《Three Bears - 곰세마리》Three Bears - 11
Advertisement
“ဂုဏ်ယူပါတယ် ဂျွန်ဂျောင်ကု။ မင်းမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ”
“ဗျာ!”
အလန့်တဖျတ် လှဲနေရာမှ ငုတ်တုတ်ပင် ထထိုင်လိုက်မိသည်။ သူက ကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ်တဲ့။ နားကြားမှားတာလည်းမဟုတ်၊ အစ်ကိုကြီးပါးစပ်ကနေ အရှင်းသား ပြောသွားတာများ သူ့ခေါင်းတည့်တည့် မိုးကြိုးပစ်ချသွားသလိုပဲ။
“ဟားဟား စတာပါ ဂျွန်ဂျောင်ကုရာ။ အဲ့လောက် လန့်တတ်ရလား မင်းနှယ်”
“အစ်ကိုကြီးကလည်းဗျာ”
ငိုသံကြီးနဲ့ အစ်ကိုကြီးကလည်းဗျာဟု ပြောလာတာမို့ ဆရာဝန်ခမျာ လူနာကို သနားလည်းသနား၊ ရယ်လည်းရယ်ချင်သွားရသည်။ လန့်တတ်လိုက်တာလည်း လွန်ပါရော။
“Alpha က ဘယ်လိုလုပ် ကိုယ်ဝန်ဆောင်နိုင်မှာလဲ ဒီကလေးနှယ်”
ခေါင်းယမ်းကာ ပြောလိုက်တော့ ဂျွန်ဂျောင်ကုက အခုမှ စိတ်သက်သာရာရသွားဟန် သက်ပြင်းချရင်း မချိသွားဖြဲလေးဖြင့် ရယ်ပြလာသည်။
“ဒါပေမဲ့ မင်းဆီမှာ ပြနေတဲ့ လက္ခဏာတွေက ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေမှာပဲ ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိတာ”
“အဲ့ဒါကို ကျွန်တော်က ဘယ်လိုလုပ်ပြီး”
“အင်း မင်းမှာတော့ ကလေးမရှိပေမဲ့ အငယ်လေးမှာက ရှိတယ်လေ”
“ပတ်ဂျီမင်းအစား ကျွန်တော်က အဲ့ morning sickness ကို ခံစားနေရတာဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်လား”
“အဲ့သဘောပဲ။ ဒါမျိုးက ရှိတတ်ပေမဲ့ Alpha အကုန်လုံးမှာ ဖြစ်တတ်တာမျိုးတော့မဟုတ်ဘူး”
“ဒီလိုဆို ကျွန်တော် ကံမကောင်းတာပေါ့”
စိတ်ပျက်လက်ပျက် ငိုင်ကျသွားသည့် Triple J ရဲ့ ဒုဥက္ကဌ တစ်မိုးအောက် တစ်ယောက် ဂျွန်ဂျောင်ကု။
“Couvade Syndrome ခေါ် Sympathetic Pregnancy ပဲ။ အငယ်လေး ဖြစ်နေတာတွေက မင်းဆီမှာလည်း လာဖြစ်တာမျိုး”
“ပတ်ဂျီမင်းလည်း ကျွန်တော့်လိုပဲ ခံစားရတာလား”
အစ်ကိုကြီးက သူ့ကို ကြည့်ကာ ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
“ဒါပေမဲ့ သူ့ကြည့်ရတာ ဘာမှတောင် မဖြစ်တဲ့ပုံစံမျိုး”
“မင်းရှေ့မို့ ဟန်ဆောင်နေတာလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲ”
ဟုတ်တယ်။ ဖြစ်နိုင်တယ်။ ပတ်ဂျီမင်းက သူ့ရှေ့မှာဆို နေမကောင်းတာမျိုးလေးတောင် ပြချင်တဲ့သူမျိုးမဟုတ်။ အခုလည်း အတင်းကြိတ်မှိတ် ဟန်ဆောင်ပြီး ဘာမှမဖြစ်သလို နေပြနေတာပဲ ဖြစ်ရမယ်။
ဒါပေမဲ့ ဒီလက္ခဏာတွေက ဘယ်လောက်ထိ ခံရခက်လဲဆို သူလို Alpha တစ်ယောက်တောင် ဟန်မဆောင်နိုင်တာကို ပတ်ဂျီမင်းတို့ ဘယ်လိုများ....။
“အငယ်လေးတုန်းက မင်းထက်တောင် လန့်သွားခဲ့တာသိလား။ ကလေးရှိနေပြီလို့ ပြောလိုက်တုန်းကလေ”
အစ်ကိုကြီးက ဘာရယ်မဟုတ် တိုက်ဆိုင်သွားတာမို့ ရယ်ရယ်မောမော ပြောပြခဲ့ပေမဲ့လည်း အိမ်ပြန်လာသည့်တလျှောက်လုံး ထိုစကားကိုပဲ နားထဲ အထပ်ထပ် ပြန်ကြားယောင်နေမိသည်။
မင်းထက်တောင် လန့်သွားခဲ့တာတဲ့။ အင်းပေါ့ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက မတည့်တဲ့ မဟာရန်ဖက်ကြီးရဲ့ ကလေးဖြစ်နေတာကိုး။ မလန့်ဘဲ နေပါ့မလားလေ။ သိသိချင်းဆို ပတ်ဂျီမင်းတို့ တော်တော်လေး သွေးပျက်သွားခဲ့မှာပဲ။
နှစ်ယောက်ကြားက ဆက်ဆံရေးက ဒီလိုကိစ္စကြီးမျိုးကို ဝမ်းသာအားရ လှမ်းပြောလို့ရတဲ့ ဆက်ဆံရေးမျိုးလည်းမဟုတ်။ အများကြီး ခေါင်းရှုပ်ပြီး ပင်ပန်းခဲ့ရမယ်ထင်တယ်။ စိတ်ကူးကြည့်မိရုံနဲ့ အပြင်မှာ သက်ပြင်းပါ ချလိုက်မိသည်။
နေပါဦး။ အခု သူက ပတ်ဂျီမင်းကို အကောင်းမြင်နေတာလား။ ဟေ တော်ပြီ ပေါက်ကရတွေ ဆက်တွေးမနေဘဲ အသိတရားဝင်စမ်း ဂျွန်ဂျောင်ကု။
မျက်နှာကို ပြန်တည်လိုက်ရင်း ခေါင်းထဲ ပတ်ဂျီမင်းနဲ့ပတ်သတ်တာတွေ ဆက်မတွေးမိအောင် သတိကပ်ရင်း အိမ်ကလေးထဲ ကားလှိမ့်ဝင်ခဲ့တော့သည်။
ကားသံရော၊ တံခါးဖွင့်သံရော ကြားလိုက်ရတာမို့ ကောင်းကျိုးမပေးသည့် ဂျွန်ဂျောင်ကုကြီး အိမ်ပြန်ရောက်လာပြီမှန်း သိလိုက်သည်။
ဂျွန်ဂျောင်ကုသည် အိမ်ထဲဝင်ဝင်ချင်း မြင်လိုက်ရသည့် ပေါက်ပေါက်တစ်ဗူးနှင့် ဇိမ်ပြေနပြေ ရုပ်ရှင်ကြည့်နေသည့် ဒေါသအိုးကို ကြိတ်အကဲခတ်လိုက်မိသည်။ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေး တကယ်ကို ဘာမှဖြစ်တဲ့ပုံမပေါ်။ သူရှိနေလို့ပဲလားမသိ။
ခြေလှမ်းကို တမင်အချိန်ဆွဲကာ လျှောက်ခဲ့ရင်း ထပ်အကဲခတ်ကြည့်ပေမဲ့ ပတ်ဂျီမင်းက မပြောင်းမလဲ နေမြဲအတိုင်းသာ။
“ရော့။ လမ်းကြုံလို့ အစ်ကိုကြီးဆီက ယူလာပေးတာ”
အခန်းထဲမဝင်ခင် ပီဇာဘူးတစ်ဘူးကို သူ့လက်ထဲ ပြီးပြီးရော ပစ်ပေးသွားသည့် ဂျွန်ဂျောင်ကု။ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ သူစားချင်နေသည့် ချိစ်အပြည့်ပီဇာဖြစ်နေသည်။ မဟုတ်တောင် ခုနကတင် မှာစားရင်ကောင်းမလားဆိုပြီး စဉ်းစားနေတာမို့ အတော်ပင်ဖြစ်သွားရသည်။
“အရသာရှိလိုက်တာ”
တောင့်တနေသည့် ချိစ်ပီဇာတစ်ချပ်ယူကာ စားလိုက်တော့ အသံပေါင်းစုံထွက်ကာ ကျေနပ်သွားရသည်။ အစ်ကိုကြီးကို ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ။ သူ စားချင်နေမှန်း ဘယ်လိုလှမ်းသိနေလဲမသိဘူး။ ကျေးဇူးတင်တဲ့အနေနဲ့တော့ အရင်ကထက် စိတ်ဆိုးနည်းနည်းပြေပေးလိုက်မယ်။
အခန်းတံခါးကို အသာဟကာ ချောင်းကြည့်မိတော့ ပီဇာတွေကို အားရပါးရစားနေသည့် ဒေါသအိုး။ အစ်ကိုကြီးပြောတာ တကယ်မှန်နေတာပဲ။ ကားမောင်းနေရင်းတန်းလန်း ပီဇာတအားစားချင်လာလို့ ဝင်စားခဲ့ရင်း ပတ်ဂျီမင်းကို တွေးမိကာ ဧကန္တဆိုပြီး တစ်ချပ်ပိုဝယ်ခဲ့လိုက်တာ။
ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ မြိန်ရေယှက်ရေ စားနေလိုက်တာဆိုတာ။ စားနေရင်း သူ ခိုးကြည့်နေတာကို သတိထားမိသွားမှာစိုးတာကြောင့် တံခါးကို အသံမထွက်အောင် အသာအယာ ပြန်ပိတ်ရင်း ဤသို့ တွေးလိုက်မိလေသည်။
အိမ်း နောက်ဆို သူ ဘာလေးစားချင်ချင် ပတ်ဂျီမင်းကိုပါ ဝယ်ကျွေးရတော့မဲ့ကိန်းပါလား။
______________________
“ဂျီမင်းက သူ့အစ်ကိုကြီးဆီပြောင်းနေမယ်လို့ပြောနေတယ် သားဂျောင်ကု”
လုပ်ပြန်ပြီ။ မတည်မငြိမ် စိတ်ကလေးနဲ့ မိဘအိမ်မှာ နေမယ်ဆိုလို့ ပြောင်းနေနေတာတောင် တစ်လမပြည့်သေးဘူး၊ အခု တစ်မျိုးပြောင်းသွားရပြန်ပြီ။
“ဒီမှာနေတာ ဘာဖြစ်လို့လဲ။ ဟိုကိုပြောင်းနေရင် အစ်ကိုကြီးကလည်း သူ့အလုပ်နဲ့သူ၊ ငါကလည်း ငါ့အလုပ်နဲ့ငါမို့ မင်းကို ဘယ်သူမှ ဂရုစိုက်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး”
Advertisement
“ဂရုစိုက်ခံချင်လို့ ပြောင်းနေတယ်များထင်နေလား။ အဲ့အိမ်က ငါ့ကို အစ်ကိုကြီးက လက်ဖွဲ့အဖြစ် လွှဲပေးထားတဲ့အိမ်။ ငါ့အိမ်ငါ ဘယ်အချိန် သွားနေနေပေါ့”
လနုနေတုန်းတော့ ကိစ္စမရှိနိုင်ပေမဲ့၊ လရင့်လာလို့ တစ်ခုခုဆို အနားမှာ တစ်ယောက်မှမရှိရင် ဒင်းလေးပဲ ထိခိုက်မှာ။ ရေရှည်ကို မတွေးတတ်တဲ့ ပတ်ဂျီမင်း ဒါတွေကို ဘယ်တော့မှ နားလည်လာမှာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဦးနှောက်ထဲ သူ့ကို အရွဲ့တိုက်ချင်တာကလွဲ ကျန်တာ ဘာမှမတွေးတတ်။
အမြဲတမ်း စိတ်တိုဒေါသထွက်နေရရင် ကလေးရော ဒင်းအတွက်ပါ မကောင်းဘူးလို့ အစ်ကိုကြီးက အတန်တန်မှာထားလို့ စိတ်လျှော့ပေးပေါင်းလည်း များလှပြီ။
“ဒီလောက်တောင် ပြောင်းချင်ရင်လည်း လိုက်သာပို့ပေးလိုက်ပါ အမေရာ။ ကျွန်တော်ကတော့ ကလေးမျက်နှာကြောင့်မို့လို့ မတတ်သာလည်း ဒီဝဋ်ကို ဆက်ခံရဦးမှာပဲ”
အဖိုးကြီးပေါက်စလိုမျိုး ရင်မထုရုံတမယ် ဝဋ်တွေ ဘာတွေ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်ပြောကာ အခန်းထဲဝင်သွားသည့် ဂျွန်ဂျောင်ကု။ လမ်းလျှောက်နေရင်း ခလုတ်တိုက်လဲပါစေလို့ ကျိန်ဆဲလိုက်ပေမဲ့ ဘာမှမဖြစ်သွားခဲ့။ ဒီတစ်ခါမဖြစ်၊ နောက်တစ်ခါပေါ့။
“သားဂျောင်ကုက အပြောသာဆိုးတာ၊ သားငယ်ဖြစ်ချင်တာအကုန် သူလိုက်လျောပေးရှာပါတယ်ကွယ်”
ဟွန့်။
မေမေ့ရဲ့ လေပြေအေးတရားသံကို နားမထောင်ချင်တာမို့ နှာမှုတ်ကာ မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။
“အန်ကယ်ဂျွန်ကလည်း ဒီနှစ်ထဲ အနားယူတော့မှာမို့ ဥက္ကဌနေရာ ဆက်ခံနိုင်ဖို့အတွက် မေမေတို့သားမက်လေးက အများကြီးကြိုးစားနေရှာတာ။ သူ့ခမျာ အလုပ်ကတစ်ဖက်နဲ့ သားငယ်က သိပ်ပြီး မပူဆာပါနဲ့ကွယ်”
သူ့ကိုပေးထားတဲ့အိမ်၊ သူ့အိမ်သူ ပြောင်းနေမယ်ပြောတာ အရူးကောင်အတွက် ဘာတွေ ခက်ခဲသွားလဲမသိ။ ဥက္ကဌနေရာ ရတော့ရော ဘာလုပ်ရမှာလဲ။ ဒါ သူ့ကိစ္စမှမဟုတ်ဘဲ။ ပြဿနာမဟုတ်တာကို ပြဿနာဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး အကုန်လုံးကို ဂျွန်ဂျောင်ကုက သူ့ခေါင်းပေါ် သက်သက်ပုံချသွားတာ။
“ဘယ်လိုနေနေ ကျွန်တော်ကတော့ မနက်ဖြန် ပြောင်းနေမှာပဲ”
ခေါင်းမာလွန်းသည့် သားငယ်ကတော့ သူဖြစ်ချင်ရာကို မဖြစ်ဖြစ်အောင် လုပ်ဦးမှာပါလား။ ဂျွန်ဂျောင်ကုမို့သာပေါ့၊ သားငယ် ဒီလောက်အထိ ဆိုးသွမ်းနေရတဲ့ အကြောင်းအရင်းက ဂျွန်ဂျောင်ကုဖြစ်နေလို့ကလွဲ တခြားမရှိတော့ပြီ။
_____________________
အိပ်နေရင်း ဘာတွေယောင်ကာ အော်နေမှန်းမသိသည့် ပတ်ဂျီမင်း။ နောက်ပြီး တဟင်းဟင်းနဲ့ ရယ်နေလိုက်သေးသည်။ သူ အိပ်မရအောင်များ တမင်လုပ်နေတာလားဆိုပြီး ကြည့်လိုက်ပေမဲ့ ကိုယ်တော်ချောက မျက်လုံးတောင်မပွင့်။
အော် လက်စသတ်တော့ အိပ်မက်ထဲ ဈေးရောင်းနေတာကိုး။ ဘာတဲ့ အမယ် ပါစတာဆိုပဲ။ အပြင်မှာ ကြက်ဥတောင် ကောင်းကောင်းမကြော်တတ်တဲ့ ပတ်ဂျီမင်းက အိပ်မက်ထဲမှာတော့ ပါစတာတောင် ရောင်းနေလိုက်သေးတယ်။ ဖြစ်ရလေ။
ဘာဆက်ပြောဦးမလဲဆိုပြီး ကြည့်နေရင်း ကြည့်နေရင်း ပြုံးနေသည့်နှုတ်ခမ်းတွေက တစ်ခုခုကို မကျေနပ်တော့သလိုမျိုး တဖြည်းဖြည်းချင်း အမဲ့ဘက်ကို ကူးပြောင်းလာသည်။ တကယ်ကြီး အိပ်မက်ထဲမှာ နစ်မြောနေတာပဲ။
အိပ်မက်ထဲက ဘယ်သူ့ကိုမုန်းကာ တရစပ်ပြောနေလဲမသိ။ မုန်းလိုက်တာဆိုတာကိုပဲ ဆက်တိုက်ရွတ်နေပြီး သိပ်မကြာပါ၊ ရုတ်ချည်း ဝါးခနဲ ထငိုတော့သည်။
“ဟေး ဂျီမင်း ပတ်ဂျီမင်း!”
ပါးကိုအသာပုတ်တာ လှုပ်နိုးလိုက်ပေမဲ့ တော်တော်နဲ့ နိုးမလာ။ ဝမ်းပန်းတနည်း သည်းကြီးမဲကြီးကို ရှိုက်ငိုနေတာမို့ ဂျွန်ဂျောင်ကု ပြာသွားရသည်။
“ပတ်ဂျီမင်း ထ ထတော့!”
ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး အားသုံးကာ လှုပ်ယမ်းလိုက်တော့မှ မျက်လုံးပြန်ပွင့်လာသည်။ ငိုထားတာမို့ မျက်ရည်တွေဟာလည်း ရွှဲလို့။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“အိပ်မက်မက်ပြီး မင်း အော်ငိုနေလို့”
“ဟင်”
သူ့ပါးသူ ပြန်စမ်းကြည့်တော့ မခြောက်သေးသည့် မျက်ရည်စိုစိုတွေ။ တကယ်ကြီး သူ ငိုနေခဲ့တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဘာလို့ငိုနေခဲ့တာလဲဆိုတာကိုတော့ ချက်ချင်း စဉ်းစားမရ။
“ရော့ ရေသောက်လိုက်ဦး”
ဂျွန်ဂျောင်ကု ကမ်းပေးလာသည့် ရေခွက်ကို ခပ်တုန်တုန်လက်တွေနဲ့ လှမ်းယူကာ တစ်ကျိုက်တည်း မော့သောက်လိုက်သည်။ ပုံမှန်လိုဆို ရိုက်ထုတ်ပစ်လိုက်မှာပေမဲ့ ရင်ထဲ ဝမ်းနည်းစိတ်ကြီးကြောင့် အရွဲ့တိုက်ဖို့ အင်အားပင်မရှိတော့သလို။
“ဘယ်သွားမလို့လဲ”
မေးနေတာကို ပြန်မဖြေဘဲ ကုတင်ပေါ်ကဆင်းကာ အခန်းထဲက ထွက်သွားသည့် ဒေါသအိုးနောက် စိတ်မချတာမို့ လိုက်ခဲ့ရပြန်ပါသည်။ တလောကတင် အစ်ကိုကြီး လက်ဖွဲ့အဖြစ်ပေးထားတဲ့ အိမ်ကလေးဆီ ပြောင်းနေကြပြီလည်းဖြစ်တာမို့ တစ်အိမ်လုံး၊ တစ်ခြံလုံးမှာ သူတို့နှစ်ယောက်တည်း။
အရှေ့ကသွားနေသည့် ပတ်ဂျီမင်းက အိမ်အပေါက်ဝရောက်တော့ ရပ်သွားပြီး လှေကားထိပ်မှာ ကျုံ့ကျုံ့လေး ငုတ်တုတ်ထိုင်နေပြန်သည်။ ဘာလဲကွာ ဒီဒေါသအိုးနဲ့တော့ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ။ မဟုတ်မှလွဲ ထပ်ပြီး ယောင်နေတာများလား။
“သွား မင်းဟာမင်း ပြန်အိပ်”
နှင်ထုတ်လာသည့် မာထန်ထန် လေသံအရတော့ အိပ်မက်မက်နေတာ မဟုတ်ဘူးပဲ။ ဒါပေမဲ့ ညသန်းခေါင်ကြီး ဘာလို့ ဒီလို အိမ်ပေါက်ဝကြီးမှာ သွားထိုင်နေရတာလဲ။ နောက်ပြီး ဒီလိုပုံစံမျိုးက မြင်နေကျလည်း မဟုတ်သလို ပတ်ဂျီမင်းရဲ့ ထုံးစံမှမဟုတ်ဘဲ။
“မင်းအိပ်မှအိပ်မယ်”
“ရူးနေလား!”
ရန်လှည့်လုပ်လာသည့် မျက်လုံးတွေက အရည်ကြည်တွေ ဝေ့ဝဲလို့နေသည်။ နေပါဦး ဒါလေးပြောမိတာ ဘာငိုစရာ ပါလို့လဲ။ ဘယ်လောက်ဆဲဆိုနေနေ၊ စကားများရင်း ဘယ်လိုနာအောင်ပဲ လုပ်လုပ် ဒေါသထွက်တာအပြင် မရှိတတ်တဲ့ ပတ်ဂျီမင်းက အခုတော့ ငိုနေသတဲ့။
ထူးဆန်းသည်ထက် ထူးဆန်းနေတာမို့ ဂျွန်ဂျောင်ကု မနေတတ်တော့ပါ။ အိပ်မက်ထဲမှာ ငိုနေတုန်းကတောင် သူ့စိတ်ထဲ တစ်မျိုးခံစားခဲ့ရတာ။ အခုက အပြင်မှာ၊ နောက်ပြီး သူ့ရှေ့တည့်တည့်မှာ။
Advertisement
“ရူးနေတာလား မင်း!”
“အင်း ရူးနေတာ”
ဖြေပြီး နံဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့ မျက်ရည်အဝိုင်းသား မျက်လုံးတွေနဲ့ သူ့လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို လိုက်ကြည့်နေသည်။
“မငိုနဲ့။ မင်းနဲ့ မလိုက်ဘူး ရုပ်ဆိုးတယ်”
“ခွေးကောင်”
လက်ကျန်ဒေါသနဲ့အတူ ဆဲလည်းဆဲ၊ သူ့ကို ရိုက်ပုတ်ဖို့ပြင်လိုက်သည့် လက်တစ်ဖက်ကို ဖမ်းထိန်းလိုက်ရင်း ခါးကိုဆွဲဖက်ကာ လအတော်ကြာအောင် ဝေးနေခဲ့ရသည့် နှုတ်ခမ်းဖူးတွေကို တဆုံးနမ်းပစ်လိုက်သည်။ နောက် ဖမ်းထိန်းထားသည့် လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့ သူ့အင်္ကျီကော်လာစကို ချက်ချင်းဆွဲကုတ်လာသည်။
ထူးထူးဆန်းဆန်းပါပဲ။ ညလယ်ခေါင်ကြီး မခြောက်သေးသော မျက်ရည်တွေ တင်ကျန်နေသည့် နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရတဲ့အရသာက တကယ်ထူးဆန်းသည်။ နောက်ပြီး အိမ်ပေါက်ဝတည့်တည့်ကြီးမှာ။
မမက်မောဘူးပြောရင်တော့ သူ့ကိုယ်သူ လိမ်ရာကျသွားမယ်။ ဒီခံစားချက်၊ ဒီနှုတ်ခမ်းတွေကို မက်မောလွန်းလို့ ရူးသွားမလိုပဲ။ လက်ထပ်ပြီးသားဆိုတဲ့ အသိကဝင်လာတော့ ပိုဆိုးသည်။ ဒီရွှေပန်းကန်လှလှလေးက ဒီညကျမှ ပြုပြုစားစား။
ပတ်ဂျီမင်းက သိပ်ခက်တယ်။
ကမ်းကုန်အောင် နမ်းရှိုက်နေသူ ဂျွန်ဂျောင်ကုရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကြား သူ အသက်ရှူလို့ပင် မဝတော့။ အရင်လိုသာဆို ဘယ်သူမှမရှုံး၊ ဘယ်သူမှမနိုင်တဲ့အထိ ဆက်သွားနိုင်ပေမဲ့ ဒီတစ်ခါ မတူဘူး။ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ကို သူ့ရင်တွေက ခုန်နေခဲ့တာ။
အိပ်မက်ကြောင့်များလား။ အိပ်မက်ကြောင့်ပဲ ဖြစ်ပါစေလို့ ဆုတောင်းနေပေမဲ့ မဟုတ်ဘူးလို့ သူ့စိတ်ထဲက တန်ပြန်ငြင်းဆိုနေသည်။ သူ ဂျွန်ဂျောင်ကုကို ငြိတွယ်နေတာလား။ သူ့အပေါ် နည်းနည်းလောက် လိုက်လျောပေးပြီး ကောင်းပေးရုံနဲ့ စိတ်ယိုင်နေမိတာလား။
အသက်ရှူချိန်ပေးလာတာမို့ အတွေးစတို့ ပြတ်တောက်သွားရကာ တစ်ဖက်လူနဲ့အပြိုင် အသက်တဝကြီး အရင်ဆုံး ရှူလိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး သေမလိုကို နမ်းနေမိကြတာပဲ။
“မနမ်းနဲ့တော့”
“နမ်းမယ်”
“အရူး!”
မျက်နှာချင်းနီးကပ်စွာ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်ပြီး ပြုံးပြနေတဲ့ ဂျွန်ဂျောင်ကုက တကယ့်အရူးကောင်။
နောက်တစ်ကြိမ် နှုတ်ခမ်းတွေကို ခပ်ဖွဖွထိကပ်ပြီး ပြန်ခွာသွားချိန်မှာတော့ သူ့ဘက်က အရင်ဦးအောင် ဂျွန်ဂျောင်ကုရဲ့ ပခုံးတွေပေါ် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခပ်မြောက်မြောက် သိုင်းဖက်လိုက်သည်။
ဂျွန်ဂျောင်ကုဟာ ပတ်ဂျီမင်းရဲ့ လည်ပင်းဆီ တစ်ချက်ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီးနောက်မှာတော့ သူ့ထက်စာရင် ပိုသေးငယ်သည့် ခန္ဓာကိုယ်လေးအား ၎င်းရင်ခွင်ကြီးထဲ နစ်မြှုပ်သွားသည်အထိ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်လည်ပွေ့ဖက်ထားခဲ့တော့သည်။
မငိုနဲ့ ပတ်ဂျီမင်း
မင်းငိုတာ ငါ မကြိုက်ဘူး။
အခုန်မြန်လွန်းနေသည့် ရင်ခုန်သံနှစ်ခုကြားမှာ တတိယမြောက် နှလုံးခုန်သံသေးသေးလေးလည်း ရှိနေခဲ့ရင်း....။
_______________________
လာပါပြီ 😚
“ဂုဏ္ယူပါတယ္ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကု။ မင္းမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီ”
“ဗ်ာ!”
အလန႔္တဖ်တ္ လွဲေနရာမွ ငုတ္တုတ္ပင္ ထထိုင္လိုက္မိသည္။ သူက ကိုယ္ဝန္ရွိေနတယ္တဲ့။ နားၾကားမွားတာလည္းမဟုတ္၊ အစ္ကိုႀကီးပါးစပ္ကေန အရွင္းသား ေျပာသြားတာမ်ား သူ႔ေခါင္းတည့္တည့္ မိုးႀကိဳးပစ္ခ်သြားသလိုပဲ။
“ဟားဟား စတာပါ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုရာ။ အဲ့ေလာက္ လန႔္တတ္ရလား မင္းႏွယ္”
“အစ္ကိုႀကီးကလည္းဗ်ာ”
ငိုသံႀကီးနဲ႔ အစ္ကိုႀကီးကလည္းဗ်ာဟု ေျပာလာတာမို႔ ဆရာဝန္ခမ်ာ လူနာကို သနားလည္းသနား၊ ရယ္လည္းရယ္ခ်င္သြားရသည္။ လန႔္တတ္လိုက္တာလည္း လြန္ပါေရာ။
“Alpha က ဘယ္လိုလုပ္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ႏိုင္မွာလဲ ဒီကေလးႏွယ္”
ေခါင္းယမ္းကာ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုက အခုမွ စိတ္သက္သာရာရသြားဟန္ သက္ျပင္းခ်ရင္း မခ်ိသြားၿဖဲေလးျဖင့္ ရယ္ျပလာသည္။
“ဒါေပမဲ့ မင္းဆီမွာ ျပေနတဲ့ လကၡဏာေတြက ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြမွာပဲ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတာ”
“အဲ့ဒါကို ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး”
“အင္း မင္းမွာေတာ့ ကေလးမရွိေပမဲ့ အငယ္ေလးမွာက ရွိတယ္ေလ”
“ပတ္ဂ်ီမင္းအစား ကြၽန္ေတာ္က အဲ့ morning sickness ကို ခံစားေနရတာဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္လား”
“အဲ့သေဘာပဲ။ ဒါမ်ိဳးက ရွိတတ္ေပမဲ့ Alpha အကုန္လုံးမွာ ျဖစ္တတ္တာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး”
“ဒီလိုဆို ကြၽန္ေတာ္ ကံမေကာင္းတာေပါ့”
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ငိုင္က်သြားသည့္ Triple J ရဲ႕ ဒုဥကၠဌ တစ္မိုးေအာက္ တစ္ေယာက္ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကု။
“Couvade Syndrome ေခၚ Sympathetic Pregnancy ပဲ။ အငယ္ေလး ျဖစ္ေနတာေတြက မင္းဆီမွာလည္း လာျဖစ္တာမ်ိဳး”
“ပတ္ဂ်ီမင္းလည္း ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ခံစားရတာလား”
အစ္ကိုႀကီးက သူ႔ကို ၾကည့္ကာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
“ဒါေပမဲ့ သူ႔ၾကည့္ရတာ ဘာမွေတာင္ မျဖစ္တဲ့ပုံစံမ်ိဳး”
“မင္းေရွ႕မို႔ ဟန္ေဆာင္ေနတာလည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲ”
ဟုတ္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ပတ္ဂ်ီမင္းက သူ႔ေရွ႕မွာဆို ေနမေကာင္းတာမ်ိဳးေလးေတာင္ ျပခ်င္တဲ့သူမ်ိဳးမဟုတ္။ အခုလည္း အတင္းႀကိတ္မွိတ္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလို ေနျပေနတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီလကၡဏာေတြက ဘယ္ေလာက္ထိ ခံရခက္လဲဆို သူလို Alpha တစ္ေယာက္ေတာင္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္တာကို ပတ္ဂ်ီမင္းတို႔ ဘယ္လိုမ်ား....။
“အငယ္ေလးတုန္းက မင္းထက္ေတာင္ လန႔္သြားခဲ့တာသိလား။ ကေလးရွိေနၿပီလို႔ ေျပာလိုက္တုန္းကေလ”
အစ္ကိုႀကီးက ဘာရယ္မဟုတ္ တိုက္ဆိုင္သြားတာမို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာျပခဲ့ေပမဲ့လည္း အိမ္ျပန္လာသည့္တေလွ်ာက္လုံး ထိုစကားကိုပဲ နားထဲ အထပ္ထပ္ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
မင္းထက္ေတာင္ လန႔္သြားခဲ့တာတဲ့။ အင္းေပါ့ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မတည့္တဲ့ မဟာရန္ဖက္ႀကီးရဲ႕ ကေလးျဖစ္ေနတာကိုး။ မလန႔္ဘဲ ေနပါ့မလားေလ။ သိသိခ်င္းဆို ပတ္ဂ်ီမင္းတို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေသြးပ်က္သြားခဲ့မွာပဲ။
ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ဆက္ဆံေရးက ဒီလိုကိစၥႀကီးမ်ိဳးကို ဝမ္းသာအားရ လွမ္းေျပာလို႔ရတဲ့ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ အမ်ားႀကီး ေခါင္းရႈပ္ၿပီး ပင္ပန္းခဲ့ရမယ္ထင္တယ္။ စိတ္ကူးၾကည့္မိ႐ုံနဲ႔ အျပင္မွာ သက္ျပင္းပါ ခ်လိုက္မိသည္။
ေနပါဦး။ အခု သူက ပတ္ဂ်ီမင္းကို အေကာင္းျမင္ေနတာလား။ ေဟ ေတာ္ၿပီ ေပါက္ကရေတြ ဆက္ေတြးမေနဘဲ အသိတရားဝင္စမ္း ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကု။
မ်က္ႏွာကို ျပန္တည္လိုက္ရင္း ေခါင္းထဲ ပတ္ဂ်ီမင္းနဲ႔ပတ္သတ္တာေတြ ဆက္မေတြးမိေအာင္ သတိကပ္ရင္း အိမ္ကေလးထဲ ကားလွိမ့္ဝင္ခဲ့ေတာ့သည္။
ကားသံေရာ၊ တံခါးဖြင့္သံေရာ ၾကားလိုက္ရတာမို႔ ေကာင္းက်ိဳးမေပးသည့္ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုႀကီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာၿပီမွန္း သိလိုက္သည္။
ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုသည္ အိမ္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္း ျမင္လိုက္ရသည့္ ေပါက္ေပါက္တစ္ဗူးႏွင့္ ဇိမ္ေျပနေျပ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနသည့္ ေဒါသအိုးကို ႀကိတ္အကဲခတ္လိုက္မိသည္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး တကယ္ကို ဘာမွျဖစ္တဲ့ပုံမေပၚ။ သူရွိေနလို႔ပဲလားမသိ။
ေျခလွမ္းကို တမင္အခ်ိန္ဆြဲကာ ေလွ်ာက္ခဲ့ရင္း ထပ္အကဲခတ္ၾကည့္ေပမဲ့ ပတ္ဂ်ီမင္းက မေျပာင္းမလဲ ေနၿမဲအတိုင္းသာ။
“ေရာ့။ လမ္းႀကဳံလို႔ အစ္ကိုႀကီးဆီက ယူလာေပးတာ”
အခန္းထဲမဝင္ခင္ ပီဇာဘူးတစ္ဘူးကို သူ႔လက္ထဲ ၿပီးၿပီးေရာ ပစ္ေပးသြားသည့္ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကု။ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူစားခ်င္ေနသည့္ ခ်ိစ္အျပည့္ပီဇာျဖစ္ေနသည္။ မဟုတ္ေတာင္ ခုနကတင္ မွာစားရင္ေကာင္းမလားဆိုၿပီး စဥ္းစားေနတာမို႔ အေတာ္ပင္ျဖစ္သြားရသည္။
“အရသာရွိလိုက္တာ”
ေတာင့္တေနသည့္ ခ်ိစ္ပီဇာတစ္ခ်ပ္ယူကာ စားလိုက္ေတာ့ အသံေပါင္းစုံထြက္ကာ ေက်နပ္သြားရသည္။ အစ္ကိုႀကီးကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။ သူ စားခ်င္ေနမွန္း ဘယ္လိုလွမ္းသိေနလဲမသိဘူး။ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ေတာ့ အရင္ကထက္ စိတ္ဆိုးနည္းနည္းေျပေပးလိုက္မယ္။
အခန္းတံခါးကို အသာဟကာ ေခ်ာင္းၾကည့္မိေတာ့ ပီဇာေတြကို အားရပါးရစားေနသည့္ ေဒါသအိုး။ အစ္ကိုႀကီးေျပာတာ တကယ္မွန္ေနတာပဲ။ ကားေမာင္းေနရင္းတန္းလန္း ပီဇာတအားစားခ်င္လာလို႔ ဝင္စားခဲ့ရင္း ပတ္ဂ်ီမင္းကို ေတြးမိကာ ဧကႏၲဆိုၿပီး တစ္ခ်ပ္ပိုဝယ္ခဲ့လိုက္တာ။
ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားေနလိုက္တာဆိုတာ။ စားေနရင္း သူ ခိုးၾကည့္ေနတာကို သတိထားမိသြားမွာစိုးတာေၾကာင့္ တံခါးကို အသံမထြက္ေအာင္ အသာအယာ ျပန္ပိတ္ရင္း ဤသို႔ ေတြးလိုက္မိေလသည္။
အိမ္း ေနာက္ဆို သူ ဘာေလးစားခ်င္ခ်င္ ပတ္ဂ်ီမင္းကိုပါ ဝယ္ေကြၽးရေတာ့မဲ့ကိန္းပါလား။
______________________
“ဂ်ီမင္းက သူ႔အစ္ကိုႀကီးဆီေျပာင္းေနမယ္လို႔ေျပာေနတယ္ သားေဂ်ာင္ကု”
လုပ္ျပန္ၿပီ။ မတည္မၿငိမ္ စိတ္ကေလးနဲ႔ မိဘအိမ္မွာ ေနမယ္ဆိုလို႔ ေျပာင္းေနေနတာေတာင္ တစ္လမျပည့္ေသးဘူး၊ အခု တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားရျပန္ၿပီ။
“ဒီမွာေနတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ဟိုကိုေျပာင္းေနရင္ အစ္ကိုႀကီးကလည္း သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ၊ ငါကလည္း ငါ့အလုပ္နဲ႔ငါမို႔ မင္းကို ဘယ္သူမွ ဂ႐ုစိုက္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး”
“ဂ႐ုစိုက္ခံခ်င္လို႔ ေျပာင္းေနတယ္မ်ားထင္ေနလား။ အဲ့အိမ္က ငါ့ကို အစ္ကိုႀကီးက လက္ဖြဲ႕အျဖစ္ လႊဲေပးထားတဲ့အိမ္။ ငါ့အိမ္ငါ ဘယ္အခ်ိန္ သြားေနေနေပါ့”
လႏုေနတုန္းေတာ့ ကိစၥမရွိႏိုင္ေပမဲ့၊ လရင့္လာလို႔ တစ္ခုခုဆို အနားမွာ တစ္ေယာက္မွမရွိရင္ ဒင္းေလးပဲ ထိခိုက္မွာ။ ေရရွည္ကို မေတြးတတ္တဲ့ ပတ္ဂ်ီမင္း ဒါေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ နားလည္လာမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဦးေႏွာက္ထဲ သူ႔ကို အ႐ြဲ႕တိုက္ခ်င္တာကလြဲ က်န္တာ ဘာမွမေတြးတတ္။
အၿမဲတမ္း စိတ္တိုေဒါသထြက္ေနရရင္ ကေလးေရာ ဒင္းအတြက္ပါ မေကာင္းဘူးလို႔ အစ္ကိုႀကီးက အတန္တန္မွာထားလို႔ စိတ္ေလွ်ာ့ေပးေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီ။
“ဒီေလာက္ေတာင္ ေျပာင္းခ်င္ရင္လည္း လိုက္သာပို႔ေပးလိုက္ပါ အေမရာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကေလးမ်က္ႏွာေၾကာင့္မို႔လို႔ မတတ္သာလည္း ဒီဝဋ္ကို ဆက္ခံရဦးမွာပဲ”
အဖိုးႀကီးေပါက္စလိုမ်ိဳး ရင္မထု႐ုံတမယ္ ဝဋ္ေတြ ဘာေတြ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာကာ အခန္းထဲဝင္သြားသည့္ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကု။ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ခလုတ္တိုက္လဲပါေစလို႔ က်ိန္ဆဲလိုက္ေပမဲ့ ဘာမွမျဖစ္သြားခဲ့။ ဒီတစ္ခါမျဖစ္၊ ေနာက္တစ္ခါေပါ့။
“သားေဂ်ာင္ကုက အေျပာသာဆိုးတာ၊ သားငယ္ျဖစ္ခ်င္တာအကုန္ သူလိုက္ေလ်ာေပးရွာပါတယ္ကြယ္”
ဟြန႔္။
ေမေမ့ရဲ႕ ေလေျပေအးတရားသံကို နားမေထာင္ခ်င္တာမို႔ ႏွာမႈတ္ကာ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။
“အန္ကယ္ဂြၽန္ကလည္း ဒီႏွစ္ထဲ အနားယူေတာ့မွာမို႔ ဥကၠဌေနရာ ဆက္ခံႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေမေမတို႔သားမက္ေလးက အမ်ားႀကီးႀကိဳးစားေနရွာတာ။ သူ႔ခမ်ာ အလုပ္ကတစ္ဖက္နဲ႔ သားငယ္က သိပ္ၿပီး မပူဆာပါနဲ႔ကြယ္”
သူ႔ကိုေပးထားတဲ့အိမ္၊ သူ႔အိမ္သူ ေျပာင္းေနမယ္ေျပာတာ အ႐ူးေကာင္အတြက္ ဘာေတြ ခက္ခဲသြားလဲမသိ။ ဥကၠဌေနရာ ရေတာ့ေရာ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ဒါ သူ႔ကိစၥမွမဟုတ္ဘဲ။ ျပႆနာမဟုတ္တာကို ျပႆနာျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး အကုန္လုံးကို ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုက သူ႔ေခါင္းေပၚ သက္သက္ပုံခ်သြားတာ။
“ဘယ္လိုေနေန ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မနက္ျဖန္ ေျပာင္းေနမွာပဲ”
ေခါင္းမာလြန္းသည့္ သားငယ္ကေတာ့ သူျဖစ္ခ်င္ရာကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဦးမွာပါလား။ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုမို႔သာေပါ့၊ သားငယ္ ဒီေလာက္အထိ ဆိုးသြမ္းေနရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုျဖစ္ေနလို႔ကလြဲ တျခားမရွိေတာ့ၿပီ။
_____________________
အိပ္ေနရင္း ဘာေတြေယာင္ကာ ေအာ္ေနမွန္းမသိသည့္ ပတ္ဂ်ီမင္း။ ေနာက္ၿပီး တဟင္းဟင္းနဲ႔ ရယ္ေနလိုက္ေသးသည္။ သူ အိပ္မရေအာင္မ်ား တမင္လုပ္ေနတာလားဆိုၿပီး ၾကည့္လိုက္ေပမဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက မ်က္လုံးေတာင္မပြင့္။
“အလကားေတာ့ စားလို႔မရပါဘူးေနာ္”
ေအာ္ လက္စသတ္ေတာ့ အိပ္မက္ထဲ ေဈးေရာင္းေနတာကိုး။ ဘာတဲ့ အမယ္ ပါစတာဆိုပဲ။ အျပင္မွာ ၾကက္ဥေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေၾကာ္တတ္တဲ့ ပတ္ဂ်ီမင္းက အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ပါစတာေတာင္ ေရာင္းေနလိုက္ေသးတယ္။ ျဖစ္ရေလ။
ဘာဆက္ေျပာဦးမလဲဆိုၿပီး ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္း ၿပဳံးေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းေတြက တစ္ခုခုကို မေက်နပ္ေတာ့သလိုမ်ိဳး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အမဲ့ဘက္ကို ကူးေျပာင္းလာသည္။ တကယ္ႀကီး အိပ္မက္ထဲမွာ နစ္ေျမာေနတာပဲ။
“ငါ မင္းကိုမုန္းလိုက္တာ”
“သိပ္မုန္းတာပဲ”
အိပ္မက္ထဲက ဘယ္သူ႔ကိုမုန္းကာ တရစပ္ေျပာေနလဲမသိ။ မုန္းလိုက္တာဆိုတာကိုပဲ ဆက္တိုက္႐ြတ္ေနၿပီး သိပ္မၾကာပါ၊ ႐ုတ္ခ်ည္း ဝါးခနဲ ထငိုေတာ့သည္။
“ေဟး ဂ်ီမင္း ပတ္ဂ်ီမင္း!”
ပါးကိုအသာပုတ္တာ လႈပ္ႏိုးလိုက္ေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ႏိုးမလာ။ ဝမ္းပန္းတနည္း သည္းႀကီးမဲႀကီးကို ရႈိက္ငိုေနတာမို႔ ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကု ျပာသြားရသည္။
“ပတ္ဂ်ီမင္း ထ ထေတာ့!”
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး အားသုံးကာ လႈပ္ယမ္းလိုက္ေတာ့မွ မ်က္လုံးျပန္ပြင့္လာသည္။ ငိုထားတာမို႔ မ်က္ရည္ေတြဟာလည္း ႐ႊဲလို႔။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အိပ္မက္မက္ၿပီး မင္း ေအာ္ငိုေနလို႔”
“ဟင္”
သူ႔ပါးသူ ျပန္စမ္းၾကည့္ေတာ့ မေျခာက္ေသးသည့္ မ်က္ရည္စိုစိုေတြ။ တကယ္ႀကီး သူ ငိုေနခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာလို႔ငိုေနခဲ့တာလဲဆိုတာကိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း စဥ္းစားမရ။
“ေရာ့ ေရေသာက္လိုက္ဦး”
ဂြၽန္ေဂ်ာင္ကု ကမ္းေပးလာသည့္ ေရခြက္ကို ခပ္တုန္တုန္လက္ေတြနဲ႔ လွမ္းယူကာ တစ္က်ိဳက္တည္း ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ပုံမွန္လိုဆို ႐ိုက္ထုတ္ပစ္လိုက္မွာေပမဲ့ ရင္ထဲ ဝမ္းနည္းစိတ္ႀကီးေၾကာင့္ အ႐ြဲ႕တိုက္ဖို႔ အင္အားပင္မရွိေတာ့သလို။
“ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
Advertisement
- In Serial71 Chapters
Nameless: Ascent
Everybody has a Name. Names are a path to power, a gift from a god. When a child receives their Name, they learn the path their life will take, and they can see the strictly defined system that lets them rise beyond human limitations. When Maiz receives his Name, he has the chance to become something he has only read about in history books--a God Chosen. But his path will force him to serve a dark master, and question what he will do to gain power. Shadar is the Dungeon King, a man who spent years earning the right to lead an army of monsters in their struggle against humanity. He holds immense power, but he is constantly plagued by unrest among his subjects. Two men poised to create new legends with ancient powers. Two men who must learn who they are in a world of Names. (Contains an RPG-based magic system)
8 153 - In Serial69 Chapters
Peacekeepers (COMPLETE)
Everyone had assumed it was a supernatural event that caused individuals to experience mass psychosis. The world went crazy to the point private militias maintained control and even governed. These groups protected their civilians from terrorists, anarchist and idealistic groups, as well as cults that come out the woodwork. An Ex-mercenary, Nick Garvey decides to get back in the fight after two years of stagnating.
8 483 - In Serial14 Chapters
The Demon Lord Candidate
Samael was a half human-half demon which is a result of a human experiment. He somehow did not lose his sanity unlike other test subjects, and the Devil jewel shard infused miraculously. He escaped with the help of the jewel’s power and was on the run. The kingdom has issued a huge bounty over the last remaining test subject, to be retrieved dead or alive. Things looked grim for Samael while fleeing from the military, bounty hunters and also struggling to not lose his sanity as the shard started to take control of his body and converting him to a demon. The jewel’s acceptance itself meant he was deemed worthy to be a candidate to the Demon Lord’s position, the sole human to be a demon lord candidate among the other chosen 100 pure blooded demons. This is the journey of Samael's survival and his quest for revenge.
8 214 - In Serial11 Chapters
Think Again
Eddie Holcum had the heart of a lion. He might be a fist fighting, beer drinking, pot smoking, lady stealing, outlaw of the first degree; but his word was bond. He'd give you his last dollar and even smoke his last joint with you. If you put your hands on Jake or Junior, he felt it. He was bad boy living the good life, until the setup ... Raphaella Sabatini had the heart of a huntress. She was a fierce gambler, always taking life by the balls, a temptress who made sure the house always won. She'd take your last dollar but you'd love every minute of giving it to her. She was a Catholic school girl living a horrible double life, until the setup ... What strange twists of fate and corruption bring these two unsavory characters together and will they reform each other or bring out the worst qualities in the other? Will they paint the town red with desire or light it up just to watch it burn?
8 128 - In Serial63 Chapters
Just Yourself
In the end, we are all human, and that's what matters. A book filled with poems about life that everyone can relate to #1 poetry collection#1 poem book#1 motivation #2 poet#2 prose #2 self-help
8 154 - In Serial6 Chapters
Daniel Seavey Love Imagine
You meet Daniel Seavey and you end up falling in love and getting married.I'm doing this story because I know a lot of you dreamed of marrying Daniel. Follow my fan account on insta: seaveygal10, and my main account olivia_turid
8 177
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
