[Zawgyi]

{တင္ပါးဆီကနာက်င္မႈ}

ခ်ီအိမ္ေတာ္ထဲက ေတာက္ပလင္းထိန္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ ေသြးနံ႔ေတြနဲ႔အလိုရာဂရနံ႔ေတြျပည့္ေနခ်ိန္မွာ သူမတို႔သံုးေယာက္သည္ကား ညအေမွာင္ထုကိုအကာအကြယ္ယူလ်က္ Padonၿမိဳ႕မွ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကေလ၏။

ခ်ီရွန္းက ၾကာပြတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ထားကာ လီယုေဖးကို ၾကာာပြတ္ျဖင့္အားကုန္သံုးကာလဲႊရိုက္ေန၏။ လီယုေဖးရဲာတစ္ကိုယ္လံုးက ေသြးမ်ားစီးက်ေနေသာၾကာပြတ္ရာမ်ားျဖင့္ျပည့္ေနသည္။ သူမက မရပ္မနားညည္းညဴ ေအာ္ဟစ္ေန၏။

"အစ္ကိုရွန္၊ ယုေဖးကို ထပ္မရိုက္ပါနဲ႔ေတာ့။ နာတယ္။"

လီယုေဖးရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က ၾကာပြတ္ရာမ်ားျဖင့္ၾကည့္ရဆိုးေနသည္။ ရိုက္ခ်က္တိုင္းက သူမခႏၶာကိုယ္က အသားစေတြကို ဆုတ္ၿဖဲေနသလိုခံစားရေစ၏။

ခ်ီရွန္းရဲ႕မ်က္လံုးေတြက နီရဲေနေသာ္လည္း သူင အလြန္ပင္စိတ္လႈပ္ရွားလ်က္ရွိသည္။ သူက အေမာတေကာအသက္ရွဴ ရင္း လီယုေဖးကိုနွစ္သိမ့္သည္။

"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ။ စိတ္တက္ႂကြေစတယ္လို႔ မခံစားရဘူးလား? အစ္ကိုေတာ့ ညီမကို ပိုပိုၿပီးခ်စ္လာမိၿပီ ယုေဖး။ အစ္ကို ညီမကို တကယ္အရမ္းခ်စ္ေနမိလို႔သာ ညီမကို ၾကာပြတ္နဲ႔အရမ္းရိုက္ခ်င္ေနတာေပါ့။"

သူက သူမကို တအားရိုက္ခဲ့သျဖင့္ လီယုေဖးမွာ မေက်မခ်မ္းနွင့္ေဒါသထြက္လ်က္ရွိသည္။ ေနရာတိုင္းက ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားနာက်င္လြန္းလွတာေၾကာင့္ သူမ ေသမလိုခံစားေနရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမရဲ႕ဒဏ္ရာေတြက ေသြးေတြထြက္ေနတာေတာင္ သူမက ခ်ီရွန္းကိုညႇိဳ႕ငင္စြာၿပံဳးျပကာဆို၏။

"ယုေဖးကို ၾကာပြတ္ေပးပါေနာ္ အစ္ကိုရွန္။"

ၾကာပြတ္ကိုယူၿပီးေနာက္တြင္ သူမသည္ ရွီရွန္းကို ေဒါသတၿပီးျဖင့္ အဆက္မျပတ္ရိုက္နွက္ေတာ့၏။ ခ်ီရွန္းမွာ နာက်င္မႈေၾကာင့္ေအည္ဟစ္ေနရေသာ္လည္း သာယာမႈကိုလည္းခံစားေနရေသး၏။ အဆံုးတြင္ေတာ့ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနေသာပံုရိပ္နွစ္ခုမွာ အခ်င္းခ်င္းေပြ႕ဖက္ၾကကာျဖင့္ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ လႈံ႕ေဆာ္ေပးေနၾကေတာ့၏။

…

နဥ္ရႈသည္ ရထားလံုးေပၚတြင္ထိုင္ကာ ျမင္ကြင္းမွ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ Padonၿမိဳ႕ကိုၾကည့္ရင္း အသံတိုးတိုးေလးျဖင့္ ေလခြၽန္လ်က္ရွိ၏။ သူမ အရမ္းေပ်ာ္ေနသည္။ လီယုေဖးရဲ႕ နွင္းလိုျဖဴ ေဖြးတဲ့အသားအေရက အခုေလာက္ဆို ဖ်က္ဆီးခံထားရေလာက္ၿပီျဖစ္၏။ သူမရဲ႕မ်က္နွာ ၾကည့္ရဆိုးသြားလား၊ မဆိုးဘူးလားဆိုတာကိုေတာ့ သူမ မသိေပ။

အဲ့ၾကာပြတ္ကိုျပင္ဆင္ေပးဖို႔ သူမ အရမ္းကိုအားစိုက္ခဲ့ရသည္။ ၾကာပြတ္မွာ ဆူးေသးေသးေလးေတြပါၿပီး ဆားငရုတ္ရည္ထဲစိမ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကာပြတ္နဲ႔အရိုက္ခံထားရတဲ့ဒဏ္ရာေတြက နီရဲေနမွာျဖစ္ၿပီး အမာ႐ြတ္ေတြက်န္ေနခဲ့ေစနိုင္သည္။

အရင္က မုယန္မုန္႔ရဲ႕ရုပ္ရည္ကို လီယုေဖးဖ်က္ဆီးခဲ့တာကို နဥ္ရႈမွတ္မိေနေသးသည္။ ဒီေတာ့ ဒါကို မ်က္လံုးတစ္လံုးအတြက္ မ်က္လံုးတစ္လံုးလို႔ပဲမွတ္လိုက္ၾကတာေပါ့။

သူမမ်က္နွာထက္က မ်က္နွာေခ်မႈန္႔ေတြကို ဖယ္ရွားလိုက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ နဥ္ရႈတစ္ေယာက္ အမ်ားႀကီးပိုေပါ့ပါးသြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ အရမ္းကိုစိတ္ေပါ့ပါးသြားေစတာေၾကာင့္ နဥ္ရႈ ေလထပ္ခြၽန္လိုက္မိသည္။

"ေလခြၽန္တာ ရပ္လို႔ရမလား မမေလး?"

ယဲြ႕လန္၏မ်က္နွာသည္ကား အသက္ရွဴ ေအာင့္ထားရျခင္းေၾကာင့္ နီရဲလို႔ေန၏။

နဥ္ရႈကေမးသည္။

"ဘာလို႔လဲ?"

"မမေလးရဲ႕ေလခြၽန္သံက ဒီအေစခံကို ေနာက္ေဖးသြားခ်င္လာေစတယ္။"

ယဲြ႕လန္က တီးတိုးေျပာသည္။

သူမ ဒါကိုေျပာလိုက္ၿပီးသည့္အခ်ိန္မွာပင္ ရထားလံုးသည္ တုန္႔ကနဲရပ္သြား၏။ နဥ္ရႈက ယဲြ႕လန္ကို သေရာ္သလိုၿပံဳးျပသည္။

"ၾကည့္စမ္း၊ နင့္ရဲ႕သက္ေတာ္ေစာင့္အစ္ကိုႀကီးက ဘယ္ေလာက္ေတာင္သိတတ္လိုက္လဲ?"

ယဲြ႕လန္ရဲ႕မ်က္နွာက ပို၍ပင္နီရဲလာၿပီး သူမက လိုက္ကာစကိုဖယ္ကာ အျပင္ကိုထြက္သြားသည္။ သူမ၏ဗိုက္သည္လည္း ျမည္သံေပးလာသျဖင့္ နဥ္ရႈ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။

"အတူတူသြားမယ္။ နင့္မမေလးရဲ႕ဗိုက္လည္း ေနလို႔သိပ္မေကာင္းဘူး။ မေန႔က အမ်ားႀကီးစားထားမိလို႔ျဖစ္မယ္။"

နဥ္ရႈသည္ ယဲြ႕လန္၏ေဘးတြင္ စကားေျပာရန္အတြက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်၏။ သူမကေျပာသည္။

"နင္က ကေလးလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္ ေကာင္မေလး။ အေလးစြန္႔ဖို႔ေနရာကိုရွာဖို႔ေရာ နင္ေတြးဖူးရဲ႕လား? နင္မမေလးေနာက္ တစ္ခ်ိန္လံုးလိုက္ေနတာက မေကာင္းဘူးေနာ္။"

"ဒီအေစခံက မမေလးေနာက္ အၿမဲလိုက္ေနမွာပါ။ မမေလးဘယ္သြားသြား ဒီအေစခံလည္းလိုက္ပါ့မယ္။"

ယဲြ႕လန္က သူမ၏နွာေခါင္းကိုအုပ္ကာဆို၏။

"ေနာက္က်ရင္ မမေလး အသားစားတာေလ်ွာ႔သင့္တယ္။ မမေလးၾကည့္ရတာ ေကာင္းေကာင္းအစာမေၾကဘူးထင္တယ္။ နည္းနည္းနံတယ္။"

နဥ္ရႈ : …

အလွေလးတစ္ေယာက္ကို ဒီလိုေျပာတာက ရက္စက္ရာမက်ဘူးလား? အလွေလးေတြအကုန္လံုးက သာမန္ေသမ်ိဳးေတြရဲ႕စားစရာေတြအထက္မွာပဲ။

နဥ္ရႈမွာ အုန္းကီးဖို႔ဘာမွရွာမေတြ႕သျဖင့္ ေနာက္ဆံုး၌ သစ္႐ြက္တစ္႐ြက္ကိုသံုးၿပီးေျဖရွင္းလိုက္ရေလ၏။ ေရွးေခတ္က အရမ္းၾကမ္းတမ္းလြန္းတယ္၊ ေနာက္တစ္ခါဆို သူမ စာေရးစကၠဴ ေတြကို မေမ့မေလ်ာ့ဝယ္ရမယ္။

သစ္႐ြက္ေတြေပၚက အထစ္ကေလးေတြက တင္ပါးနာေစတယ္။

...

အုန္းကီး - ေျပာင္းျပန္ဖတ္။ ၿပီးေတာ့ တင္ပါးလို႔သံုးတာကလည္း နည္းနည္းယဥ္ေက်းေအာင္လို႔။

...

[Unicode]

{တင်ပါးဆီကနာကျင်မှု}

ချီအိမ်တော်ထဲက တောက်ပလင်းထိန်နေတဲ့အခန်းထဲမှာ သွေးနံ့တွေနဲ့အလိုရာဂရနံ့တွေပြည့်နေချိန်မှာ သူမတို့သုံးယောက်သည်ကား ညအမှောင်ထုကိုအကာအကွယ်ယူလျက် Padonမြို့မှ ထွက်ခွာလာခဲ့ကြလေ၏။

ချီရှန်းက ကြာပွတ်တစ်ချောင်းကိုကိုင်ထားကာ လီယုဖေးကို ကြာာပွတ်ဖြင့်အားကုန်သုံးကာလွှဲရိုက်နေ၏။ လီယုဖေးရဲာတစ်ကိုယ်လုံးက သွေးများစီးကျနေသောကြာပွတ်ရာများဖြင့်ပြည့်နေသည်။ သူမက မရပ်မနားညည်းညူ အော်ဟစ်နေ၏။

"အစ်ကိုရှန်၊ ယုဖေးကို ထပ်မရိုက်ပါနဲ့တော့။ နာတယ်။"

လီယုဖေးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က ကြာပွတ်ရာများဖြင့်ကြည့်ရဆိုးနေသည်။ ရိုက်ချက်တိုင်းက သူမခန္ဓာကိုယ်က အသားစတွေကို ဆုတ်ဖြဲနေသလိုခံစားရစေ၏။

ချီရှန်းရဲ့မျက်လုံးတွေက နီရဲနေသော်လည်း သူင အလွန်ပင်စိတ်လှုပ်ရှားလျက်ရှိသည်။ သူက အမောတကောအသက်ရှူ ရင်း လီယုဖေးကိုနှစ်သိမ့်သည်။

"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးကွာ။ စိတ်တက်ကြွစေတယ်လို့ မခံစားရဘူးလား? အစ်ကိုတော့ ညီမကို ပိုပိုပြီးချစ်လာမိပြီ ယုဖေး။ အစ်ကို ညီမကို တကယ်အရမ်းချစ်နေမိလို့သာ ညီမကို ကြာပွတ်နဲ့အရမ်းရိုက်ချင်နေတာပေါ့။"

သူက သူမကို တအားရိုက်ခဲ့သဖြင့် လီယုဖေးမှာ မကျေမချမ်းနှင့်ဒေါသထွက်လျက်ရှိသည်။ နေရာတိုင်းက ဆိုးဆိုးရွားရွားနာကျင်လွန်းလှတာကြောင့် သူမ သေမလိုခံစားနေရသည်။ သို့သော်လည်း သူမရဲ့ဒဏ်ရာတွေက သွေးတွေထွက်နေတာတောင် သူမက ချီရှန်းကိုညှို့ငင်စွာပြုံးပြကာဆို၏။

"ယုဖေးကို ကြာပွတ်ပေးပါနော် အစ်ကိုရှန်။"

ကြာပွတ်ကိုယူပြီးနောက်တွင် သူမသည် ရှီရှန်းကို ဒေါသတပြီးဖြင့် အဆက်မပြတ်ရိုက်နှက်တော့၏။ ချီရှန်းမှာ နာကျင်မှုကြောင့်အေည်ဟစ်နေရသော်လည်း သာယာမှုကိုလည်းခံစားနေရသေး၏။ အဆုံးတွင်တော့ သွေးချင်းချင်းနီနေသောပုံရိပ်နှစ်ခုမှာ အချင်းချင်းပွေ့ဖက်ကြကာဖြင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် နည်းမျိုးစုံဖြင့် လှုံ့ဆော်ပေးနေကြတော့၏။

…

နဉ်ရှုသည် ရထားလုံးပေါ်တွင်ထိုင်ကာ မြင်ကွင်းမှ တဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်သွားသော Padonမြို့ကိုကြည့်ရင်း အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် လေချွန်လျက်ရှိ၏။ သူမ အရမ်းပျော်နေသည်။ လီယုဖေးရဲ့ နှင်းလိုဖြူ ဖွေးတဲ့အသားအရေက အခုလောက်ဆို ဖျက်ဆီးခံထားရလောက်ပြီဖြစ်၏။ သူမရဲ့မျက်နှာ ကြည့်ရဆိုးသွားလား၊ မဆိုးဘူးလားဆိုတာကိုတော့ သူမ မသိပေ။

အဲ့ကြာပွတ်ကိုပြင်ဆင်ပေးဖို့ သူမ အရမ်းကိုအားစိုက်ခဲ့ရသည်။ ကြာပွတ်မှာ ဆူးသေးသေးလေးတွေပါပြီး ဆားငရုတ်ရည်ထဲစိမ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ကြာပွတ်နဲ့အရိုက်ခံထားရတဲ့ဒဏ်ရာတွေက နီရဲနေမှာဖြစ်ပြီး အမာရွတ်တွေကျန်နေခဲ့စေနိုင်သည်။

အရင်က မုယန်မုန့်ရဲ့ရုပ်ရည်ကို လီယုဖေးဖျက်ဆီးခဲ့တာကို နဉ်ရှုမှတ်မိနေသေးသည်။ ဒီတော့ ဒါကို မျက်လုံးတစ်လုံးအတွက် မျက်လုံးတစ်လုံးလို့ပဲမှတ်လိုက်ကြတာပေါ့။

သူမမျက်နှာထက်က မျက်နှာချေမှုန့်တွေကို ဖယ်ရှားလိုက်ပြီးနောက်မှာတော့ နဉ်ရှုတစ်ယောက် အများကြီးပိုပေါ့ပါးသွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ အရမ်းကိုစိတ်ပေါ့ပါးသွားစေတာကြောင့် နဉ်ရှု လေထပ်ချွန်လိုက်မိသည်။

"လေချွန်တာ ရပ်လို့ရမလား မမလေး?"

ယွဲ့လန်၏မျက်နှာသည်ကား အသက်ရှူ အောင့်ထားရခြင်းကြောင့် နီရဲလို့နေ၏။

နဉ်ရှုကမေးသည်။

"ဘာလို့လဲ?"

"မမလေးရဲ့လေချွန်သံက ဒီအစေခံကို နောက်ဖေးသွားချင်လာစေတယ်။"

ယွဲ့လန်က တီးတိုးပြောသည်။

သူမ ဒါကိုပြောလိုက်ပြီးသည့်အချိန်မှာပင် ရထားလုံးသည် တုန့်ကနဲရပ်သွား၏။ နဉ်ရှုက ယွဲ့လန်ကို သရော်သလိုပြုံးပြသည်။

"ကြည့်စမ်း၊ နင့်ရဲ့သက်တော်စောင့်အစ်ကိုကြီးက ဘယ်လောက်တောင်သိတတ်လိုက်လဲ?"

ယွဲ့လန်ရဲ့မျက်နှာက ပို၍ပင်နီရဲလာပြီး သူမက လိုက်ကာစကိုဖယ်ကာ အပြင်ကိုထွက်သွားသည်။ သူမ၏ဗိုက်သည်လည်း မြည်သံပေးလာသဖြင့် နဉ်ရှု အော်ပြောလိုက်သည်။

"အတူတူသွားမယ်။ နင့်မမလေးရဲ့ဗိုက်လည်း နေလို့သိပ်မကောင်းဘူး။ မနေ့က အများကြီးစားထားမိလို့ဖြစ်မယ်။"

နဉ်ရှုသည် ယွဲ့လန်၏ဘေးတွင် စကားပြောရန်အတွက် ငုတ်တုတ်ထိုင်ချ၏။ သူမကပြောသည်။

"နင်က ကလေးလည်းမဟုတ်တော့ဘူးနော် ကောင်မလေး။ အလေးစွန့်ဖို့နေရာကိုရှာဖို့ရော နင်တွေးဖူးရဲ့လား? နင်မမလေးနောက် တစ်ချိန်လုံးလိုက်နေတာက မကောင်းဘူးနော်။"

"ဒီအစေခံက မမလေးနောက် အမြဲလိုက်နေမှာပါ။ မမလေးဘယ်သွားသွား ဒီအစေခံလည်းလိုက်ပါ့မယ်။"

ယွဲ့လန်က သူမ၏နှာခေါင်းကိုအုပ်ကာဆို၏။

"နောက်ကျရင် မမလေး အသားစားတာလျှော့သင့်တယ်။ မမလေးကြည့်ရတာ ကောင်းကောင်းအစာမကြေဘူးထင်တယ်။ နည်းနည်းနံတယ်။"

နဉ်ရှု : …

အလှလေးတစ်ယောက်ကို ဒီလိုပြောတာက ရက်စက်ရာမကျဘူးလား? အလှလေးတွေအကုန်လုံးက သာမန်သေမျိုးတွေရဲ့စားစရာတွေအထက်မှာပဲ။

နဉ်ရှုမှာ အုန်းကီးဖို့ဘာမှရှာမတွေ့သဖြင့် နောက်ဆုံး၌ သစ်ရွက်တစ်ရွက်ကိုသုံးပြီးဖြေရှင်းလိုက်ရလေ၏။ ရှေးခေတ်က အရမ်းကြမ်းတမ်းလွန်းတယ်၊ နောက်တစ်ခါဆို သူမ စာရေးစက္ကူ တွေကို မမေ့မလျော့ဝယ်ရမယ်။

သစ်ရွက်တွေပေါ်က အထစ်ကလေးတွေက တင်ပါးနာစေတယ်။

...

အုန်းကီး - ပြောင်းပြန်ဖတ်။ ပြီးတော့ တင်ပါးလို့သုံးတာကလည်း နည်းနည်းယဉ်ကျေးအောင်လို့။

...