《Cinderellaနဲ႔တူတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ》အပိုင္း - ၂၂
Advertisement
Zawgyi
စကိတ္စီးလို႔ဝသြားၾကေတာ့ေကဘယ္လ္
ကားထပ္စီးကာေတာင္ထိပ္ကိုတက္သြား
ၾကတယ္...
ႏွင္းေတြအျပည့္ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ေတာင္ထိပ္
ကိုေရာက္ေတာ့႐ႈခင္းၾကည့္တဲ့သူက
ၾကည့္ဓာတ္ပံု႐ိုက္တဲ့သူက႐ိုက္ေပါ့...
ဝန္းခ်င္ခုနကႏွင္းပံုၾကားထဲေခါင္းစုိက္
သြားလို႔လားေတာ့မသိဘူး...
သူ႔စိတ္ထဲမွာရိေပၚနဲ႔ေ႐ွာင္က်န္႔ကို၁ခုခုလို႔
သံသယစိတ္ဝင္လာခဲ့တယ္...
( ငတံုးမနင္ကခုမွသံသယဝင္ယံု႐ွိေသး
တယ္ဟိုက၂ခါေတာင္🌚🌚🌚ၿပီးသြား
ၿပီ...😎😎😎 )
ေ႐ွာင္က်န္႔ႏွင္းေတြကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္
စုလိုက္နဲ႔ႏွင္းလူသား႐ုပ္လုပ္ေနရင္း
ကေလးေလး၁ေယာက္လိုေပ်ာ္ေန႐ွာ
တယ္...
သူ႔လည္ပင္းကဆြဲႀကိဳးေလးျပဳတ္က်သြား
တာေတာင္မသိခဲ့...
ဝန္းခ်င္ႏွင္းေတြေပၚမွာလက္လက္
လက္လက္ျဖစ္ေနတဲ့အရာေလးကိုေတြ႔
လို႔ေကာက္ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ေ႐ွာင္က်န္႔
ဆြဲႀကိဳးမွန္းသိလိုက္ရတယ္...
အစကျပန္ေပးမလို႔ၾကံလိုက္ေပမဲ့သူ႔ေခါင္း
ထဲကိုသူ႔အေမရဲ႕စကား၁ခြန္းကဝင္ေရာက္
လာတယ္...
သူတို႔ကိုရီးယားကိုမလာခင္ကဝန္းေမေအာ္
ဝန္ခ်င္ဆီဖုန္းဆက္ၿပီး
"သမီးအဲ့ေရာက္ရင္သားရိေပၚကိုအၿပီျပင္
သာဆြဲစိခဲ့ေတာ့..."လို႔မွာလိုက္တယ္ေလ...
အလုပ္က၁ဖက္မို႔ရိေပၚနားကပ္ခ်ိန္ေတာင္
မရခဲ့တာ...
ခုက်ျပန္ေတာ့လဲရိေပၚကေ႐ွာင္က်န္႔နဲ႔
၁ခန္းထဲယူထားေတာ့သူ႔မွာလြတ္လြတ္
လပ္လပ္ျမဴ ဆြယ္လို႔မရျပန္ဘူး...
သူအၾကံ၁ခုရသြားၿပီးဆြဲႀကိဳးကိုျပန္မေပး
ပဲအိပ္ကပ္ထဲသာထည့္ထားလိုက္တယ္...
ရိေပၚကိုလဲျမဴဆြယ္ရင္း ရိေပၚအေရးေပး
လြန္းလို႔ၾကည့္မရတဲ့ေ႐ွာင္က်န္႔ကိုလဲ
အပစ္ေပးရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့အျပံဳးႀကီးေပၚထြက္လို႔
လာတယ္...
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလည္ပတ္လို႔ဝေတာ့သူတို႔
နားခိုရာဆီျပန္လာခဲ့ၾကတယ္...
ေ႐ွာင္က်န္႔ခုထိဆြဲႀကိဳးေပ်ာက္တာသတိ
မထားမိေသး...
ညေနခင္းေမွာင္ရီပ်ိဳးစေလးေရာက္ေတာ့
ဝန္းခ်င္ဟမ္ဘာဂါစားခ်င္တယ္သြား
ဝယ္ေပးဆိုၿပီးရိေပၚကိုအျပင္အတင္း
လႊတ္ေတာ့တယ္...
႐ိုး႐ိုးဘာဂါမဟုတ္ပဲၿမိဳ႕ထဲကနာမည္ႀကီး
ဆိုင္ကေနဝယ္ေပးပါတဲ့...
ၿမိဳ႕ထဲကိုကားက၁နာရီေလာက္ေမာင္း
သြားရမွာအသြားျပန္ဆို၂နာရီ...
ရိေပၚမသြားခ်င္ေပမဲ့လဲေ႐ွာင္က်န္႔ကို
ဝန္းခ်င္ကတပ္ကူေတာင္းေတာ့ေ႐ွာင္က်န္႔
မ်က္ႏွာေၾကာင့္ပဲရိေပၚမွာဘာမွမေျပာပဲ
ဟမ္ဘာဂါအဝယ္ေတာ္ထြက္လာခဲ့ေတာ့
တယ္...
ရာသီဥတုကအရမ္းေအးလြန္းေတာ့
ေ႐ွာင္က်န္႔ေရမခ်ိဳးေတာ့ပဲေျခလက္ပဲေဆး
ကာအဝတ္စားပဲလဲလိုက္ေတာ့တယ္...
အဝတ္စားလဲမယ္ဆိုၿပီးအက်ႌခြၽတ္မွသူ႔
လည္ပင္းမွာဆြဲႀကိဳးမ႐ွိမွန္းသတိထားမိ
ေတာ့တယ္...
"ငါ့ဆြဲႀကိဳး...ငါ့ဆြဲႀကိဳးဘယ္ေရာက္သြားတာ
လဲ..."
အခန္းထဲေနရာအႏွံ႔ဆြဲႀကိဳးေပ်ာက္႐ွာပံု
ေတာ္ဖြင့္ေတာ့တယ္...
ဒါေပမဲ့ဘယ္ေနရာမွမေတြ႔...
တစ္ျဖည္းျဖည္းဆိုးရိမ္စိတ္ဝင္လာကာ
မ်က္ရည္ေတြလဲဝဲလို႔လာေတာ့တယ္...
အဲ့အခ်ိန္မွာအခန္းထဲကိုဝန္းခ်င္ဝင္လာ
ခဲ့တယ္...
ဝန္းခ်င္
"ေ႐ွာင္က်န္႔...ဘာေတြထိုင္ငိုင္ေနတာလဲ..."
ေ႐ွာင္က်န္႔
"မမ သားဆြဲႀကိဳးေပ်ာက္သြားလို႔...ေတြ႔...
ေတြ႔မိေသးလားဟင္..."
ဝန္းခ်င္
"ဘယ္ကဆြဲႀကိဳးလဲဟယ္..."
ေ႐ွာင္က်န္႔
"ပါးပါးေပးခဲ့တဲ့ဆြဲႀကိဳးေလးေလ..."
ဝန္းခ်င္
"ေအာ္...XZလို႔ေရးထားတယ္မလား..."
ေ႐ွာင္က်န္႔
"ဟုတ္...ဟုတ္တယ္...မမေတြ႔မိလို႔လားဟင္..."
ဝန္းခ်င္
"အင္း..."
ေ႐ွာင္က်န္႔
"ဘယ္မွာလဲဟင္..."
ဝန္းခ်င္
"မနက္ကေတာင္ထိပ္မွာတုန္းကေလ
အဲ့ဆြဲႀကိဳးေလးျပဳတ္က်ေနတာေတြ႔တာပဲ
နင့္ဟာမွန္းငါမွမသိတာ..."
ေ႐ွာင္က်န္႔
"ဗ်ာ!!!ေတာင္ထိပ္မွာ...အဲ့ဆြဲႀကိဳးေလး
ေပ်ာက္လို႔မျဖစ္ဘူး...ပါးရဲ႕ေနာက္ဆံုး
အမွတ္တရပစၥည္းေလး..."
ဝန္းခ်င္
"အဲ့ေနရာမွာပဲ႐ွိေနအံုးမွာပါ...ခုသြားျပန္
႐ွာၾကည့္လိုက္ေပါ့...မနက္ျဖန္ဆိုရင္ေတာ့
မေသခ်ာဘူးေနာ္ဒီညႏွင္းမုန္တိုင္း႐ွိတယ္
လို႔ၾကားတယ္..."
ေ႐ွာင္က်န္႔
"ဒီအခ်ိန္ႀကီးဘယ္လိုသြားမလဲ..."
ဝန္းခ်င္
"ေအာ္...ခုမွ၆နာရီခြဲပဲ႐ွိေသးတယ္...အဲ့
ေနရာက၇နာရီမွပိတ္တာမလား...
စကားမ်ားမေနပဲျမန္ျမန္သြားလိုက္ပါလား...
ကားငွါးသြားစရာပိုက္ဆံမ႐ွိဘူးမလား...
ေရာ့ယူသြား..."
လက္ထဲကိုပိုက္ဆံထည့္ေပးလိုက္တယ္...
ေ႐ွာင္က်န္႔
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္မမရယ္...သားဒီေက်း
ဇူးကိုအေသခ်ာျပန္ဆပ္ပါ့မယ္ေနာ္..."
ေ႐ွာင္က်န္႔ေျပာၿပီးအျမန္ေျပးသြားေတာ့
တယ္...
ဝန္းခ်င္
"ေနာက္မွဆပ္စရာမလိုပါဘူး...ခုဆပ္ၿပီးေန
ၿပီပဲ..."
မိန္းမယုတ္မအျပံဳးျဖင့္ေျပာလိုက္တယ္...
ေ႐ွာင္က်န္႔ကားငွါးစီးကာဟိုေရာက္ေတာ့
ေကဘယ္လ္အျမန္စီးၿပီးေတာင္ထိပ္ကို
တက္ေတာ့တယ္...
ေကဘယ္လ္ကားကေတာင္ထိပ္ကို
ေရာက္ဖို႔အနဲဆံုးမိနစ္၂၀ၾကာတယ္...
လူမလို စက္နဲ႔ေအာ္တိုလႊတ္ထားတာမို႔
သူေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာဘယ္သူမွေတာင္
မ႐ွိေတာ့ဘူး...
ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ဝန္းခ်င္ေျပာ
လိုက္တဲ့ေနရာမွဆြဲႀကိဳးကိုလိုက္႐ွာတယ္...
ဒါေပမဲ့ဆြဲႀကိဳးနဲ႔တူတဲ့ခ်ည္စေလး၁မွ်င္
ေတာင္မေတြ႔...
မေတြ႔မခ်င္းဆက္႐ွာေနခဲ့တာ၁နာရီ
ေလာက္ၾကာသြားတယ္...
ေ႐ွာင္က်န္႔အရမ္းခ်မ္းလြန္းလို႔ခိုက္ခိုက္တုန္
ေနၿပီ...
ႏွင္းေတာထဲျဖဲ႐ွာထားရလို႔လက္ေတြလဲ
ေတာင့္ခဲေနၿပီ...
ဒါေပမဲ့ဆြဲႀကိဳးမေတြ႔မခ်င္းမျပန္ဘူး
ဆိုကာစိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားတယ္...
တစ္ဖက္မွာဝန္းခ်င္ကေတာ့ရိေပၚျပန္လာ
ရင္အၿပီျပင္ျမဴဆြယ္မလို႔ေပါင္ေပၚဇာဂါဝန္
နီေလးဝတ္ထားကာအခန္းထဲမွာေစာင့္
လို႔ေနတယ္...
ရိေပၚဟမ္ဘာဂါဝယ္ၿပီးျပန္လာလို႔သူ႔
အခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့သူ႔ခ်စ္ခ်စ္ေလးရဲ႕
မ်က္ႏွာကိုမျမင္ရပဲမျမင္ခ်င္တဲ့မ်က္ႏွာကို
ျမင္လိုက္ရတယ္...
ဝမ္ရိေပၚ
"မင္းဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ..."
ဝန္းခ်င္
"ကိုကို႔ ကိုေစာင့္ေနတာေလ..."
ဝမ္ရိေပၚ
"ေရာ့ဒီမွာမင္းဝယ္ခိုင္းတဲ့ဟမ္ဘာဂါ...
ကိုယ့္အခန္းကိုျပန္ေတာ့...."
ဝန္းခ်င္
"မျပန္ပါဘူး...ဒီညကိုကို႔ ကိုခ်င္ခ်င္ျပဳစုေပး
ခ်င္လို႔ပါ..."
ဝမ္ရိေပၚ
"ဘာစကားေတြလာေျပာေနတာလဲ...
မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီးအိေျႏၵသိကၡာမ႐ွိလိုက္
တာ...ေ႐ွာင္က်န္႔ဘယ္မွာလဲ..."
ဝန္းခ်င္
"ဘယ္သိမွာလဲလို႔..."
ဝမ္ရိေပၚ
"မသိရင္လဲသြားလိုက္ေတာ့...ေ႐ွာင္က်န္႔!!!... ေ႐ွာင္က်န္႔!!!..."
ရိေပၚ ေ႐ွာင္က်န္႔ကိုပဲ႐ွာေနၿပီးသူ႔ရဲ႕အလွ
ကိုေတာ့မျမင္ႏိုင္လို႔ဝန္းခ်င္ေဒါသထြက္
သြားတယ္...
ဝန္းခ်င္
"ေ႐ွာင္က်န္႔...ေ႐ွာင္က်န္႔...အခ်ိန္တိုင္း
ေ႐ွာင္က်န္႔ေနတယ္...ခ်င္ခ်င္ဘက္ကိုလဲ
ၾကည့္ပါအံုး...ကိုကိုေခၚေနလဲသူၾကားမွာ
မဟုတ္ဘူး..."
ဝမ္ရိေပၚ
"ဘာ!!!မင္းသူ႔ကိုဘာလုပ္လိုက္ျပန္ၿပီလဲ..."
ဝန္းခ်င္
"ဘာမွမလုပ္ပါဘူး..."
ဝမ္ရိေပၚ
"ဘာမွမလုပ္ရင္သူအခုဘယ္မွာလဲ..."
ဝန္းခ်င္
"...."
ဝမ္ရိေပၚ
"ငါေမးေနတယ္ေလကြာ..."
ဝန္းခ်င္ရဲ႕လည္ပင္းကိုသူ႔လက္၁ဖက္နဲ႔
ဆြဲညစ္ကာေမးလိုက္မွ...
ဝန္းခ်င္
"ေျပာ...ေျပာ...ေျပာပါ့မယ္...သူ...သူ...
ေတာင္ေပၚကိုသြားတယ္..."
ဝမ္ရိေပၚ
"ဘာ!!!ခုခ်ိန္ႀကီးဘာလို႔သြားရတာလဲ..."
ဝန္းခ်င္
"ဆြဲ...ဆြဲၾကိဳးသြား႐ွာတာပါ..."
ဝမ္ရိေပၚ
"ဘယ္ကဆြဲႀကိဳးလဲ..."
ဝန္းခ်င္
"ဒီ...ဒီဆြဲႀကိဳးပါ..."
ရိေပၚၾကည့္လိုက္ၿပီး ဝန္းခ်င္လက္ထဲက
ဆြဲႀကိဳးကိုယူကာ...
ဝမ္ရိေပၚ
"ဆြဲႀကိဳးကမင္းဆီမွာေလ...ဘာကိစၥသူက
ေတာင္ေပၚမွာသြား႐ွာရတာလဲ..."
ဝန္းခ်င္
"ဆြဲႀကိဳးအဲ့ဒီမွာက်က်န္ခဲ့တယ္လို႔ခ်င္ခ်င္
သူကိုေျပာလိုက္လို႔ပါ..."
ဝမ္ရိေပၚ
"ဟာကြာ...မင္းနဲ႔ငါေနာက္မွစာရင္း႐ွင္း
မယ္..."
ရိေပၚ ေ႐ွာင္က်န္႔ေနာက္အျမန္လိုက္သြား
ဖို႔လုပ္ေပမဲ့ဝန္းခ်င္ကလက္ကိုဆြဲထားၿပီး...
ဝန္းခ်င္
"ကိုကိုမသြားပါနဲ႔လား...ခ်င္ခ်င္နဲ႔ပဲေနပါေနာ္..."
ရိေပၚအနားလာကာရင္ဘတ္ကိုပြတ္သပ္
ရင္းေျပာတယ္...
ရိေပၚအဲ့လက္ကိုဆြဲခ်ဳပ္လိုက္ၿပီးဆြဲေဆာင့္
ခ်လိုက္ကာစိတ္ပူတစ္ႀကီးနဲ႔ေ႐ွာင္က်န္႔
ေနာက္လိုက္သြားေတာ့တယ္...
အစစ္မကေတာ့အခန္းထဲမွာအ႐ွက္
ျဗန္းျဗန္းကြဲၿပီးက်န္ေနခဲ့႐ွာတယ္...
ရိေပၚလိုက္သြားေတာ့၈နာရီေတာင္ခြဲလို႔
ေနၿပီ...
စကိတ္ေလွ်ာစီးတဲ့ေနရာလဲပိတ္ၿပီး
လံုျခံဳေရးအေစာင့္ကလြဲလို႔ဘယ္သူမွမ႐ွိ
ေတာ့ဘူး...
ရိေပၚထံုးစံအတိုင္းေငြနဲ႔ပဲေျဖ႐ွင္းကာအထဲ
ဝင္လို႔ရသြားတယ္...
ဒါေပမဲ့ေတာင္ေပၚကိုတက္မဲ့ေကဘယ္လ္
ကားကမ႐ွိေတာ့ႏွင္းေတာထဲေမာင္းတဲ့
ဆိုင္ကယ္သာစီးၿပီးေတာင္ေပၚကိုေမာင္း
တက္သြားေတာ့တယ္...
( နာမည္မသိလို႔ႏွင္းေတာထဲေမာင္းတဲ့
ဆိုင္ကယ္လို႔သာမွတ္ေပးပါေနာ္...😁😅😅 )
နာရီဝက္နီးပါးေလာက္ေမာင္းၿပီးေတာ့
ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီ...
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဆိုင္ကယ္ေပၚကအျမန္
ဆင္းကာေ႐ွာင္က်န္႔ကို႐ွာေတာ့တယ္...
႐ွာရင္း႐ွာရင္းနဲ႔ေနာက္ဆံုးေတာ့ႏွင္းျပင္
ေပၚမွာလဲေနတဲ့သူ႔ခ်စ္ခ်စ္ေလးကိုေတြ႔
လိုက္ရတယ္...
ရိေပၚ ေ႐ွာင္က်န္႔ကိုအျမန္ေျပးေပြ႔ကာ...
"ေဘဘီ...ေဘဘီ...ကိုယ္ေခၚတာၾကား
လားဟင္..."
"......"
သတိျပန္မလည္လာတဲ့ေ႐ွာင္က်န္႔ေၾကာင့္
ရိေပၚတအားေတြစိုးရိမ္သြားတယ္...
ေပြ႔ခ်ီကာဆိုင္ကယ္ေပၚျပန္တက္ၿပီး
ေတာင္ေအာက္ကိုဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့
ဆိုင္ကယ္ကဆီကုန္ၿပီးႏိႈးမရေတာ့ဘူး...
ျဗုန္းစားႀကီးႏွင္းေတြကလဲတအားက်လာ
တယ္...
ရိေပၚဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိပဲ
ေ႐ွာင္က်န္႔ကိုေပြ႔ထားရင္းဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္
နဲ႔တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေန႐ွာတယ္...
အဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ေပၚေလး၁ေနရာမွာ
သစ္သားအိမ္ပုေလး၁လံုးကိုလွမ္းျမင္
လိုက္ရတယ္...
ရိေပၚအိမ္ေလး႐ွိရာဆီအျမန္သြားေတာ့
တယ္...
အိမ္ေလးနားေရာက္လို႔တံခါးေခါက္ၾကည့္
ေပမဲ့ဘာသံမွမၾကားရတာနဲ႔ဒီတိုင္းဖြင့္
ဝင္လာလိုက္တယ္...
လံုျခံဳေရးေတြဘာေတြတစ္ခါတစ္ေလ
ေတာင္ေပၚေရာက္ရင္အနားယူတဲ့ေနရာ
ျဖစ္မွာေပါ့...
အခင္းေလး၁ခုနဲ႔ေစာင္ေလး၁ထည္ပဲ႐ွိ
တယ္...
ေဘးမွာေတာ့မီးဖိုနဲ့အဆင္သင့္ခြဲ
ထားတဲ့ထင္းေတြေတာ့႐ွိတယ္...
ရိေပၚအခင္းေလးေပၚမွာေ႐ွာင္က်န္႔ကို
ခ်ေပးၿပီးေစာင္ေလးျခံဳေပးကာေႏြးေထြး
သြားေအာင္မီးအျမန္ဖိုေပးလိုက္တယ္...
ၿပီးေတာ့သူလဲေစာင္ထဲဝင္ကာေ႐ွာင္က်န္႔
ကိုသူ႔ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီးတင္းက်ပ္ေန
ေအာင္ဖက္ထားတယ္...
အခ်မ္းသက္သာေစရန္လက္ေတြကိုလဲ
ဆုပ္နယ္ေပးတယ္...
အဲ့ေတာ့မွၿငီးသံေလးထြက္လာၿပီးရိေပၚရဲ႕
ရင္ခြင္ထဲကိုခ်မ္းလြန္းလို႔အတင္းတိုးဝင္
လာေတာ့တယ္...
ႏိုးေတာ့မႏိုးလာေသး...
ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကလဲျဖဴဖက္ေနၿပီး
မ်က္ႏွာမွာလဲေသြးေရာင္ေတာင္မသန္း
ေတာ့ဘူး...
ရိေပၚဒီေလာက္ဖက္ထားတာေတာင္
ခႏၶာကိုယ္ေလးကတုန္ယင္ေနၿပီးၿငီးေန
တုန္း...
ရိေပၚအၾကံ၁ခုရကာခ်က္ခ်င္းပဲအေကာင္
ထည္ေဖာ္ေတာ့သည္...
"ကိုယ္ခုလိုလုပ္ရတာစိတ္ဆႏၵေၾကာင့္
မဟုတ္ဘူးေနာ္..."
အဲ့လို႔ေျပာၿပီးေ႐ွာင္က်န္႔ရဲ႕ကိုယ္ေပၚက
ႏွင္းေတြေၾကာင့္စိုစြတ္ေနတဲ့အဝတ္စား
ေတြကိုခြၽတ္ေပးလိုက္ၿပီးလွဲခ်ေစလိုက္တယ္...
ၿပီးေတာ့သူလဲအဝတ္ခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး
ခႏၶာကိုယ္၂ခုကိုပူးကပ္ေစလိုက္တယ္...
ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနတဲ့ေ႐ွာင္က်န္႔ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္း
သားေလးကိုသူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔ငံုေထြး
လိုက္ၿပီးေႏြးေထြးေစတယ္...
ၿပီးေတာ့ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔အာေငြ႔မ်ားေပးပါ
ေတာ့တယ္...
ေ႐ွာင္က်န္႔အဲ့ေတာ့မွခႏၶာကိုယ္ေလး
လြန္႔လူးလာၿပီးမ်က္လံုးေလးပြင့္လာခဲ့
တယ္...
၂ေယာက္လံုးအေပၚေအာက္ဗလာက်င္း
ေနၾကေတာ့ေ႐ွာင္က်န္႔လန္႔သြားတယ္...
"ကိုကို!!!..."
"ေဘဘီသတိရလာၿပီလား..."
"ေဘဘီတို႔ဘယ္လိုေတြျဖစ္..."
"ေဘဘီသတိမရလာေသးလို႔ကိုယ္လဲ
ၾကံမိၾကံရာၾကံလိုက္မိတာ...
ခႏၶာကိုယ္အေငြ႔သက္ကပိုၿပီးေႏြးေထြးေစ
တယ္ဆိုလားပဲအဲ့ဒါေၾကာင့္..."
( ဟုတ္လားေတာ့သိဝူး...😁😅😅
သိခ်င္ရင္ကိုယ့္ဟာကိုစမ္းၾကည္္ၾက...😅😅😅 )
"ေဘဘီသိပါၿပီဆက္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့...
ဆြဲ...ဆြဲၾကိဳး႐ွာရအံုးမွာပဲ..."
"ဆြဲႀကိဳးကဒီမွာပါ...ဆိုးရိမ္မေနနဲ႔ေတာ့ေနာ္..."
ဆြဲႀကိဳးေလးထုတ္ျပလိုက္ေတာ့မွ
ေ႐ွာင္က်န္႔စိတ္ေအးရေတာ့တယ္...
"ေဘဘီခ်မ္းေနေသးလား..."
"အင္း..."
"ကိုယ္ဖက္ထားေပးရမလား..."
"ဟင့္အင္း..."
ေခါင္းေလးခါျပတယ္...
"အဲ့ဒါဆိုဘာလုပ္ေပး...အြန္႔...အု..."
____________________________________
အပိုင္း ၂၃............ေမွ်ာ္
အခါးမလာေသးပါ...😁😘😘
Unicode
စကိတ်စီးလို့ဝသွားကြတော့ကေဘယ်လ်
ကားထပ်စီးကာတောင်ထိပ်ကိုတက်သွား
ကြတယ်...
နှင်းတွေအပြည့်ဖုံးလွှမ်းနေတဲ့တောင်ထိပ်
ကိုရောက်တော့ရှုခင်းကြည့်တဲ့သူက
ကြည့်ဓာတ်ပုံရိုက်တဲ့သူကရိုက်ပေါ့...
ဝန်းချင်ခုနကနှင်းပုံကြားထဲခေါင်းစိုက်
သွားလို့လားတော့မသိဘူး...
သူ့စိတ်ထဲမှာရိပေါ်နဲ့ရှောင်ကျန့်ကို၁ခုခုလို့
သံသယစိတ်ဝင်လာခဲ့တယ်...
( ငတုံးမနင်ကခုမှသံသယဝင်ယုံရှိသေး
တယ်ဟိုက၂ခါတောင်🌚🌚🌚ပြီးသွား
ပြီ...😎😎😎 )
ရှောင်ကျန့်နှင်းတွေကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်
စုလိုက်နဲ့နှင်းလူသားရုပ်လုပ်နေရင်း
ကလေးလေး၁ယောက်လိုပျော်နေရှာ
တယ်...
သူ့လည်ပင်းကဆွဲကြိုးလေးပြုတ်ကျသွား
တာတောင်မသိခဲ့...
ဝန်းချင်နှင်းတွေပေါ်မှာလက်လက်
လက်လက်ဖြစ်နေတဲ့အရာလေးကိုတွေ့
လို့ကောက်ယူကြည့်လိုက်တော့ရှောင်ကျန့်
ဆွဲကြိုးမှန်းသိလိုက်ရတယ်...
အစကပြန်ပေးမလို့ကြံလိုက်ပေမဲ့သူ့ခေါင်း
ထဲကိုသူ့အမေရဲ့စကား၁ခွန်းကဝင်ရောက်
လာတယ်...
သူတို့ကိုရီးယားကိုမလာခင်ကဝန်းမေအော်
ဝန်ချင်ဆီဖုန်းဆက်ပြီး
"သမီးအဲ့ရောက်ရင်သားရိပေါ်ကိုအပြီပြင်
သာဆွဲစိခဲ့တော့..."လို့မှာလိုက်တယ်လေ...
အလုပ်က၁ဖက်မို့ရိပေါ်နားကပ်ချိန်တောင်
မရခဲ့တာ...
ခုကျပြန်တော့လဲရိပေါ်ကရှောင်ကျန့်နဲ့
၁ခန်းထဲယူထားတော့သူ့မှာလွတ်လွတ်
လပ်လပ်မြူ ဆွယ်လို့မရပြန်ဘူး...
သူအကြံ၁ခုရသွားပြီးဆွဲကြိုးကိုပြန်မပေး
ပဲအိပ်ကပ်ထဲသာထည့်ထားလိုက်တယ်...
ရိပေါ်ကိုလဲမြူဆွယ်ရင်း ရိပေါ်အရေးပေး
လွန်းလို့ကြည့်မရတဲ့ရှောင်ကျန့်ကိုလဲ
အပစ်ပေးရမယ်ဆိုတဲ့စိတ်ကူးနဲ့ကြောက်စရာကောင်းတဲ့အပြုံးကြီးပေါ်ထွက်လို့
လာတယ်...
ပျော်ပျော်ကြီးလည်ပတ်လို့ဝတော့သူတို့
နားခိုရာဆီပြန်လာခဲ့ကြတယ်...
ရှောင်ကျန့်ခုထိဆွဲကြိုးပျောက်တာသတိ
မထားမိသေး...
ညနေခင်းမှောင်ရီပျိုးစလေးရောက်တော့
ဝန်းချင်ဟမ်ဘာဂါစားချင်တယ်သွား
ဝယ်ပေးဆိုပြီးရိပေါ်ကိုအပြင်အတင်း
လွှတ်တော့တယ်...
ရိုးရိုးဘာဂါမဟုတ်ပဲမြို့ထဲကနာမည်ကြီး
ဆိုင်ကနေဝယ်ပေးပါတဲ့...
မြို့ထဲကိုကားက၁နာရီလောက်မောင်း
သွားရမှာအသွားပြန်ဆို၂နာရီ...
ရိပေါ်မသွားချင်ပေမဲ့လဲရှောင်ကျန့်ကို
ဝန်းချင်ကတပ်ကူတောင်းတော့ရှောင်ကျန့်
မျက်နှာကြောင့်ပဲရိပေါ်မှာဘာမှမပြောပဲ
ဟမ်ဘာဂါအဝယ်တော်ထွက်လာခဲ့တော့
တယ်...
ရာသီဥတုကအရမ်းအေးလွန်းတော့
ရှောင်ကျန့်ရေမချိုးတော့ပဲခြေလက်ပဲဆေး
ကာအဝတ်စားပဲလဲလိုက်တော့တယ်...
အဝတ်စားလဲမယ်ဆိုပြီးအကျႌချွတ်မှသူ့
လည်ပင်းမှာဆွဲကြိုးမရှိမှန်းသတိထားမိ
တော့တယ်...
"ငါ့ဆွဲကြိုး...ငါ့ဆွဲကြိုးဘယ်ရောက်သွားတာ
လဲ..."
အခန်းထဲနေရာအနှံ့ဆွဲကြိုးပျောက်ရှာပုံ
တော်ဖွင့်တော့တယ်...
ဒါပေမဲ့ဘယ်နေရာမှမတွေ့...
တစ်ဖြည်းဖြည်းဆိုးရိမ်စိတ်ဝင်လာကာ
မျက်ရည်တွေလဲဝဲလို့လာတော့တယ်...
အဲ့အချိန်မှာအခန်းထဲကိုဝန်းချင်ဝင်လာ
ခဲ့တယ်...
ဝန်းချင်
"ရှောင်ကျန့်...ဘာတွေထိုင်ငိုင်နေတာလဲ..."
ရှောင်ကျန့်
"မမ သားဆွဲကြိုးပျောက်သွားလို့...တွေ့...
တွေ့မိသေးလားဟင်..."
ဝန်းချင်
"ဘယ်ကဆွဲကြိုးလဲဟယ်..."
ရှောင်ကျန့်
"ပါးပါးပေးခဲ့တဲ့ဆွဲကြိုးလေးလေ..."
ဝန်းချင်
"အော်...XZလို့ရေးထားတယ်မလား..."
ရှောင်ကျန့်
"ဟုတ်...ဟုတ်တယ်...မမတွေ့မိလို့လားဟင်..."
ဝန်းချင်
"အင်း..."
ရှောင်ကျန့်
"ဘယ်မှာလဲဟင်..."
ဝန်းချင်
"မနက်ကတောင်ထိပ်မှာတုန်းကလေ
အဲ့ဆွဲကြိုးလေးပြုတ်ကျနေတာတွေ့တာပဲ
နင့်ဟာမှန်းငါမှမသိတာ..."
ရှောင်ကျန့်
"ဗျာ!!!တောင်ထိပ်မှာ...အဲ့ဆွဲကြိုးလေး
ပျောက်လို့မဖြစ်ဘူး...ပါးရဲ့နောက်ဆုံး
အမှတ်တရပစ္စည်းလေး..."
ဝန်းချင်
"အဲ့နေရာမှာပဲရှိနေအုံးမှာပါ...ခုသွားပြန်
ရှာကြည့်လိုက်ပေါ့...မနက်ဖြန်ဆိုရင်တော့
မသေချာဘူးနော်ဒီညနှင်းမုန်တိုင်းရှိတယ်
လို့ကြားတယ်..."
ရှောင်ကျန့်
"ဒီအချိန်ကြီးဘယ်လိုသွားမလဲ..."
ဝန်းချင်
"အော်...ခုမှ၆နာရီခွဲပဲရှိသေးတယ်...အဲ့
နေရာက၇နာရီမှပိတ်တာမလား...
စကားများမနေပဲမြန်မြန်သွားလိုက်ပါလား...
ကားငှါးသွားစရာပိုက်ဆံမရှိဘူးမလား...
ရော့ယူသွား..."
လက်ထဲကိုပိုက်ဆံထည့်ပေးလိုက်တယ်...
ရှောင်ကျန့်
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်မမရယ်...သားဒီကျေး
ဇူးကိုအသေချာပြန်ဆပ်ပါ့မယ်နော်..."
ရှောင်ကျန့်ပြောပြီးအမြန်ပြေးသွားတော့
တယ်...
ဝန်းချင်
"နောက်မှဆပ်စရာမလိုပါဘူး...ခုဆပ်ပြီးနေ
ပြီပဲ..."
မိန်းမယုတ်မအပြုံးဖြင့်ပြောလိုက်တယ်...
ရှောင်ကျန့်ကားငှါးစီးကာဟိုရောက်တော့
ကေဘယ်လ်အမြန်စီးပြီးတောင်ထိပ်ကို
တက်တော့တယ်...
ကေဘယ်လ်ကားကတောင်ထိပ်ကို
ရောက်ဖို့အနဲဆုံးမိနစ်၂၀ကြာတယ်...
လူမလို စက်နဲ့အော်တိုလွှတ်ထားတာမို့
သူရောက်တဲ့အချိန်မှာဘယ်သူမှတောင်
မရှိတော့ဘူး...
တောင်ထိပ်ကိုရောက်တော့ဝန်းချင်ပြော
လိုက်တဲ့နေရာမှဆွဲကြိုးကိုလိုက်ရှာတယ်...
ဒါပေမဲ့ဆွဲကြိုးနဲ့တူတဲ့ချည်စလေး၁မျှင်
တောင်မတွေ့...
မတွေ့မချင်းဆက်ရှာနေခဲ့တာ၁နာရီ
လောက်ကြာသွားတယ်...
ရှောင်ကျန့်အရမ်းချမ်းလွန်းလို့ခိုက်ခိုက်တုန်
နေပြီ...
နှင်းတောထဲဖြဲရှာထားရလို့လက်တွေလဲ
တောင့်ခဲနေပြီ...
ဒါပေမဲ့ဆွဲကြိုးမတွေ့မချင်းမပြန်ဘူး
ဆိုကာစိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားတယ်...
တစ်ဖက်မှာဝန်းချင်ကတော့ရိပေါ်ပြန်လာ
ရင်အပြီပြင်မြူဆွယ်မလို့ပေါင်ပေါ်ဇာဂါဝန်
နီလေးဝတ်ထားကာအခန်းထဲမှာစောင့်
လို့နေတယ်...
ရိပေါ်ဟမ်ဘာဂါဝယ်ပြီးပြန်လာလို့သူ့
အခန်းထဲကိုရောက်တော့သူ့ချစ်ချစ်လေးရဲ့
မျက်နှာကိုမမြင်ရပဲမမြင်ချင်တဲ့မျက်နှာကို
မြင်လိုက်ရတယ်...
ဝမ်ရိပေါ်
"မင်းဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ..."
ဝန်းချင်
"ကိုကို့ ကိုစောင့်နေတာလေ..."
ဝမ်ရိပေါ်
"ရော့ဒီမှာမင်းဝယ်ခိုင်းတဲ့ဟမ်ဘာဂါ...
ကိုယ့်အခန်းကိုပြန်တော့...."
ဝန်းချင်
"မပြန်ပါဘူး...ဒီညကိုကို့ ကိုချင်ချင်ပြုစုပေး
ချင်လို့ပါ..."
ဝမ်ရိပေါ်
"ဘာစကားတွေလာပြောနေတာလဲ...
မိန်းကလေးဖြစ်ပြီးအိနြေ္ဒသိက္ခာမရှိလိုက်
တာ...ရှောင်ကျန့်ဘယ်မှာလဲ..."
ဝန်းချင်
"ဘယ်သိမှာလဲလို့..."
ဝမ်ရိပေါ်
"မသိရင်လဲသွားလိုက်တော့...ရှောင်ကျန့်!!!... ရှောင်ကျန့်!!!..."
ရိပေါ် ရှောင်ကျန့်ကိုပဲရှာနေပြီးသူ့ရဲ့အလှ
ကိုတော့မမြင်နိုင်လို့ဝန်းချင်ဒေါသထွက်
သွားတယ်...
ဝန်းချင်
"ရှောင်ကျန့်...ရှောင်ကျန့်...အချိန်တိုင်း
ရှောင်ကျန့်နေတယ်...ချင်ချင်ဘက်ကိုလဲ
ကြည့်ပါအုံး...ကိုကိုခေါ်နေလဲသူကြားမှာ
မဟုတ်ဘူး..."
ဝမ်ရိပေါ်
"ဘာ!!!မင်းသူ့ကိုဘာလုပ်လိုက်ပြန်ပြီလဲ..."
ဝန်းချင်
"ဘာမှမလုပ်ပါဘူး..."
ဝမ်ရိပေါ်
"ဘာမှမလုပ်ရင်သူအခုဘယ်မှာလဲ..."
ဝန်းချင်
"...."
ဝမ်ရိပေါ်
"ငါမေးနေတယ်လေကွာ..."
ဝန်းချင်ရဲ့လည်ပင်းကိုသူ့လက်၁ဖက်နဲ့
ဆွဲညစ်ကာမေးလိုက်မှ...
ဝန်းချင်
"ပြော...ပြော...ပြောပါ့မယ်...သူ...သူ...
တောင်ပေါ်ကိုသွားတယ်..."
ဝမ်ရိပေါ်
"ဘာ!!!ခုချိန်ကြီးဘာလို့သွားရတာလဲ..."
ဝန်းချင်
"ဆွဲ...ဆွဲကြိုးသွားရှာတာပါ..."
ဝမ်ရိပေါ်
"ဘယ်ကဆွဲကြိုးလဲ..."
ဝန်းချင်
"ဒီ...ဒီဆွဲကြိုးပါ..."
ရိပေါ်ကြည့်လိုက်ပြီး ဝန်းချင်လက်ထဲက
ဆွဲကြိုးကိုယူကာ...
ဝမ်ရိပေါ်
"ဆွဲကြိုးကမင်းဆီမှာလေ...ဘာကိစ္စသူက
တောင်ပေါ်မှာသွားရှာရတာလဲ..."
ဝန်းချင်
"ဆွဲကြိုးအဲ့ဒီမှာကျကျန်ခဲ့တယ်လို့ချင်ချင်
သူကိုပြောလိုက်လို့ပါ..."
ဝမ်ရိပေါ်
"ဟာကွာ...မင်းနဲ့ငါနောက်မှစာရင်းရှင်း
မယ်..."
ရိပေါ် ရှောင်ကျန့်နောက်အမြန်လိုက်သွား
ဖို့လုပ်ပေမဲ့ဝန်းချင်ကလက်ကိုဆွဲထားပြီး...
ဝန်းချင်
"ကိုကိုမသွားပါနဲ့လား...ချင်ချင်နဲ့ပဲနေပါနော်..."
ရိပေါ်အနားလာကာရင်ဘတ်ကိုပွတ်သပ်
ရင်းပြောတယ်...
ရိပေါ်အဲ့လက်ကိုဆွဲချုပ်လိုက်ပြီးဆွဲဆောင့်
ချလိုက်ကာစိတ်ပူတစ်ကြီးနဲ့ရှောင်ကျန့်
နောက်လိုက်သွားတော့တယ်...
အစစ်မကတော့အခန်းထဲမှာအရှက်
ြဗန်းြဗန်းကွဲပြီးကျန်နေခဲ့ရှာတယ်...
ရိပေါ်လိုက်သွားတော့၈နာရီတောင်ခွဲလို့
နေပြီ...
စကိတ်လျှောစီးတဲ့နေရာလဲပိတ်ပြီး
လုံခြုံရေးအစောင့်ကလွဲလို့ဘယ်သူမှမရှိ
တော့ဘူး...
ရိပေါ်ထုံးစံအတိုင်းငွေနဲ့ပဲဖြေရှင်းကာအထဲ
ဝင်လို့ရသွားတယ်...
ဒါပေမဲ့တောင်ပေါ်ကိုတက်မဲ့ကေဘယ်လ်
ကားကမရှိတော့နှင်းတောထဲမောင်းတဲ့
ဆိုင်ကယ်သာစီးပြီးတောင်ပေါ်ကိုမောင်း
တက်သွားတော့တယ်...
( နာမည်မသိလို့နှင်းတောထဲမောင်းတဲ့
ဆိုင်ကယ်လို့သာမှတ်ပေးပါနော်...😁😅😅 )
နာရီဝက်နီးပါးလောက်မောင်းပြီးတော့
တောင်ထိပ်ကိုရောက်လာခဲ့ပြီ...
ရောက်ရောက်ချင်းဆိုင်ကယ်ပေါ်ကအမြန်
ဆင်းကာရှောင်ကျန့်ကိုရှာတော့တယ်...
Advertisement
- In Serial7 Chapters
Seed: Medieval Mecha Fantasy
Centuries passed before their world stabilized. Order reigns, owing its existence to the behemoths that invalidate all dissent. Remaining conflicts simmer slowly on the fringes. Finally, humanity knows peace. Two fuses are lit. Near the tropics, a Shaman brews a concoction that promises the upheaval of ruling powers. Slipping away, the solvent falls within grasp of a young man, a servant, with dreams of greater glory—dreams that threaten the foundation of a crippled world. Aiming for 2000-3000 words per chapter, ignoring the prologue.
8 73 - In Serial30 Chapters
Again
Most villains, no matter how terrifying, are defeated by a hero on the first try. The hero may be forced to flee or otherwise delay the real confrontation, but it’s still certain that he will win when it occurs. But some villains simply defeat all comers. Against an opponent like that, the only options are to give up or to try again. --- This story is a participant of the WriTEr's pledge. In short, I promise to finish it, and may I be Hall of Shamed if I don't.
8 92 - In Serial10 Chapters
b4 + a5T3R
He doesn't remember who he was. His past obscured by the pain he feels every time he thinks about it. He can only accept reality how it is, unquestioning. She doesn't know what's going on. Her only purpose is to keep him alive. For the only thing worse than death, is loneliness.God's clamor in curiosity as they look into their past, present, and future. In a world before the end but after the apocalypse. They must reclaim their people's spot among the stars and beyond. Supposed schedule: (One chapter on scheduled days) Sunday, Monday, Thursday, Friday, Saturday (First few chapters were initially posted on Webnovel (1-17) so no formatting. Chapters get longer after first few.)
8 152 - In Serial8 Chapters
Milky Way (Wuxia/Si-Fi/Space)
-Code08 you were frozen in critical condition in 2016year. As of now its 4078, the world you know no longer exist. The fact that we were able to find you was a miracle, old systems like earth are impossible to reach. The reason for our contact is simple, all planets in Milky Way numbered over 450miliards stars, are cut off from all other Galactic’s surrendering it, reason is unknown.-And you want us to solve this problem?-Hmm it would be good to do so but it’s not really necessary to humanity existences. After 3000y a.d. nearly 99,99%of humanity forsaken Milk Way completely mowing to galaxies filled with reaches many times exceeding these off “Old World”.-So what is a reason?!-For entertainment of course! In every survivor of old world we planted implants inside your skull that will allow us to see using your eyes, and scans of implant will allow us to recreate your surroundings. -And what is so entertaining in observing someone so boring like me? And when did humanity became so cruel as to use each other for entertainment?-I’m sorry you mistaken our intentions. To be more clear, the price of saving you make it impossible for us to help you. The implants that are inside every single Code Barrier are advanced even in our New World, each of them is equal to low class space ship. Normally nobody would help any of you and you would die one day because of life sustaining gears error caused by time corroding capsule you were sleeping in. You should be thankful for luck that make you our test subject.-I see, so what should I do?
8 211 - In Serial22 Chapters
Kain, The Apocalypse Overlord
What would be your reaction to finding out you are no longer in your body? Your home? Familiar monsters? And many more. This is the story about a man that transmigrate to the body of a young man, a broken body at that, and strives with his malicious mindset in this new and unknown world. -------------------------- Author's Note: I don't own the pokemon franchise.
8 126 - In Serial20 Chapters
Down (Sequel to Thug Love)
The Thug Passion Continues
8 194

