ရှောင်းကျန့် ဝမ်ရိပေါ်ကိုကြည့်ကာ ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ ပြောလိုက်သည်။

"ငါတို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ...ဒီmissionက လွယ်မှမလွယ်တာကို...အီးဟီး...ပါးပါး....ကူညီပါဦး...ဒီမှာ ပါးပါးသားက သေရတော့မယ်....ပါးပါး...ပေါ်ပေါ်...ပေါ်ပေါ်"

"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး...ကိုယ်က အရမ်းတော်တယ်လေ...ဒီကိစ္စကို ဖြေရှင်းနိုင်မှာပါ"

"ငါက အရမ်းညံ့တယ်လေ"

"ကိစ္စမရှိဘူး...မိသားစုတစ်ခုမှာ အိမ်ထောင်ဦးစီးက တော်နေရင် အဲ့မိသားစု ဘာမှဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး"

"ဒါပေမဲ့ ညံ့ဖျင်းတဲ့အိမ်ရှင်မကြောင့် အဲ့မိသားစုပျက်ဆီးသွားနိုင်တာဘဲကို"

"အိမ်ထောင်ဦးစီးသာ အဓိကပါ...သူက သေချာပေါက်ကာကွယ်မှာပေါ့"

"သေချာတယ်နော်"

"သေချာတယ်"

"ဒါဆို အခုကစပြီး မင်းဘဲဦးဆောင်တော့"

ထိုစကားကြောင့် ဝမ်ရိပေါ်ရယ်ချင်သွားသည်။တစ်လျှောက်လုံး သူချည်းဘဲ ဦးဆောင်ခဲ့တာ မဟုတ်ပါလား။

"ငါတို့အခုဘာလုပ်ကြမှာလဲ"

ပိုင်ယန်စန်းက လေးလေးနက်နက်နဲ့ ဝမ်ရိပေါ်ကို မေးလိုက်သည်။ဒီကမ္ဘာထဲမှာ သူတို့ပါသေကုန်လျှင် သူတို့သေတာကို ဘယ်သူမှ မသိမှာ စိုးရိမ်မိပါသည်။အနည်းဆုံးတော့ တစ်ယောက်လောက်က အသက်ရှင်မှရမည်။

"ငါတို့တွေ တောထဲမှာ သဲလွန်စတွေ ရှာကြတာပေါ့...မမှောင်ခင်တော့ ​ဒီနေရာကို ပြန်ရောက်မှရမယ်"

အကုန်လုံး ခေါင်းငြိမ့်ထောက်ခံကာ တောထဲကို ဝင်လိုက်ကြသည်။နှစ်ယောက်စီခွဲသွားတာမို့ သဲလွန်စရှာတဲ့နေရာမှာ ကြာနိုင်ပါသည်။သို့သော် တစ်ယောက်တည်းသွားလျှင်လည်း အန္တရာယ်ရှိနိုင်တာကြောင့် အချိန်ထက် အသက်ကိုသာ ဦးစားပေးလိုက်သည်။

ရှောင်းကျန့် ဝမ်ရိပေါ်လက်ကိုတွဲရင်း တောထဲပါသွားလေသည်။သူက ရှာလည်းမတွေ့မဲ့အတူတူ ဘယ်မှမကြည့်ဘဲ ဝမ်ရိပေါ်ကိုသာ စကားပြောနေလိုက်သည်။

"ရိပေါ်...၇ရက်က လုံလောက်ပါ့မလား...အဲ့ဟာကြီးက ဘာကြီးမှန်းတောင်မသိတဲ့ဟာကို "

"လုံလောက်ပါတယ်...ကိုယ်တို့သာ သူ့ကိုပျောက်အောင်လုပ်နိုင်မဲ့အရာရဲ့ သဲလွန်စကိုရရင် တစ်ရက်ထဲနဲ့တောင် ဖြစ်နိုင်တယ်"

"အဲ့လိုသဲလွန်စတွေက ကြာကြာနေမှရမှာလေ...ဇာတ်ကားတွေမကြည့်ဘူးလား...မှူခင်းဇာတ်ကားတွေမှာဆို ဇာတ်လမ်းဆုံးခါနီးမှ လူသတ်သမားကို ဖော်ပြတာလေ...ငါတို့လည်း အဲ့လိုဘဲဖြစ်နေနိုင်တယ်"

"ကိုယ်တို့က ရုပ်ရှင်ဇာတ်လမ်းထဲမှ မဟုတ်တာ"

"ပြောလို့မရဘူးလေ...ငါဝတ္ထုတွေဖတ်လာတာ ထောင်ချီနေပြီ...ငါတို့နေတဲ့ကမ္ဘာကြီးက စာရေးဆရာဖန်တီးထားတဲ့ကမ္ဘာကြီးလည်း ဖြစ်နိုင်တာဘဲ"

"ဒါဆို ကိုယ်က အဲ့စာရေးဆရာကို သွားသတ်ပစ်မယ်...ဒီလိုနေရာကြီးကိုပို့လို့"

"ကောင်းတယ်...ငါလည်း သူ့ကို သွားရိုက်ပစ်မယ်...ပို့ရင်လည်း အနည်းဆုံး ဟိုတယ်ရှိမှပေါ့"

"ဟိုတယ်?ဘာလုပ်မို့လဲ"

"ဘာလုပ်ရမှာလဲ...အိပ်ဖို့ပေါ့"

"တစ်ယောက်တည်းလား"

"ငါက အခုတစ်ယောက်တည်းမို့လို့လား"

ဝမ်ရိပေါ်ပြုံးလိုက်မိသည်။ရှောင်းကျန့်က အမြဲလိုလို သူ့ကိုသဘောကျကြောင်းဖော်ပြတာကို သူနှစ်သက်သည်။

နှစ်ယောက်သား စကားပြောပြီးနောက် သဲလွန်စရှာဖို့ကို ဦးစားပေးကာ သေချာရှာကြသည်။ဘယ်လောက်ရှာရှာ သူတို့အရှေ့ကသစ်ပင်တွေကလွဲပြီး ဘာမှရှာမတွေ့ပေ။

"ထင်သားဘဲ...သဲလွန်စဆိုတာ ရှာရသိပ်ခက်တယ်"

ရှောင်းကျန့်တစ်ယောက် ညီးညူတော့သည်။ဝမ်ရိပေါ်ကတော့ ခေါင်းလေးပွတ်ပေးကာ အားပေးရှာပါသည်။

"အခုမှ နေရာနည်းနည်းဘဲ ရှိသေးတာလေ...ဆက်ရှာရင် အများကြီးရှိသေးတယ်"

"နောက်ပိုင်းရက်တွေမှာ အရမ်းပင်ပန်းတော့မယ်ထင်တယ်"

"တကယ်လို့ မင်းနားချင်ရင် ရပါတယ်...ကိုယ်ဘဲရှာလိုက်မယ်လေ"

ဝမ်ရိပေါ်သာ တစ်ယောက်ထဲရှာပါက ရှောင်းကျန့်ရှိနေတာထက် ပိုမြန်ပါလိမ့်မည်။ရှောင်းကျန့်ရှိနေတာကြောင့်သာ သူ့အရှိန်က နှေးနေခြင်းဖြစ်သည်။

ရှောင်းကျန့်ကတော့ ဝမ်ရိပေါ်စကားကြောင်ံ့ သိသိသာသာ ပျော်ရွှင်သွားသည်။

"တကယ်လား...ဒါဆို နောက်နေ့တွေ ငါအဲ့နေရာကဘဲ စောင့်နေမယ်"

"ဟုတ်ပါပြီ"

ဝမ်ရိပေါ်က သူ့အပေါ်အမြဲငဲ့ညှာနေတာကြောင့် ရှောင်းကျန့်ပျော်ပေမဲ့ တခါတလေကျတော့ သူ့ကိုယ်သူတစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တယ်လို့ ထင်မိသည်။သူ့အနေနဲ့ ဝမ်ရိပေါ်ကို မှီခိုနေပြီး နည်းနည်းလေးတောင် ကူညီပေးခြင်း မရှိ၍ ဖြစ်သည်။

အသက်အန္တရာယ်နဲ့ကြုံတိုင်း ရိပေါ်ခမျာ သူ့ကိုချီချီပြီးသာ ပြေးရသည်။အမြဲတမ်း သူ့ရဲ့ပေါက်ကရစကားတွေကိုလည်း အလေးအနက် ပြန်ဖြေရလေသည်။

"ရိပေါ်....ငါက အရမ်းကို တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တယ်မလား"

"ကိုယ်တော့ အဲ့လိုမတွေးပါဘူး"

"ဒါဆို ဘယ်လိုတွေးလဲ"

"မင်းကိုယ့်ကို အားကိုးတာလို့ဘဲ တွေးတယ်...ချစ်ရသူက ကိုယ့်ကိုယုံကြည်လို့ အားကိုးတာလေ...မယုံကြည်ရင် အားကိုးပါ့မလား...အဲ့တာကြောင့် ကိုယ်ကတော့ ပျော်တယ်"

"တကယ်လား"

"ကိုယ်မင်းကို မလိမ်ဖူးဘူးလေ"

"အွန်း...ရိပေါ်...ငါမင်းလိုရည်းစားမျိုးရတာ တကယ်ကံကောင်းတယ်"

"ကိုယ်ကသာ မင်းကိုရလို့ ကံကောင်းတာပေါ့"

"အဲ့တာလည်း မှန်ပါတယ်...ငါက တစ်ကမ္ဘာလုံးမှာ အကောင်းဆုံးချစ်သူကောင်လေးမျိုးဘဲလေ"

ရှောင်းကျန့်က တကယ်ကိုရိုးရှင်းပါသည်။သူ့စိတ်ထဲခံရခက်နေရင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မေးတတ်ပြီး ခဏလေးနဲ့လည်း စိတ်ပြေလွယ်သည်။

"ကျန့်...မင်းမှာ အချောဆုံးအလောင်းဖြစ်ရမယ်ဆိုတာကလွဲရင် အခြားအိမ်မက်ရှိသေးလား"

"ငါ့မှာ အိမ်မက်တွေအများကြီးဘဲ"

"ဟုတ်လား"

"အွန်း...ငါ့အသက်၅နှစ်တုန်းက ငါဖြစ်ချင်တာက ဆရာဝန်...ဂျူတီကုတ်အဖြူနဲ့ဆိုရင် ဂုဏ်ယူလို့ရတယ်ထင်ခဲ့လို့...ဒါပေမဲ့ အသက်၈နှစ်လည်းကျရော ငါက လေယာဥ်မှူးဖြစ်ချင်သွားရော...ဘာလို့ဆို အဲ့အသက်အရွယ်မှာ ငါပထမဆုံးလေယာဥ်စီးဖူးတာမို့လို့...အသစ်အဆန်းမို့ သဘောကျသွားတာ...အသက်၁၂နှစ်လည်းရောက်ရော ငါက ငါ့အဖေလို စီးပွားရေးသမားဖြစ်ချင်ခဲ့တယ်...အဲ့တာဆို ငါ့ဆီမှာ ပိုက်ဆံတွေအများကြီးရှိလာလိမ့်မယ်လို့ တွေးခဲ့တာ...အဲ့တာက ငါ့အဖေမသေခင်အထိပေါ့...ပိုက်ဆံဆိုတာ သေရင်ကိုယ့်နောက်မပါဘူးလေ...အဲ့နောက်ပိုင်း ငါ့အိမ်မက်က သေရင်လှချင်တာဘဲ...ငါ့ကိုချစ်တဲ့သူတွေကို ငါ့ရဲ့ဆိုးရွားလှတဲ့မျက်နှာထက် ငါ့ရဲ့ချောမောလှတဲ့မျက်နှာကိုဘဲ မှတ်မိသွားစေချင်တာ"

ရှောင်းကျန့်ဟာ ငယ်ငယ်ထဲက အပူအပင်ကင်းခဲ့သဖြင့် သူ့ငယ်ဘဝမှာ သူပြောတာထက်ပိုသော အိမ်မက်များစွာ ရှိနေသေးပါသည်။ဝမ်ရိပေါ်ကို မပြောပြလိုက်တဲ့အိမ်မက်ကတော့ တစ်ဘဝလုံး ရည်းစားတစ်ယောက်တည်း ရှိရမည်သာဖြစ်တော့သည်။

Part (37)ဆက်ရန်...

Zawgyi

ေရွာင္းက်န့္ ဝမ္ရိေပၚကိုၾကည့္ကာ ငိုမဲ့မဲ့နဲ႕ ေျပာလိုက္သည္။

"ငါတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ...ဒီmissionက လြယ္မွမလြယ္တာကို...အီးဟီး...ပါးပါး....ကူညီပါဦး...ဒီမွာ ပါးပါးသားက ေသရေတာ့မယ္....ပါးပါး...ေပၚေပၚ...ေပၚေပၚ"

"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး...ကိုယ္က အရမ္းေတာ္တယ္ေလ...ဒီကိစၥကို ေျဖရွင္းနိုင္မွာပါ"

"ငါက အရမ္းညံ့တယ္ေလ"

"ကိစၥမရွိဘူး...မိသားစုတစ္ခုမွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးက ေတာ္ေနရင္ အဲ့မိသားစု ဘာမွျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး"

"ဒါေပမဲ့ ညံ့ဖ်င္းတဲ့အိမ္ရွင္မေၾကာင့္ အဲ့မိသားစုပ်က္ဆီးသြားနိုင္တာဘဲကို"

"အိမ္ေထာင္ဦးစီးသာ အဓိကပါ...သူက ေသခ်ာေပါက္ကာကြယ္မွာေပါ့"

"ေသခ်ာတယ္ေနာ္"

"ေသခ်ာတယ္"

"ဒါဆို အခုကစၿပီး မင္းဘဲဦးေဆာင္ေတာ့"

ထိုစကားေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚရယ္ခ်င္သြားသည္။တစ္ေလွ်ာက္လုံး သူခ်ည္းဘဲ ဦးေဆာင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါလား။

"ငါတို႔အခုဘာလုပ္ၾကမွာလဲ"

ပိုင္ယန္စန္းက ေလးေလးနက္နက္နဲ႕ ဝမ္ရိေပၚကို ေမးလိုက္သည္။ဒီကမၻာထဲမွာ သူတို႔ပါေသကုန္လွ်င္ သူတို႔ေသတာကို ဘယ္သူမွ မသိမွာ စိုးရိမ္မိပါသည္။အနည္းဆုံးေတာ့ တစ္ေယာက္ေလာက္က အသက္ရွင္မွရမည္။

"ငါတို႔ေတြ ေတာထဲမွာ သဲလြန္စေတြ ရွာၾကတာေပါ့...မေမွာင္ခင္ေတာ့ ဒီေနရာကို ျပန္ေရာက္မွရမယ္"

အကုန္လုံး ေခါင္းၿငိမ့္ေထာက္ခံကာ ေတာထဲကို ဝင္လိုက္ၾကသည္။ႏွစ္ေယာက္စီခြဲသြားတာမို႔ သဲလြန္စရွာတဲ့ေနရာမွာ ၾကာနိုင္ပါသည္။သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္တည္းသြားလွ်င္လည္း အႏၱရာယ္ရွိနိုင္တာေၾကာင့္ အခ်ိန္ထက္ အသက္ကိုသာ ဦးစားေပးလိုက္သည္။

ေရွာင္းက်န့္ ဝမ္ရိေပၚလက္ကိုတြဲရင္း ေတာထဲပါသြားေလသည္။သူက ရွာလည္းမေတြ႕မဲ့အတူတူ ဘယ္မွမၾကည့္ဘဲ ဝမ္ရိေပၚကိုသာ စကားေျပာေနလိုက္သည္။

"ရိေပၚ...၇ရက်က လုံေလာက္ပါ့မလား...အဲ့ဟာႀကီးက ဘာႀကီးမွန္းေတာင္မသိတဲ့ဟာကို "

"လုံေလာက္ပါတယ္...ကိုယ္တို႔သာ သူ႕ကိုေပ်ာက္ေအာင္လုပ္နိုင္မဲ့အရာရဲ႕ သဲလြန္စကိုရရင္ တစ္ရက္ထဲနဲ႕ေတာင္ ျဖစ္နိုင္တယ္"

"အဲ့လိုသဲလြန္စေတြက ၾကာၾကာေနမွရမွာေလ...ဇာတ္ကားေတြမၾကည့္ဘူးလား...မႉခင္းဇာတ္ကားေတြမွာဆို ဇာတ္လမ္းဆုံးခါနီးမွ လူသတ္သမားကို ေဖာ္ျပတာေလ...ငါတို႔လည္း အဲ့လိုဘဲျဖစ္ေနနိုင္တယ္"

"ကိုယ္တို႔က ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းထဲမွ မဟုတ္တာ"

"ေျပာလို႔မရဘူးေလ...ငါဝတၳဳေတြဖတ္လာတာ ေထာင္ခ်ီေနၿပီ...ငါတို႔ေနတဲ့ကမၻာႀကီးက စာေရးဆရာဖန္တီးထားတဲ့ကမၻာႀကီးလည္း ျဖစ္နိုင္တာဘဲ"

"ဒါဆို ကိုယ္က အဲ့စာေရးဆရာကို သြားသတ္ပစ္မယ္...ဒီလိုေနရာႀကီးကိုပို႔လို႔"

"ေကာင္းတယ္...ငါလည္း သူ႕ကို သြားရိုက္ပစ္မယ္...ပို႔ရင္လည္း အနည္းဆုံး ဟိုတယ္ရွိမွေပါ့"

"ဟိုတယ္?ဘာလုပ္မို႔လဲ"

"ဘာလုပ္ရမွာလဲ...အိပ္ဖို႔ေပါ့"

"တစ္ေယာက္တည္းလား"

"ငါက အခုတစ္ေယာက္တည္းမို႔လို႔လား"

ဝမ္ရိေပၚၿပဳံးလိုက္မိသည္။ေရွာင္းက်န့္က အၿမဲလိုလို သူ႕ကိုသေဘာက်ေၾကာင္းေဖာ္ျပတာကို သူႏွစ္သက္သည္။

ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာၿပီးေနာက္ သဲလြန္စရွာဖို႔ကို ဦးစားေပးကာ ေသခ်ာရွာၾကသည္။ဘယ္ေလာက္ရွာရွာ သူတို႔အေရွ႕ကသစ္ပင္ေတြကလြဲၿပီး ဘာမွရွာမေတြ႕ေပ။

"ထင္သားဘဲ...သဲလြန္စဆိုတာ ရွာရသိပ္ခက္တယ္"

ေရွာင္းက်န့္တစ္ေယာက္ ညီးၫူေတာ့သည္။ဝမ္ရိေပၚကေတာ့ ေခါင္းေလးပြတ္ေပးကာ အားေပးရွာပါသည္။

"အခုမွ ေနရာနည္းနည္းဘဲ ရွိေသးတာေလ...ဆက္ရွာရင္ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္"

"ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ အရမ္းပင္ပန္းေတာ့မယ္ထင္တယ္"

"တကယ္လို႔ မင္းနားခ်င္ရင္ ရပါတယ္...ကိုယ္ဘဲရွာလိုက္မယ္ေလ"

ဝမ္ရိေပၚသာ တစ္ေယာက္ထဲရွာပါက ေရွာင္းက်န့္ရွိေနတာထက္ ပိုျမန္ပါလိမ့္မည္။ေရွာင္းက်န့္ရွိေနတာေၾကာင့္သာ သူ႕အရွိန္က ႏွေးေနျခင္းျဖစ္သည္။

ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့ ဝမ္ရိေပၚစကားေၾကာင္ံ့ သိသိသာသာ ေပ်ာ္႐ႊင္သြားသည္။

"တကယ္လား...ဒါဆို ေနာက္ေန႕ေတြ ငါအဲ့ေနရာကဘဲ ေစာင့္ေနမယ္"

"ဟုတ္ပါၿပီ"

ဝမ္ရိေပၚက သူ႕အေပၚအၿမဲငဲ့ညွာေနတာေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ေပ်ာ္ေပမဲ့ တခါတေလက်ေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္လို႔ ထင္မိသည္။သူ႕အေနနဲ႕ ဝမ္ရိေပၚကို မွီခိုေနၿပီး နည္းနည္းေလးေတာင္ ကူညီေပးျခင္း မရွိ၍ ျဖစ္သည္။

အသက္အႏၱရာယ္နဲ႕ႀကဳံတိုင္း ရိေပၚခမ်ာ သူ႕ကိုခ်ီခ်ီၿပီးသာ ေျပးရသည္။အၿမဲတမ္း သူ႕ရဲ႕ေပါက္ကရစကားေတြကိုလည္း အေလးအနက္ ျပန္ေျဖရေလသည္။

"ရိေပၚ....ငါက အရမ္းကို တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္မလား"

"ကိုယ္ေတာ့ အဲ့လိုမေတြးပါဘူး"

"ဒါဆို ဘယ္လိုေတြးလဲ"

"မင္းကိုယ့္ကို အားကိုးတာလို႔ဘဲ ေတြးတယ္...ခ်စ္ရသူက ကိုယ့္ကိုယုံၾကည္လို႔ အားကိုးတာေလ...မယုံၾကည္ရင္ အားကိုးပါ့မလား...အဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ္ကေတာ့ ေပ်ာ္တယ္"

"တကယ္လား"

"ကိုယ္မင္းကို မလိမ္ဖူးဘူးေလ"

"အြန္း...ရိေပၚ...ငါမင္းလိုရည္းစားမ်ိဳးရတာ တကယ္ကံေကာင္းတယ္"

"ကိုယ္ကသာ မင္းကိုရလို႔ ကံေကာင္းတာေပါ့"

"အဲ့တာလည္း မွန္ပါတယ္...ငါက တစ္ကမၻာလုံးမွာ အေကာင္းဆုံးခ်စ္သူေကာင္ေလးမ်ိဳးဘဲေလ"

ေရွာင္းက်န့္က တကယ္ကိုရိုးရွင္းပါသည္။သူ႕စိတ္ထဲခံရခက္ေနရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးတတ္ၿပီး ခဏေလးနဲ႕လည္း စိတ္ေျပလြယ္သည္။

"က်န့္...မင္းမွာ အေခ်ာဆုံးအေလာင္းျဖစ္ရမယ္ဆိုတာကလြဲရင္ အျခားအိမ္မက္ရွိေသးလား"

"ငါ့မွာ အိမ္မက္ေတြအမ်ားႀကီးဘဲ"

"ဟုတ္လား"

"အြန္း...ငါ့အသက္၅ႏွစ္တုန္းက ငါျဖစ္ခ်င္တာက ဆရာဝန္...ဂ်ဴတီကုတ္အျဖဴနဲ႕ဆိုရင္ ဂုဏ္ယူလို႔ရတယ္ထင္ခဲ့လို႔...ဒါေပမဲ့ အသက္၈ႏွစ္လည္းက်ေရာ ငါက ေလယာဥ္မႉးျဖစ္ခ်င္သြားေရာ...ဘာလို႔ဆို အဲ့အသက္အ႐ြယ္မွာ ငါပထမဆုံးေလယာဥ္စီးဖူးတာမို႔လို႔...အသစ္အဆန္းမို႔ သေဘာက်သြားတာ...အသက္၁၂ႏွစ္လည္းေရာက္ေရာ ငါက ငါ့အေဖလို စီးပြားေရးသမားျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္...အဲ့တာဆို ငါ့ဆီမွာ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးရွိလာလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးခဲ့တာ...အဲ့တာက ငါ့အေဖမေသခင္အထိေပါ့...ပိုက္ဆံဆိုတာ ေသရင္ကိုယ့္ေနာက္မပါဘူးေလ...အဲ့ေနာက္ပိုင္း ငါ့အိမ္မက္က ေသရင္လွခ်င္တာဘဲ...ငါ့ကိုခ်စ္တဲ့သူေတြကို ငါ့ရဲ႕ဆိုး႐ြားလွတဲ့မ်က္ႏွာထက္ ငါ့ရဲ႕ေခ်ာေမာလွတဲ့မ်က္ႏွာကိုဘဲ မွတ္မိသြားေစခ်င္တာ"

ေရွာင္းက်န့္ဟာ ငယ္ငယ္ထဲက အပူအပင္ကင္းခဲ့သျဖင့္ သူ႕ငယ္ဘဝမွာ သူေျပာတာထက္ပိုေသာ အိမ္မက္မ်ားစြာ ရွိေနေသးပါသည္။ဝမ္ရိေပၚကို မေျပာျပလိုက္တဲ့အိမ္မက္ကေတာ့ တစ္ဘဝလုံး ရည္းစားတစ္ေယာက္တည္း ရွိရမည္သာျဖစ္ေတာ့သည္။

Part (37)ဆက္ရန္...