"заа бүгд энд жагсаад зогсоцгоогоорой! Тоо авах хэрэгтэй байна"

Багшийг ингэж орилох шахам хэлэхэд нь энд тэнд тарж бутарсан байсан ангийнхан нэг эгнээнд жагсаж зогслоо. Үнэндээ өнөөдөр бид хоёр өдөр нэг шөнийн аялалд гарч байгаа бөгөөд төгсөх ангийн 3 бүлэг хамтдаа явж байгаа юм.

Би ард зогсох Инү рүү эргэж хараад "Мисү яачихваа яагаад ирэхгүй байнаа?"

Инү "би сая залгасан ч утсаа авахгүй байна. Магадгүй сонсохгүй байгаа байх. Би дахиад залгаад үзье" гэж хэлээд утсаа гаргаж ирэн Мисү рүү залгалаа.

Багш "аялалд авч явах зайлшгүй шаардлагатай зүйлсийн жагсаалтыг харцгаасан биз дээ? Бүгд бэлтгэлтэй ирсэн биз?"

"ТИЙМЭЭ!!"

Багш "наад үүрч яваа цүнхэндээ хэрэггүй зүйлс чихэж ирээгүй гэж найдаж байгаа шүү. За одоо тоо аваадахъя. Ирээгүй хүн байна уу?"

"багшаа Мисү ирээгүй байна"

Багш "Мисү?"

"одоо Мисү рүү залгаж байнаа багшаа. Уг нь ирэх ёстой" гэтэл багш хэсэг харж байснаа "юу ч гэсэн яг одоо бол хөдлөхгүй болохоор хэсэг харъя. Ямартай ч түүнтэй холбоо бариадах" гэхэд нь би толгой дохилоо. Харин багш цаашаагаа нөгөө ангийн багш нар байгаа зүг рүү яваад өгөв. Би Инү рүү эргэж хараад "яасан, утсаа авахгүй байна уу?"

Инү "тиймээ авахгүй байна. Яах вэ? Энэ Мисү чинь яачихсан юм болоо?"

"ирэх байлгүй дээ. Түр хүлээе" гэж хэлээд урагшаа харлаа. Хажууханд Жиминий анги жагссан байх ба Жимин Жонгүгтэй юу яриад байгааг нь мэдэхгүй ч их л жаргалтай инээмсэглэн зогсоно. Би түүнийг ширтэн зогсож байтал Жимин инээж байснаа намайг олоод харчхав. Би түүнээс харцаа салгалгүй харсаар байтал тэр ч гэсэн зөрүүлэн харсаар байлаа. Тэгж харж байснаа гэнэт инээмсэглэх нь тэр. Түүний дараа би ч гэсэн өөрийн мэдэлгүй нүүрэндээ инээмсэглэл тодрууллаа. Гэнэт хажуунаас "Мисү одоо болтол ирээгүй байгаа юм уу?" гэх Тэхёны хоолой сонсогдов. Би хажуу тийш Тэхён руу хараад "харин тиймээ. Ирээгүй байна"

Инү "утсаа ч бас авахгүй юм"

Тэхён "одоо тэгвэл яана? Ямар орхиод явалтай нь биш"

Гэнэт багш урд очин зогсоод "за одоо бүгдээрээ автобусандаа ороод сууцгаагаарай"

Би "багшаа явах гэж байгаа юм уу?? Мисү ирээгүй байна шдээ"

Багш "тэглээ гээд ганцхан Мисүг хүлээж бүгдээрээ энд зогсоно гэж байхгүй шүү дээ"

Инү "энэ охин чинь хааччихваа"

"ААА ХҮЛЭЭГЭЭРЭЙ!!"

Бүгд автобус руугаа явах гэж байтал ардаас хэн нэгний орилох дуу сонсогдов. Эргэж хартал Мисү гүйсээр ирж байлаа. Тэрээр гүйсээр хүрч ирэн зогсоод амьсгаагаа дарж ядан "бурхан минь гэж. Гүйсэн чинь яг үхэх гэж байна"

Инү "чи чинь яачихдаг байнаа? Чамайг ирэхгүй юм байх гээд айлаа шдээ. Утсаа ч авахгүй таг болчих юм"

Мисү "харин тиймээ. Нэг асуудал гараад. Гэхдээ л ирчихсэн байна шүү дээ. Хурдан орж сууцгаая"

***

Бид ирэх ёстой газраа ирснийхээ дараа эхлээд майхангаа барьцгаахаар боллоо. Харин майханг хөвгүүд нь барьж өгөхөөр болов. Мисү Инү бид гурав нэг майханд орж байгаа ба бидний майханг манай ангийн Тэүг, Жүн хоёр барьж өглөө. Бид гурав тэр хоёрт баярласнаа хэлчхээд цүнхнүүдээ дотор нь оруулж тавиад бүгд цугласан газар луу очицгоолоо.

Багш "бүгд майхангаа бариад дуусчихсан уу?"

"Тиймээ!!"

Багш "за тэгэхээр өнөөдөр бид юу хийх вэ гэвэл.., эхлээд бид уул руу гарч, тэндээсээ бууж ирснийхээ дараа хөгжөөнт тоглоом тоглочхоод өдрийн хоолоо идэцгээнэ. Тэгээд түүний дараа чөлөөт цаг байгаа. Харин орой нь анги ангиараа тойрч суугаад зарим нэг тоглоом тоглож, чин сэтгэлийн ярилцлага хийнээ" гэхэд бүгд орилолдож эхэллээ.

"харин одоо уул руу явцгаая!"

***

Мисү "би ядарч байна"

Уул руу дээшээ өгсөхөөс илүү зарим нэг газруудаар нь явах илүү хэцүү байлаа. Үнэндээ хад, чулуугүй шороотой хэсгээр явах үед халтирч унах шахаж, азаар Инү Мисү бид гурав зууралдсаар явж байгаа нь арай гайгүй байлаа. Бүгд ар араасаа жагсан явж эхлэхэд миний урд Инү, Инүгийн урд Мисү явж байв. Би эргэж ч харах сөхөөгүй явж байхдаа гэнэт эвгүй гишгэн арагш унах шахахад хэн нэгэн нуруунаас түшин авах нь тэр. Би гайхсаар эргэж хартал энэ Тэхён байлаа. Би унах шахахдаа орилсноо мэдээгүй тул Инү Мисү хоёрыг ч эргэж харсныг анзаарсангүй. Тэд эргэж харахдаа Тэхён түшиж авсныг хараад санаа нь амран буцаад урагш харан явж эхлэв.

Тэхён "болгоомжтой явах хэрэгтэй"

Би түүнээс холдсоны дараа "тиймээ, энэ замаар болгоомжтой явахгүй бол үнэхээр эвгүй юм"

Тэхён "ийм үед л найз залуу нь найз охиноо түшиж явдаг байгаа даа. Тэгтэл энэ Жимин бүр сураггүй шүү" гэхэд нь би инээгээд "би өөрөө явчихаж чаднаа" гэтэл Тэхён "сая унах гэж байсан байж" гэснээ гэнэт инээмсэглэж "нээрээ Жимин ч чамд тус болж чадахгүй байсан юм байна" гэх нь тэр.

Энэ үед Жимин..

"ААА ЖОНГҮГАА!!"

Жонгүг нүдээ эргэлдүүлсээр эргэж хараад "бурхан минь Жимин, чамайг ч гэсэн чирж явах ёстой юм уу?"

Жимин нэг байрандаа таг гацчихсан юм шиг зогссоор арай гэж амаа нээн "олон юм яриад байлгүй намайг ирээд ав л даа" гэхэд Жонгүг буцан Жимин дээр очоод гараас нь татсаар дээшээ гаргалаа. Жимин дээш гарч ирснийхээ дараа түгжчихсэн байсан амьсгаагаа гаргаад "энэ шороо чинь халтираад байна шдээ. Би сая яг унах шахлаа"

Жонгүг "уул руу гарах бүрт би чиний асрагч шиг чамайг харж явах ёстой юм уу?"

Жимин "тиймээ. Учир нь чи миний найз" гэтэл Жонгүг ярвайснаа түрүүлэн алхаж эхлэв.

Жимин "чи мэднэ шдээ. Намайг иймэрхүү юманд муу гэдгийг"

Жонгүг "чи сая муу биш айдаг гэх гэсэн байх тиймүү?" гэтэл Жимин түүн рүү муухай харлаа. Тэгтэл Жонгүг "зүгээр л намайг ийм зүйлдээ сайн байгаад баярлаж яв. Угаасаа надад хийж чадахгүй зүйл байхгүй л дээ" гэтэл Жимин нуруу руу нь цохиод "өөртөө бардаж гэнэ"

Жимин хэсэг явж байснаа гэнэт хальтран унах шахахдаа Жонгүгийн гарнаас зууран авлаа. Тэгээд цааш алхахдаа ч түүний гарнаас барьсан хэвээр байв. Түүний огт тавихгүй байгааг анзаарсан Жонгүг гар луугаа хараад "хоёулаа ингэж явах юм уу?"

Жимин "чамаас л зуурахгүй бол уначих юм шиг санагдаад байна" гэтэл Жонгүгт угаасаа өөр арга байхгүй тул зүгээр л тэнэг царай гаргасаар урагшаа харав. Үнэндээ Жонгүг өөр сурагчид тэднийг харвал юу гэж бодох бол гэхээс бага зэрэг санаа зовж байлаа.

Жимин "нээрээ Ёнжү яаж байгаа бол? Бэртчихгүй, зүгээр л явж байгаасай даа. Гэхдээ Тэхён түүнтэй нэг анги юм чинь санаа тавьчих байх тиймээ?" гэтэл Жонгүг "өөрийгөө яаая гэж байж Ёнжүд бас санаа зовохтойгоо?"

***

Орой нь нар жаргаж, бүрэнхий болж эхлэхэд бүгд дулаахан хувцсаа өмсөцгөөгөөд анги ангиараа энд тэнд тойрон сууцгаалаа. Эхэндээ гадаа тийм ч сэрүүхэн байгаагүй учир жоохон тоглоом тоглож байгаад, дараа нь өнгөрсөн 3 жилд болсон ангийнхаа тухай зарим хөгжилтэй дурсамжуудыг ярилцав. Үнэндээ би их чимээгүй, юм дуугараад байдаггүй байсан болохоор ангийнхантайгаа өнгөрүүлсэн санаанд орох дурсамж үнэхээр ховор. Бусад нь бүгд анги дотор болж байсан хөгжилтэй зүйлсийг ярилцаж, харин би тэднийг сонсон, зарим хөгжилтэй явдал дээр тэдэнтэй хамт инээж байлаа.

Тэхён Ёнжү рүү хэсэг харж байснаа гэнэт нэг зүйл санах шиг болж "нээрээ та нар санаж байна уу? 2-р ангид байхад хичээлийн шугамаар аялалд гардаг өдөр Минхёг Ёнжүд сэтгэлээ илчилж байсныг?" гэтэл бүгд "аан тийм" гэсээр инээлдэж эхлэв. Би юу яриад байгааг ойлгохгүй сууж байтал хажууд сууж байсан Мисү инээсээр миний гар луу хүчтэй цохих нь тэр. Би гараа барьсаар түүн рүү муухай хараад "яагаад байгаа юм?"

Мисү "чи санахгүй байгаа юм уу?"

Би Мисү рүү хөмсөг зангидан харж байтал Тэүг "тэгэхэд л би анх Ёнжүг тийм хүйтэн сэтгэлтэйг нь мэдэж байсан. Та нар санаж байгаа биз дээ? Минхёг тэр өдөр яасныг?" гэж хэлээд инээтэл бусад нь ч гэсэн даган инээлдэж эхлэв. Тэдэнд юу нь инээдтэй байгаа юм бэ? Үнэндээ Минхёг надад яг ч сэтгэлээ илчлээгүй юмсан.

Тэхён "хөөе, гэхдээ Минхёг яг ч сэтгэлээ илчлээгүй байхаа. Яг илчлэх гэж байсан чинь Ёнжү.." гээд үгээ дуусгалгүй инээх нь тэр. Ойлгох юм алга. Яагаад инээцгээгээд байгаа юм?

Хоёр талд суух Инү, Мисү хоёр ч ялгаагүй инээлдэцгээнэ.

Тэүг "Минхёг ч үнэхээр байдалд орсон шүү. Тэгээд сар хүрэхгүй хугацааны дараа шилжчихсэн биз дээ? Хувийн асуудал гэсэн ч магадгүй Ёнжүгаас болсон байхаа" гээд зогсолтгүй инээж байв. Тэнэг юм. Ийм юманд инээж л байдаг.

Би шууд л тэднийг орхин босон явтал бүгд инээж байснаа болин миний зүг харлаа. Тэгээд ардаас "тэр уурлачихсан уу?", "хөөе чи уурлуулчихлаа" гэж хоорондоо шивнэлдэх нь сонсогдож байв.

Сурагчид байгаа газраас багахан холдон анир чимээгүй газраар, шөнийн үнэрийг мэдрэн удаанаар алхаж байлаа. Би үнэндээ дуу чимээтэй газарт тийм ч дуртай биш. Олон хүнтэй газарт бол бүр ч дургүй. Ихэнхдээ ганцаараа, чимээгүй, тайван орчинд байх дуртай. Бага зэрэг зожиг юм шиг санагдаж байна уу? Би лав тэгж боддоггүй л юм.

Гэнэт ард хөлийн чимээ дуулдахад нь сандарсандаа огцом эргэж хартал Жимин ард цочсон царайтай зогсож байлаа.

"чи намайг айлгачихлаа" гэтэл Жимин "чи ч гэсэн" гэснээ над руу ойртон алхаад "ганцаараа юу хийж байгаа юм? Ангийнхантайгаа хөгжилдөхгүй яасан юм?" гэж хэлээд алхаж эхлэхэд нь би зэрэгцэн алхсаар "сонирхолгүй байна"

Жимин "надад ч гэсэн" гэж хэлээд хэсэг чимээгүй байснаа "гэснээс удахгүй төгсөх нь ээ"

"харин тиймээ. Хурдан юм"

"бусад хүүхдүүд ч төгсөнө гээд догдолж байгаа даа. Харин би чамайг төгсөөд л Чикаго явна гэж бодохоор гунигтай байх юм. Бид хэр удаан уулзахгүй байх бол?"

"чи... надтай хамт явахгүй юм уу?" гэтэл Жимин хэсэг чимээгүй болчхов.

"би явж чадахгүй ээ" гэхэд нь би түүн рүү харлаа. Тэр тэнгэр ширтсээр алхах ба огт бодсон зүйлгүй харагдана. Тэр явж чадахгүй ээ? Яагаад?

Жимин "би эндээ их сургуульд орж төгсөөд аавын ажлыг үргэлжлүүлнэ. Энэ бол түүний хүсэл. Ийм л байна даа" гэж хэлээд над руу харснаа гэнэт инээмсэглэж "гадаа гоё байна шүү тиймээ? Хоёулаа хэсэг алхаж байгаад буцаад явахгүй бол төөрчихнө" гэж хэлээд алхахад нь би байрандаа зогслоо. Үнэндээ би түүнийг надтай хамт Чикаго явах байх гэж найдаж байсан. Үгүй ээ, зүгээр л итгэлтэй байсан юм. Тийм болохоор л үүнд огт санааа зовохгүй байсан. Гэхдээ... тэр явахгүй юм бол яах вэ?

Жимин эргэж хараад "Ёнжү? Явахгүй юм уу? Яагаад зогсоод байгаа юм" гэхэд нь би удаанаар түүн рүү толгойгоо өргөн хараад "а-аан за. Очлоо" гэж хэлээд түүн рүү хөлөө зөөж ядсаар алхаж эхэллээ.