Сэүний талаас

Өдөр ирэх тусам бие минь дордож байх шиг. Толгой минь хатгаж өвддөг байсан нь цаашлаад ойрын жижиг зүйлсийг хүртэл мартдаг болж байх шиг. Өмнөх долоо хоногт, маш чухал хөрөнгө оруулагчтайгаа уулзаж төслөө баталгаажуулахаар гарын үсэн зурах ёстой байсан боловч мартчихсан. Тэр хөрөнгө оруулалтыг алдвал бид нарт ямар их алдагдал ирэхийг таамаглашгүй. Өөрөөсөө болоод юм санаагүйгээсээ болоод хэдэн мянган ажилчдаа алдах шахсан. Аав үүнийг мэдээд өмнө амьдралдаа байгаагүйгээрээ урам нь хугарч байна гэж хэлсэн.

Өөрийн алдаагаа залруулахын тулд ажлын ширээн дээрээ хэдэн цааснуудтай зууралдан завгүй байж байхад хаалга тогшлоо.

Мина: Сэүн!? Маргааш Минжүн цэцэрлэг дээрээ тоглолттой гэдгийг мартаагүй биз дээ? Тэр энэ мөчийг үнэхээр удаан хүлээсэн шүү!? Бас чамайг үзнэ гэдгийг мэдээд ч тэр үү? Бөөн баяр байгаа

Би: Өө тийм мартах шахаж! Сануулсанд баярлалаа, Мина.

Яаж Минжүний чухал тоглолтыг нь мартаж чадав аа??? Бурхан минь, Мина сануулаагүй байсан бол ч...

Мина: Убба, битгий мартаарай!

Би: Ойлголоо!? За би түрүүлээд гарлаа шүү! Удахгүй уулзацгаая.

Миний талаас

"Тэр хаана байна вэ? Минжүний цэцэрлэгийн тоглолт нь одоо эхлэх гээд байхад одоо болтол ирээгүй байдаг! Хаана юугаа хийгээд утсаа авахгүй байгаа юм бэ? Эсвэл ямар нэгэн зүйл болсон юм болов уу?" гэсээр Сэүний утас руу тасралтгүй залган хоёр тийшээ холхиж байхад Минжүн гараас минь атган "Ээжээ аав ирнэ биз дээ?" гэсээр найдлага тавьсан харцаар асуув.

Сэүнийг ирнэ гэж найдаж байгаа болохоор Минжүн лүү харан инээмсэглээд "Мэдээж шүү дээ! Аав нь ирж байгаа. Чамд амласан шүү дээ? Үгүй юм уу? Мэдээж аав нь амлалтандаа хүрэх учраас ирэх болно оо" гээд үсийг нь иллээ.

Ххх: За удахгүй тоглолт эхлэх гэж байна шүү!! Хүүхдүүдээ бэлэн байгаарай гэж цэцэрлэгийнх нь зохион байгуулагч хэлээд танхимаас гарлаа. Минжүн рүү харвал тэрээр өөрийнх нь үзүүлбэр дээр Сэүнийг байхгүй байх вий гэж айж байгаа бололтой. Эх хүн учраас хүүхдээ ямар байгааг асуулгүйгээр мэдэрдэг хүн шүү дээ.

Удалгүй тоглолт ч эхлэн хүүхдүүд нэг нэгээрээ эсвэл бөөнөөрөө гаран өөрсдийн сурсан мэдсэн шүлэг, дуу, бүжгээ үзүүлсээр Минжүний ээлж ирснийг зарлалаа. Гэтэл одоо хүртэл Сэүн ирсэнгүй. Тэр үнэхээр хаана байна вэ?

Минжүн Сэүнийг байхгүй байгааг анзааран уртаар санаа алдаад тайз руу гарж дуугаа дуулж эхлэв. Аргагүй биз дээ, аавтайгаа одоо л нэг уулзаж байхад хүү минь аавын хайраар дутагдаж байсан учраас Сэүнд амь байх нь андашгүй. Энд байгаа хүүхдүүдийн аав, ээж нь ирэн жаргалтай гэгч нь байхад энэ дотор ганцхан хүү минь л урвагар харагдаж байна.

Удалгүй тоглолт дуусан хүүхдүүд тайзнаасаа нэг нэгээрээ бууж ирж байв. "Сэүн хаана байна вэ? Хүүдээ амлачхаад одоо болтол юу хийгээд байгаа хэрэг вэ?" гэж бодон зогсож байтал Минжүн цаанаас урвайчихсан ирж байгаа нь харагдлаа.

Би: Хүү минь гээд үсийг нь илэхэд тэрээр:

Минжүн: Аав надад амласан шүү дээ! Гэж хэлээд уйлж эхлэх бөгөөд би чадахаараа хүүгээ тайвшруулна. Гэхдээ би Минжүнийг аргадаж чадахгүй бололтой. Өө бурхан минь! Сэүнийг гэртээ ирэхээр нь хоолойг нь хэрчинэ дээ!!!!

Хүү маань өнөөдрийг үнэхээр их хүлээсэн юмсан. Аавыгаа авчирмаар байна гээд бараг л өдөр болгон надад хэлдэг байсан. Харин Сэүн амлачхаад хүслээ биелүүлсэнгүй шүү дээ...

Гал тогооноос гадаа машины дуу сонсогдлоо. Мэдээж Сэүн л ирж байгаа байх л даа. Хийж байсан зүйлээ зогсоон хаалганы урд зогсож байгаад Сэүнийг харвал яагаад ч нэг л тайван харагдаад байх юм.

Би: Сэүн! Чи хаана байсан юм? Хэрвээ чи утсаа харсан бол би чам руу минут тутамд нэг залгасан.

Сэүн: Би ажлынхаа өрөөнд байсан юм. Юу гээч, би өнөөдөр урт өдөр байл~

Би: СЭҮН?!!! өнөөдөр ямар өдөр билээ? Чи санаж байна уу? гэхэд Сэүн юу ч хэлсэнгүй. Харин гайхсан харцаар харж байв.

Би: СЭҮН!! Чи өнөөдөр Минжүний тоглолтон дээр ирэх ёстой байсан шүү дээ?! Чи урт өдөр байлаа гэж хэлсэн үү? Тэгвэл надад бүр урт өдөр байсан бололтой! Минжүн өдрөөс хойш тасралтгүй уйлж, бүр аргадах гээд чадахгүй байна. Мөн би чамтай холбогдох гэж өдөржингөө хичээлээ. ДАРААГИЙН УДАА БИЕЛҮҮЛЖ ЧАДАХГҮЙ ЮМ БОЛ БИТГИЙ АМЛАЖ БАЙ!!!!

Сэүн одоо л санаж байгаа бололтой их л сандран "Намайг уучлаарай...уучлаарай! Би бүр мартаж орхиж. Би дараа нь ингэхгүй ээ"

Би: Надад уучлаарай гэж хэлэх хэрэггүй ээ. Гэхдээ хүүгээсээ уучлалт гуйх хэрэгтэй. Би чамд өнөөдөр өглөө сануулсан уу? Эсвэл үгүй юу? Би өглөө орондоо дахиад л чамд сануулж байхад чи яаж мартдаг байна аа? Үнэхээр байж боломгүй юм. Заза би үнэхээр ядарч байна. Өөрөө зохицуулаарай!

Сэүний талаас

Мина: Надад уучлаарай гэж хэлэх хэрэггүй ээ. Гэхдээ хүүгээсээ уучлалт гуйх хэрэгтэй. Би чамд өнөөдөр өглөө сануулсан уу? Эсвэл үгүй юу? Би өглөө орондоо дахиад л чамд сануулж байхад чи яаж мартдаг байна аа? Үнэхээр байж боломгүй юм. Заза би үнэхээр ядарч байна. Өөрөө зохицуулаарай! гэж хэлээд цаашаа яваад өглөө.

Ашш, би яаж мартдаг байна аа!? Одоо Минжүн Мина хоёр хоёулаа надад уурлаад гомдчихлоо шүү дээ. Хувцсаа өлгөөд Минжүний өрөө лүү алхаж очин хаалгыг нь удаанаар нээвэл хүү маань тоглоомоороо тоглоод завгүй байнаа бололтой. Минжүний хажуул удаан алхсаар очиж суун "Минжүн-аа, аав нь гэртээ ирлээ!" гэж аяархан хэлэхэд Мижүн юм дуугарах байтугай бүр харсан ч үгүй. Магадгүй одоо ч ууртай байгаа бололтой.

Би: Минжүн, хүү минь аавыгаа үнэхээр уучлаарай! Би бүр мартаж орхиж. Аягүү?! Хүү маань ч мундаг байсан байхдаа. Үфф, аав нь бүр иччихлээ гээд Минжүнийг өвөр дээрээ суулгаад үнслээ.

Минжүн уурлахаа больж байгаа бололтой нүүр дүүрэн инээмсэглэн намайг тэврэн "Зүгээр дээ ааваа. Гэхдээ та дараа нь завтай болохоороо намайг парк руу дагуулж явна шүү" гэв.

"Ойлголоо, би ч үнэхээр сайн хүүтэй азтай хүн юмаа. Унтах цаг болсон бололтой. Ороо засаад унтдаа" гээд Минжүнийг үнсэн хаалгын нь хаалаа. Дээшээ гарахын алдад гар хөл минь нэг л сонин татаж байгаа юм шиг болов.

Надад яг юу тохиолдоод байгаа юм бэ?!?!?! Мартамхай болж мөн бие минь гэнэт хөшдөг болж байна. Өвчин туссан гэж үү!!?