《Ding-dong(Season 1)(Completed)》(28)နှင်းဆီပန်းရနံ့
Advertisement
ဒီတစ်ခေါက်က သူတို့အတွက် အရမ်းစိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းလေသည်။မိန်းမလှလေးတွေဆီက ချိုအီမွှေးပျံ့နေတဲ့အနံ့တွေကလည်း ခေါင်းကိုက်စေသည်။
ထို့ပြင် သတ်မသတ် ချင့်ချိန်နေရတာက ပိုဆိုးလေသည်။သူတို့ခုနက သတ်ခဲ့တာကြောင့် အခြားမိန်းမလှလေးတွေက သူတို့အနား သိပ်မကပ်တော့ပေ။
ထိုသို့ လာမကပ်တော့လည်း တမင်တကာကြီး လိုက်သတ်လို့ကောင်းမနေပေ။ထို့ကြောင့် ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းတောင် မသိတော့သည်အထိ ဖြစ်သည်။
နောက်ဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုသာ ချလိုက်ရသည်။အဲ့တာက လာကပ်မှသတ်ပြီး မကပ်ရင် မသတ်နဲ့ဆိုပြီး ဖြစ်သည်။
တကယ့်အစစ်ကိုတော့ အခြားနည်းလမ်းတွေနဲ့ဘဲ ရှာတော့မည်ဖြစ်သည်။သူတို့အုပ်စုက ဆယ်ယောက်လောက်ဘဲရှိတာမို့ နှစ်ယောက်တစ်ဖွဲ့စီခွဲပြီး သဲလွန်စတွေ လိုက်ရှာတော့သည်။
ရှောင်းကျန့်နဲ့ဝမ်ရိပေါ်ဟာ အိမ်ကြီးရဲ့အပေါ်ထပ်ကိုတက်ကာ ရှာဖွေလေသည်။အိမ်အပေါ်ထက်က အလှလေးတွေဟာ အောက်ထပ်ကလူတွေထက် အဆပေါင်းများစွာ ပိုလှသည်။မသိရင် သူတို့က နတ်ပြည်ရောက်နေသလိုပင်။
ရှောင်းကျန့်တောင် သူအမြဲသဘောကျခဲ့ရသည့် သူ့မျက်နှာလေးအတွက် depression ဝင်သွားရသည်။ထို့အပြင် ထိုအလှလေးတွေဟာ ခန္ဓာကိုယ်ကအစ ဆွဲဆောင်မှုရှိလွန်းလှသည်။
"ရိပေါ်...ငါနဲ့ သူတို့နဲ့ ဘယ်သူပိုလှလဲ"
"မင်းပေါ့"
"လူလိမ်...အမှန်အတိုင်းဖြေ"
"အဲ့တာဆို... သူတို့က ပိုလှတယ်"
"မင်းက ငါ့ကိုမချစ်ဘူးဘဲ"
"မဟုတ်ပါဘူး"
"အဲ့တာဆို ဘာလို့သူတို့က ပိုလှတယ်လို့ ဖြေတာလဲ"
"မင်းဘဲ လိမ်တယ်ပြောလို့ ကိုယ်ကအဲ့လိုပြောရတာလေ"
"ငါက လူလိမ်လို့ ပြောရင်တောင် မင်းက 'ကိုယ်မလိမ်ပါဘူး'လို့ ပြောရမှာလေ"
"အော်...အွန်းပါ...ကိုယ်မလိမ်ပါဘူး...မင်းက အလှဆုံးဘဲ"
"ဟွန့်...နေရာတကာ လိုက်သင်ပေးနေရတယ်"
"ကိုယ်က မင်းနဲ့ဆို အမြဲတုံးအသွားရော"
ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ စကားချိုချိုလေးထဲမှာ ရှောင်းကျန့်တစ်ယောက် အရည်ပျော်သွားလေသည်။ထို့နောက် ဝမ်ရိပေါ်က ရှောင်းကျန့်နှုတ်ခမ်းလေးအား နမ်းလိုက်သည်။
"ကျန့်...မင်းနှုတ်ခမ်းလေးက ချိုလိုက်တာ"
"ချိုမှာပေါ့...ငါ့ကျောင်းအင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲကနေ ဘယ်နှနှစ် ဘယ်နှမိုး ကြာနေမှန်းမသိတဲ့ သကြားလုံးကို တွေ့လို့ စားထားတာ"
"ဘာအရသာလဲ...ချိုလွန်းတယ်"
"နာနတ်သီးအရသာ"
"....."
ဒီလိုနဲ့ နှစ်ယောက်သား ရှေ့ဆက်လျှောက်ရင်း သဲလွန်စရှာတော့သည်။အလှလေးတွေက သူတို့အနားမကပ်ပေမဲ့ အဝေးကနေတော့ မသိမသာမြှူစွယ်နေသေးသည်။
လမ်းတစ်ဝက်လောက်မှာ ဝမ်ရိပေါ်က ရုတ်တရက်ရပ်သွားသည်။ရှောင်းကျန့်က ဘာကြောင့်လဲဆိုပြီး သိချင်စိတ်နဲ့ မေးလိုက်သည်။
"မတူတဲ့အနံ့တစ်ခု ရလိုက်တယ်...ဒီတစ်လျောက်လုံး အဲ့မိန်းကလေးတွေကောင်လေးတွေဆီမှာ ကြာပန်းအနံ့ဘဲ ရှိတာ...အခု နှင်းဆီပန်းအနံ့ရလိုက်တယ်"
ထိုအခါမှ ရှောင်းကျန့်လည်း အနံ့လိုက်ခံကြည့်ကာ သူလည်း နှင်းဆီပန်းအနံ့ကို သတိထားမိသွားသည်။ထို့ကြောင့် နှင်းဆီပန်းရနံ့ပိုင်ရှင်အား လိုက်ရှာရတော့သည်။သို့သော် ခဏလေးအတွင်းမှာ ထိုအနံ့က ပျောက်သွားတာမို့ ဆက်ရှာလို့ မရလိုက်ပေ။
သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး အခုရလာတဲ့သဲလွန်စကို အဖွဲ့ကလူတွေကိုရှာပြီး ပြောပြလိုက်သည်။ဒီလိုနဲ့ သူတို့တစ်ဖွဲ့လုံး နှင်းဆီပန်းရနံ့ပိုင်ရှင်ကိုဘဲ အနံ့ခံကာ လိုက်ရှာတော့သည်။
နေရာတကာ နှာတရှုံ့ရှုံ့နဲ့ အနံ့လိုက်ခံနေရတော့ ခွေးနဲ့တောင် တူလာလေပြီ။ရှောင်းကျန့်ကတော့ အနံ့ခံရလွန်းလို့ နှာချေလာကာ နှာပါစေသွားတော့သည်။
နှာစေးတော့ တစ်ရှုးမရှိသဖြင့် တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ ပြန်ပြန်သွင်းနေရသည်။ဝမ်ရိပေါ်က ရှောင်းကျန့်ရဲ့ ဒီလိုပုံစံကို မကြည့်ရက်သဖြင့် ဘေးနားက ကောင်ချောလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အင်္ကျီအား ဆွဲဖြဲကာ ရှောင်းကျန့်အား ပေးလိုက်သည်။ဒီလိုမှဘဲ ရှောင်းကျန့် အဆင်ပြေသွားတော့သည်။
ရှောင်းကျန့်အဆင်ပြေသွားတော့ ဝမ်ရိပေါ်က ရှောင်းကျန့်ကို ဆက်မရှာခိုင်းတော့ဘဲ ဒီအိမ်ကြီးထဲက အခန်းတစ်ခုမှာ ထိုင်စောင့်ခိုင်းလိုက်ကာ သူ့ဘာသာဘဲ ရှာဖွေလေသည်။
ထိုအခန်းထဲမှာ သစ်သီးတွေရှိနေတာမို့ ရှောင်းကျန့်တစ်ယောက် ဗိုက်ဆာသွားသညိ။သို့သော် စားလည်းမစားရဲပေ။ဝမ်ရိပေါ်မရှိတာမို့ မစဥ်းစားဘဲ ရမ်းသမ်းမလုပ်တာ အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်။
သူထိုင်စောင့်နေတုန်း သူ့အနားမှာ နှင်းဆီပန်းအနံ့ ထွက်ပေါ်လာသည်။သူမော့ကြည့်လိုက်တော့ အရမ်းကိုမှ လှပတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို မြင်လိုက်ရပြီး ထိုကောင်လေးက သူ့ကိုပြုံးပြနေသည်။
"မင်းရဲ့မျက်နှာလေးကို ငါလိုချင်လိုက်တာ"
ထိုစကားကြောင့် ရှောင်းကျန့် ကြက်သီးတွေတဖြန်းဖြန်း ထသွားသည်။
"မင်းက ငါ့ထက်ပိုလှတယ်လေ"
"ဟားဟားဟား....ဒါပေါ့...ငါက ပိုလှတယ်...ဒါပေမဲ့ ဒါက ငါ့မျက်နှာက အစစ်မဟုတ်ဘူး...အဲ့တာကြောင့် မင်းမျက်နှာလေးကို လိုချင်တာ...ပေးမလားဟင်"
ရှောင်းကျန့် ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ ပြောလိုက်သည်။
"ငါ့မျက်နှာက အရမ်းကိုချောတာ....အဲ့တော့ ငါ့မျက်နှာကို လိုချင်ရင် တန်ရာတန်ကြေးက ကြီးလွန်းတယ်...မင်းတတ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး"
"ဒါဆို ဘယ်လောက်တန်တာများလဲ"
"ငွေနဲ့ဆို infinityအထိ တန်တယ်...မင်းမတတ်နိုင်ဘူး...ဘယ်သူ့မှလည်း တတ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး"
"မင်းလုယက်တယ်ဆိုတာ ကြားဖူးလား....မဝယ်နိုင်ရင် လုယက်မှာပေါ့"
"လုယက်လို့လည်း မရဘူး"
"ဘာလို့လဲ"
"လုယက်ရင် မင်းforever ထောင်ကျသွားလိမ့်မယ်"
"ဒါဆို ငါမရရင် ဖျက်ဆီးပစ်မှာ"
"အဲ့လိုလည်း လုပ်လို့မရဘူး"
"ဘာလို့လုပ်လို့မရတာလဲ ပြောပါဦး"
"မင်းသာ သူ့မျက်နှာကို ဖျက်ဆီးလိုက်ရင် ငါက မင်းကို အစပေါင်းများစွာ ဖျက်ဆီးပစ်မှာမို့လို့ဘဲ"
ဝမ်ရိပေါ်အသံကြားတော့ ရှောင်းကျန့်တစ်ယောက် အားတက်သွားကာ အသံလာရာဆီ ပြေးသွားလိုက်တော့သည်။
Part (29)ဆက်ရန်....
Zawgyi
ဒီတစ္ေခါက္က သူတို႔အတြက္ အရမ္းစိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းေလသည္။မိန္းမလွေလးေတြဆီက ခ်ိဳအီေမႊးပ်ံ့ေနတဲ့အနံ႕ေတြကလည္း ေခါင္းကိုက္ေစသည္။
ထို႔ျပင္ သတ္မသတ္ ခ်င့္ခ်ိန္ေနရတာက ပိုဆိုးေလသည္။သူတို႔ခုနက သတ္ခဲ့တာေၾကာင့္ အျခားမိန္းမလွေလးေတြက သူတို႔အနား သိပ္မကပ္ေတာ့ေပ။
ထိုသို႔ လာမကပ္ေတာ့လည္း တမင္တကာႀကီး လိုက္သတ္လို႔ေကာင္းမေနေပ။ထို႔ေၾကာင့္ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့သည္အထိ ျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုသာ ခ်လိဳက္ရသည္။အဲ့တာက လာကပ္မွသတ္ၿပီး မကပ္ရင္ မသတ္နဲ႕ဆိုၿပီး ျဖစ္သည္။
Advertisement
တကယ့္အစစ္ကိုေတာ့ အျခားနည္းလမ္းေတြနဲ႕ဘဲ ရွာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။သူတို႔အုပ္စုက ဆယ္ေယာက္ေလာက္ဘဲရွိတာမို႔ ႏွစ္ေယာက္တစ္ဖြဲ႕စီခြဲၿပီး သဲလြန္စေတြ လိုက္ရွာေတာ့သည္။
ေရွာင္းက်န့္နဲ႕ဝမ္ရိေပၚဟာ အိမ္ႀကီးရဲ႕အေပၚထပ္ကိုတက္ကာ ရွာေဖြေလသည္။အိမ္အေပၚထက္က အလွေလးေတြဟာ ေအာက္ထပ္ကလူေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုလွသည္။မသိရင္ သူတို႔က နတ္ျပည္ေရာက္ေနသလိုပင္။
ေရွာင္းက်န့္ေတာင္ သူအၿမဲသေဘာက်ခဲ့ရသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာေလးအတြက္ depression ဝင္သြားရသည္။ထို႔အျပင္ ထိုအလွေလးေတြဟာ ခႏၶာကိုယ္ကအစ ဆြဲေဆာင္မႈရွိလြန္းလွသည္။
"ရိေပၚ...ငါနဲ႕ သူတို႔နဲ႕ ဘယ္သူပိုလွလဲ"
"မင္းေပါ့"
"လူလိမ္...အမွန္အတိုင္းေျဖ"
"အဲ့တာဆို... သူတို႔က ပိုလွတယ္"
"မင္းက ငါ့ကိုမခ်စ္ဘူးဘဲ"
"မဟုတ္ပါဘူး"
"အဲ့တာဆို ဘာလို႔သူတို႔က ပိုလွတယ္လို႔ ေျဖတာလဲ"
"မင္းဘဲ လိမ္တယ္ေျပာလို႔ ကိုယ္ကအဲ့လိုေျပာရတာေလ"
"ငါက လူလိမ္လို႔ ေျပာရင္ေတာင္ မင္းက 'ကိုယ္မလိမ္ပါဘူး'လို႔ ေျပာရမွာေလ"
"ေအာ္...အြန္းပါ...ကိုယ္မလိမ္ပါဘူး...မင္းက အလွဆုံးဘဲ"
"ဟြန့္...ေနရာတကာ လိုက္သင္ေပးေနရတယ္"
"ကိုယ္က မင္းနဲ႕ဆို အၿမဲတုံးအသြားေရာ"
ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ စကားခ်ိဳခ်ိဳေလးထဲမွာ ေရွာင္းက်န့္တစ္ေယာက္ အရည္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ထို႔ေနာက္ ဝမ္ရိေပၚက ေရွာင္းက်န့္ႏႈတ္ခမ္းေလးအား နမ္းလိုက္သည္။
"က်န့္...မင္းႏႈတ္ခမ္းေလးက ခ်ိဳလိုက္တာ"
"ခ်ိဳမွာေပါ့...ငါ့ေက်ာင္းအကၤ်ီအိတ္ကပ္ထဲကေန ဘယ္ႏွႏွစ္ ဘယ္ႏွမိုး ၾကာေနမွန္းမသိတဲ့ သၾကားလုံးကို ေတြ႕လို႔ စားထားတာ"
"ဘာအရသာလဲ...ခ်ိဳလြန္းတယ္"
"နာနတ္သီးအရသာ"
"....."
ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္သား ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရင္း သဲလြန္စရွာေတာ့သည္။အလွေလးေတြက သူတို႔အနားမကပ္ေပမဲ့ အေဝးကေနေတာ့ မသိမသာျမႇူစြယ္ေနေသးသည္။
လမ္းတစ္ဝက္ေလာက္မွာ ဝမ္ရိေပၚက ႐ုတ္တရက္ရပ္သြားသည္။ေရွာင္းက်န့္က ဘာေၾကာင့္လဲဆိုၿပီး သိခ်င္စိတ္နဲ႕ ေမးလိုက္သည္။
"မတူတဲ့အနံ႕တစ္ခု ရလိုက္တယ္...ဒီတစ္ေလ်ာက္လုံး အဲ့မိန္းကေလးေတြေကာင္ေလးေတြဆီမွာ ၾကာပန္းအနံ႕ဘဲ ရွိတာ...အခု ႏွင္းဆီပန္းအနံ႕ရလိုက္တယ္"
ထိုအခါမွ ေရွာင္းက်န့္လည္း အနံ႕လိုက္ခံၾကည့္ကာ သူလည္း ႏွင္းဆီပန္းအနံ႕ကို သတိထားမိသြားသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ႏွင္းဆီပန္းရနံ႕ပိုင္ရွင္အား လိုက္ရွာရေတာ့သည္။သို႔ေသာ္ ခဏေလးအတြင္းမွာ ထိုအနံ႕က ေပ်ာက္သြားတာမို႔ ဆက္ရွာလို႔ မရလိုက္ေပ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး အခုရလာတဲ့သဲလြန္စကို အဖြဲ႕ကလူေတြကိုရွာၿပီး ေျပာျပလိုက္သည္။ဒီလိုနဲ႕ သူတို႔တစ္ဖြဲ႕လုံး ႏွင္းဆီပန္းရနံ႕ပိုင္ရွင္ကိုဘဲ အနံ႕ခံကာ လိုက္ရွာေတာ့သည္။
ေနရာတကာ ႏွာတရႈံ႕ရႈံ႕နဲ႕ အနံ႕လိုက္ခံေနရေတာ့ ေခြးနဲ႕ေတာင္ တူလာေလၿပီ။ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့ အနံ႕ခံရလြန္းလို႔ ႏွာေခ်လာကာ ႏွာပါေစသြားေတာ့သည္။
ႏွာေစးေတာ့ တစ္ရႈးမရွိသျဖင့္ တရႈံ႕ရႈံ႕နဲ႕ ျပန္ျပန္သြင္းေနရသည္။ဝမ္ရိေပၚက ေရွာင္းက်န့္ရဲ႕ ဒီလိုပုံစံကို မၾကည့္ရက္သျဖင့္ ေဘးနားက ေကာင္ေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အကၤ်ီအား ဆြဲၿဖဲကာ ေရွာင္းက်န့္အား ေပးလိုက္သည္။ဒီလိုမွဘဲ ေရွာင္းက်န့္ အဆင္ေျပသြားေတာ့သည္။
ေရွာင္းက်န့္အဆင္ေျပသြားေတာ့ ဝမ္ရိေပၚက ေရွာင္းက်န့္ကို ဆက္မရွာခိုင္းေတာ့ဘဲ ဒီအိမ္ႀကီးထဲက အခန္းတစ္ခုမွာ ထိုင္ေစာင့္ခိုင္းလိုက္ကာ သူ႕ဘာသာဘဲ ရွာေဖြေလသည္။
ထိုအခန္းထဲမွာ သစ္သီးေတြရွိေနတာမို႔ ေရွာင္းက်န့္တစ္ေယာက္ ဗိုက္ဆာသြားသညိ။သို႔ေသာ္ စားလည္းမစားရဲေပ။ဝမ္ရိေပၚမရွိတာမို႔ မစဥ္းစားဘဲ ရမ္းသမ္းမလုပ္တာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္။
သူထိုင္ေစာင့္ေနတုန္း သူ႕အနားမွာ ႏွင္းဆီပန္းအနံ႕ ထြက္ေပၚလာသည္။သူေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရမ္းကိုမွ လွပတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရၿပီး ထိုေကာင္ေလးက သူ႕ကိုၿပဳံးျပေနသည္။
"မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ငါလိုခ်င္လိုက္တာ"
ထိုစကားေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ ၾကက္သီးေတြတျဖန္းျဖန္း ထသြားသည္။
"မင္းက ငါ့ထက္ပိုလွတယ္ေလ"
"ဟားဟားဟား....ဒါေပါ့...ငါက ပိုလွတယ္...ဒါေပမဲ့ ဒါက ငါ့မ်က္ႏွာက အစစ္မဟုတ္ဘူး...အဲ့တာေၾကာင့္ မင္းမ်က္ႏွာေလးကို လိုခ်င္တာ...ေပးမလားဟင္"
ေရွာင္းက်န့္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန့္လန့္နဲ႕ ေျပာလိုက္သည္။
"ငါ့မ်က္ႏွာက အရမ္းကိုေခ်ာတာ....အဲ့ေတာ့ ငါ့မ်က္ႏွာကို လိုခ်င္ရင္ တန္ရာတန္ေၾကးက ႀကီးလြန္းတယ္...မင္းတတ္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး"
"ဒါဆို ဘယ္ေလာက္တန္တာမ်ားလဲ"
"ေငြနဲ႕ဆို infinityအထိ တန္တယ္...မင္းမတတ္နိုင္ဘူး...ဘယ္သူ႕မွလည္း တတ္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး"
"မင္းလုယက္တယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးလား....မဝယ္နိုင္ရင္ လုယက္မွာေပါ့"
"လုယက္လို႔လည္း မရဘူး"
"ဘာလို႔လဲ"
"လုယက္ရင္ မင္းforever ေထာင္က်သြားလိမ့္မယ္"
"ဒါဆို ငါမရရင္ ဖ်က္ဆီးပစ္မွာ"
"အဲ့လိုလည္း လုပ္လို႔မရဘူး"
"ဘာလို႔လုပ္လို႔မရတာလဲ ေျပာပါဦး"
"မင္းသာ သူ႕မ်က္ႏွာကို ဖ်က္ဆီးလိုက္ရင္ ငါက မင္းကို အစေပါင္းမ်ားစြာ ဖ်က္ဆီးပစ္မွာမို႔လို႔ဘဲ"
ဝမ္ရိေပၚအသံၾကားေတာ့ ေရွာင္းက်န့္တစ္ေယာက္ အားတက္သြားကာ အသံလာရာဆီ ေျပးသြားလိုက္ေတာ့သည္။
Part (29)ဆက္ရန္....
Advertisement
- In Serial42 Chapters
The Queen's Guard
Friedrich Schreiner is a proud gefreiter of the Queen's Guard, 2nd Company: the finest fighting infantry on the continent (barring the Temple Guard; but please don't bring that up). Service is honourable but, with the Empire on a peacetime footing, terribly boring. Affairs take a dramatic turn for the worse when a mysterious invader uses a forgotten and taboo magical means to breach the capital, plunging the nation into chaos and endangering the royal family. With events spiraling out of control, Friedrich is entrusted with a critical mission. Will hot lead, cold steel, and his determination be enough to see him through? The Queen's Guard is what I'm calling a black powder fantasy story: it's set in a loose equivalent of the early 18th century (plus or minus a few pieces I decided I wanted or didn't want). Magic exists, but not in a spell-slinging sort of way: it's Earth-shaking undertakings or minor enchantments forged in by master craftsmen, the grand working of a secretive cabal or a slight nudge to the course of a blow. I, the eternal optimist, have a full trilogy in mind. The first book is The Prince's Arquebusier, hence the cover and the title disagreeing! This is my shot at 2021's NaNoWriMo and RR Writathon! I've hitherto been terrible at writing long-form fiction, so this is an effort to break out of that by having some accountability in being supposed to post chapters regularly. Here's hoping it works! I have an outline, but not too much detail. I'll do my best to avoid continuity errors, doing anything glaringly stupid, or otherwise fluffing my lines, but I can't make any promises on that. Please do let me know any feedback! Always happy to improve. [participant in the Nov 2021 Royal Road Writathon challenge]
8 91 - In Serial33 Chapters
The Ghost's Girl
"I know who I was. I was Aevlin, raised by Callily, wife of Alaric, son of the mad king," she said the words as if they belonged to someone else. Not her name, not her story. "I was a woodcrafter's apprentice, a strict woman's daughter, a selfish girl's sister. But you know that already. And she's dead." the girl's eyes glistened with tears that would not fall. She would not let them. "Does it matter?"The descendants of the last king have lived in hiding since before his death, but through a series of premeditated coincidences, Aevlin Saliz finds herself in her cousin's palace. There she faces the trials of mental labor, the allure of magic, and the stirrings of rebellion, all while doing her best to hide her identity as both royal and mage. But the desire to belong puts her independence to the test when a plot to overthrow the king in her name is uncovered. Aevlin must choose between quiet submission and taking control of her own destiny. [cover photo by Alice Alinari on Unsplash]
8 127 - In Serial11 Chapters
Fort Administrator
Dear Sir, You are invited to be considered for the position of civil administrator at the distant frontier outpost of Fort Amalveor. You may have heard rumours about this region. While it is indeed beyond the borders of the Polity, I can reassure you that it is a very calm and ordered land, sparsely inhabited, and largely untroubled. Should you decide to pursue this opportunity, please write back with the utmost urgency! The position has already been vacant for some time, and a talented administrator is needed with haste. Yours faithfully, Jessaire Sev-ConteneSenior ClerkNorth Hill Waypost Sebastian Lewis has been offered an administrative position at a minor outpost in a relatively obscure frontier territory. It isn't a position he's particularly well qualified for, but it's also not something he can bring himself to pass up. Packing his spare clothes, his outdoor boots, and of course his stationery set, he begins his journey into the unknown. This is a fantasy story with mysery and horror elements, following a protagonist with no special powers.
8 135 - In Serial27 Chapters
Vessel
A story of a hero, a boy, and the journey towards what should be a better future.It might be impossible to restore what has been lost, but perhaps something could be gained along the way.
8 113 - In Serial10 Chapters
Fableman
People say that if Charlie Pratt had a penny for every blunder, he'd fill his pockets and then misplace his trousers.When Charlie tries to learn more about Dalia Addair, the peculiar girl who lives in the haunted manor on the edge of town, he accidentally slots himself into her magical trial—a trial that she has spent her whole life preparing for; he gets a day.But something's wrong; the trial is unleashing monsters that haven't been seen for centuries, and powerful forces are determined to stop them at any cost.Without knowing whom they can trust, Dalia and Charlie must work together to survive, and finish the trials, if they don't strangle each other first.A Quirky and fast-paced magical academy story that proves how even the most unlikely of heroes will step forward... when there's a ten-foot troll screaming after him.
8 161 - In Serial11 Chapters
The Broken Crown: Cursed Prince
Many rumors reported hat Diliar has an underground gang called Khisfire. Some say that Khisfire is a gang of assassins. However, no one had ever met Khisfire. To be more precise, no one had ever managed to keep their lives alive long enough to tell stories about them. Isel, who had always enjoyed being a thief, had to change course when she met one of them. The only person who survived and a little secret was not enough to make her live peacefully because the misfortunes began to come one by one. Starting from the theft of panties which made her chased by the police, the murder of the king without a will, and then the leader of Khisfire who suddenly became a fugitive, all of which dragged Isel into the secret of Diliar. A secret that is darker than the darkness of the night and seems to take more than one life to survive One kingdom, one rightful heir, one crown, and only one life to survive
8 161
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
