал хамаагүй бололтой утсаа оролдон зогсох аж.

"Өөр сайн дураараа орох хүн байна уу? Байхгүй бол-"

"Тэхён бид хоёр нэг өрөөнд орчихьё."

Жиминийг сонсоод Тэхён сая нэг ширтэж байсан нэгнээсээ харц салган харвал Жимин түлхүүрээ авч байлаа. Сэтгэл дундуур, дутуу мэдрэмжээ хадгалсаар Тэхён энэ удаад эсэргүүцэж чадахгүйгээ ойлгох бөгөөд санаа алдахаас өөрийг хийлгүй цүнхээ чирэн Жиминий хойноос дагалаа.

Тэмцээн болоход гурван өдөр үлдсэн тул багаараа бэлтгэлээ эрчимтэй хийж эхлэв.

Жимин одоо яг л өлсөж үхэх дээрээ тулсан араатан ангаа отож байгаа мэт Тэхёны дэргэдээс нэг ч хором үл салах бөгөөд дан ганц Жонгүг бус бусад гишүүд ч ажиглаж эхлэн яриа үүсэж эхэлсэн байв. Тэхён түлхүүлэн унахдаа өвлөгөө шалбалж орхин завсарлахад Жонгүг цүнхнээсээ анхны тусламжын хайрцаг гарган түүний зүг эргэхэд хэдийн дэргэд нь Жимин ирчихээд тос түрхэн наалт нааж байлаа. Жонгүгийн аманд хүйтэн инээмсэглэл тодорч гартаа барьсан хайрцагаа хамаг хүчээрээ атгахад судас нь тодрон цагаарна.

-

Бүгд өөрсдийн байрлалдаа хамгийн сайнаар хичээж бэлтгэлийн цаг харин дуусахад дэггүй хөвгүүд болон хувирах аж.

"Цагийн дараа, миний өрөөнд!"

Буудлын үүдээр орохдоо нэг нь ийн хэлж бүгд өрөө өрөө лүүгээ салан явахад Жонгүг хэдийн үүнд сонирхолгүй гэдгээ мэдэх тул өрөөндөө орж ирэн усанд орчихоод хувцасаа солин ганцаар өөр тийш явсан юм.

Үдшийн хотоор алхаж хүн багатай намуухан газар орж ирсээр хэдэн хундага хатуу юм уун суув. Согтчих юмсан гэж хүсэх атал огтхон ч толгой нь манарахгүй байгаадаа Жонгүг инээмсэглэх аядана. Тэгээд л тэр уухаа болин хэсэг бодолхийлж суулаа.

Үнэндээ Тэхён анхнаасаа сайн найз шиг байсан юм уу гэвэл худал. Найз гэж боддог байсан ч хэдийн жаахан хүүхэд байсан Жонгүг зүгээр л түүний дэргэдээс амар амгалан гээчийг мэдэрдэг байсан юм. Бүхий л найз ийм мэдрэмж өгдөг гэсэн бодолдоо итгэсээр Тэхёныг харамлаж ч чадахгүй өөрийн тархи, зүрх хоёроо дайтуулдаг байсан юм билээ.

Эргээд харахад тэр үеийн бяцхан хөвгүүн Тэхён үргэлж л Жонгүгийн нүднээс зугтдаггүй байж. Тийм ээ, тэд найзууд байсан. Магадгүй тэгсэн нь ч зөв байсан байх. Өөр зүйлийг мэдэрдэг гэж тэрхэн цагтаа мэдэж байсан бол тэд одоо нэгэнтэйгээ хамт байгаа ч уу, үгүй ч үү?

Найзууд учраас, сайн найз гэх нэрийг бие биенээсээ холбон алхалж байгаа болохоор Жонгүг одоогийн байр сууриа хэвээр авч үлдэх хэрэгтэй гэдгийг сайн мэдэж байлаа. Тэхёнд хэлэх хэрэгтэй. Үүрд чиний сайн найз байх болно, бас хуучны өдрүүд шигээ инээлдэн ямар ч сэв цууралтгүйгээр энэ хэвээр нь байлгаж өгнө гэж.

Тэхёны нүд тэртээ тэргүй хэн нэгэн дээр тусчихсан байгаа шүү дээ.

"Хараал ид гэж...миний сайн найз юмсан." Жонгүг инээх аядан шивнэчхээд хийж тавьсан сүүлийн хундагаа хөнтөрч орхив. Энэ хундага ч бас түүнийг согтоож дөнгөсөнгүй. Тэр дэндүү гэмээр эрүүл ухаантай хэвээр байсан юм.

"Жон Жонгүг өөрийн хүслээр Пак Жиминд ялагдаж өгч байгаа бололтой."

Тэр ийн хэлчхээд л суудлаасаа босон гараа халааслаад хаалгаар гарч одов.

-

"Чи согтчихсон юм уу, Жимин?"

Тэхёны үгэнд дөнгөж хаалгаар орж ирээд буй Жимин инээмсэглээд толгой сэгсрэн Тэхёны орон дээр зэрэгцэж суулаа.

"Явж унт даа. Би ч ядарчихлаа, доор хэтэрхий чимээтэй юм."

"Яагаад намайг ингэтлээ хөөгөөд байгаа юм бэ?" Жимин инээмсэглэн Тэхёны нүд рүү ширтэхдээ огтхон ч нүдээ цавчилсангүй.

Тэхён түүнийг согтчихож гэж бодсондоо хөнгөхөн инээд алдаад нуруун дээр нь зөөлөн цохиод "Хөөсөн юм биш, унтах хэрэгтэй юм шиг харагдаж байгаа болохоор чинь хэлж байна."

Харин Жимин үгэнд нь хариу хэлэлгүй дэндүү шуналтаж бас хүссэн харцаар Тэхён руу эрээ цээргүй ширтэж гарав. Юу юунаас илүү Жиминий толгойд бохир бодлууд орж ирэх ч тэр өөрийгөө чадах хэмжээгээрээ барьж байсан юм.

"Чи..намайг юу гэж боддог вэ?"

Жиминий харцыг ажигласан Тэхён хариу хэлэлгүй өөдөөс нь харна. Тэгэхэд нь Жимин түүнд улам дөхсөөр "Тэхён, чи үнэхээр дур булаам. Минийх л болохгүй бол сэтгэл огтхон ч амрахгүй юм." гэж хэлэхдээ өнөөх айхтар харц болон сээтэгнүүр инээмсэглэлээ тодруулсан хэвээр.

"Чи дэндүү согтчихож."

"Би согтсон ч юу хийхийг хүсч, бас юу хийхийг хүсэхгүй байгаа вэ гэдгээ сайн мэдэж байна. Тэхён би чамайг үнсмээр байна."

Тэхёныг зөвшөөрөл ч авалгүйгээр үнсэх Жиминд эргэлт буцалт гэж байсангүй. Хэтэрхий их цочирдсондоо юу хийхээ ч мэдэхээ больчихсон Тэхён зүгээр л сууж байх бөгөөд эцэст нь хаалга дуугарах чимээнээр ухаан орсоор Жиминийг өөрөөсөө түлхэж орхив.

"Новшийн юм."

Жонгүгийн шивнэх хоолой сонсогдсонд Тэхён хаалганы зүг харвал тэр хэдийн эргэж хараад алхаж эхлэсэн байх нь тэр. Бүх зүйл буруу болоод байгааг ойлгохдоо Тэхён зүгээр л Жонгүгийн араас гарах хэрэгтэйгээ мэдэрсэн юм. Яг л түүнийг ингээд явуулчхаж болохгүй юм шиг, өөрийнхөө нөхцөл байдалд тайлбар тавих ёстой юм шиг.

Жонгүг Тэхёны хувийн асуудалд оролцохгүй гэж Тэхён мэдэх хэр нь л өөрийн мэдэлгүй хүйтэн хөлс, хөлөрсөн гарын алгаа үл тоон түүний өрөөний зүг том том алхаллаа. Хамаагүй ээ, Жонгүгт огтхон ч хамааралгүй байсан ч Тэхён түүнд болсон зүйлийг хэлж, ядаж л буруу харагдсан зүйлийг зөв болгон байрлуулахыг оролдох болно.

Жонгүг өрөөндөө ганцаар байхаар хуваарилагдсан учир Тэхён зүгээр л хаалганы бариулыг нь доош даран татав. Онгойчихлоо.

Тэхён чимээгүйхэн дотогш ороход Жонгүг ширээний ард суун чихэвчээ тултал нь чангалаад дуу сонсож байгаа нь Тэхёнд хүртэл тод сонсогдож байсан юм. Алхсаар дэргэд нь очихдоо ширээг нь тогшиход Жонгүг түүний гарыг харсан ч толгойгоо өргөлгүй үл тоох нь тэр.

Таван минутын турш Тэхён түүний хажууд зогссон ч Жонгүг чихэвчээ аваагүйн дээр царай руу нь нэг ч харсангүй. Гарцаагүй өөрийг нь новшийн ижил хүйстэн гэж жигшин суугаа гэдэгт Тэхён итгэлтэй байлаа. Тэгээд л тэр яаж ч чадахгүйгээ ойлгон эргэж харсаар хаалга руу алхав. Тулж ирчхээд дахин нэг эргэн харсан ч Жонгүг суудлаасаа боссонгүй.

Гараа удаанаар явуулан хаалганы бариулд хүрэхэд тэр нэгний хурдан алхах чимээ дуулдаж удалгүй Тэхён дөнгөж онгойлгосон хаалгаа чанга гэгч нь түлхэгдсэнээс болж буцаж хаагдахыг харлаа.

"Би үхэх нь, Ким Тэхён."

Тэхён эргэж харахдаа хөмсгөө нийлтэл зангидсан Жонгүгийн ууртай төрхийг олж харсан юм.

"Новшийн байгаа ч та хоёрыг харах болгондоо солиортлоо ихээр хардаж байна!!!"

Тэхён гайхшран харцаа нэг чигт гөлрүүлэхэд Жонгүг Тэхёны эрүүнээс чанга зуурч авав. Тэгээд тэр нүдээ нарийсган "Арч...хараал идсэн түүний уруулын мөрийг арчаадах!"

"Жонгүг, чи юугаа яриад байна аа?"

"Тэр болоод би болохгүй юм уу? Түүнд үнсүүлчхээд надад чадахгүй юу? Ким Тэхён, чи намайг галзууруулах гээд байна."

Жонгүг Тэхёны гайхсан харцыг удаан тэвчихгүйдээ арагш харан гараа ташаандаа авахад хэдэн хормын чимээгүйдэлтийн дараа Тэхён ам нээлээ.

"Над руу хар, Жон Жонгүг."

Удаанаар эргэж харахад нь Тэхён эрхий хуруугаараа уруулаа арчиж эхлэх нь тэр.

"Энэ чиний уурлаад байгаа шалтгаан юм бол би арччихъя. Тэгээд л боллоо."

Жонгүг түүний уруул руу ширтэхдээ хурдан гэгч нь ойртон хоёр талаар нь гараа оруулж хаалга тулсаар "Тийм ээ, чи ингэх хэрэгтэй. Тэгж байж л би амьсгалах юм шиг байна. Харин одоо солиорлыг минь намдаахад жаахан ч атугай тусла."

Жонгүг үгээ дуусгахдаа шууд л Тэхёны уруулыг үнсэн нэг гараа хаалганаас авсаар Тэхёны эрүүг атган өөр лүүгээ чанга гэгч нь татаж орхив.

Дээд доод уруулыг нь шунаглан үнсэхдээ яг л цээжээ дэлбэрэх шахам өвдөж байсан өвчнөө анагааж байгаа мэт ширүүхэн хөдлөх бөгөөд Тэхён ч мөн зөрүүлэн үнсэлцэж эхлэхэд нь Жонгүг дэндүү ихээр тайвширч эхлэлээ. Тэхёны баруун гар ч Жонгүгийн энгэрээс өөр лүүгээ чангаах бөгөөд хэдийн эхний хоёр товч нь тайлагдчихсан байсан Жонгүгийн цамц Тэхёнд дэндүү халуухан харагдах нь хэтэрхий таатай.