၂၁၀။ မလိုချင်ရင်ပေး

ဝူချန်းယွဲ့သည် ခေါင်းမရှိတော့သည့် ဇွန်ဘီကို ကြောင်အစွာကြည့်နေမိသည်။

'ခေါင်းမရှိတော့ဘူး ငါ့မျက်တောင်တစ်ချက်ပဲ ခတ်လိုက်တယ်။ ခေါင်းကပျောက်သွားတယ်'

သူသည် မျက်လုံးကိုပွတ်ပြီးနောက် မျက်ရိုးကိုဖိလိုက်ရင်း ထပ်ဖွင့်ကြသည့်။ ခေါင်းက တကယ်မရှိတာ ဖြစ်သည်။ ဇွန်ဘီဘုရင်ဆီသို့ အမြန်သွားကာ ကိုယ်ကိုကန်လိုက်ပြီး ခေါင်းဖြတ်ခံလိုက်ရသည့် လည်ပင်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း လည်ပင်းမှ သွေးမည်းမည်းကြီးများ ထွက်နေသဖြင့် သူလက်ကိုပြန်ရုတ်လိုက်သည်။

"သေလိုက်တော့!"

ဝူချန်းယွဲ့သည် စိတ်ကောင်းရှိကာ အမြဲပြုံးနေတက်သူ ဖြစ်သော်လည်း အခုတော့ မျက်နှာကြီး မည်းသည်းကာ ဒေါသတွေထွက်နေပြီ။ သူ့မှာ နှစ်ရက်လောက် ဇွန်ဘီအသက်ထွက်သည့်အထိ အမဲလိုက်နေခဲ့ရပြီး တခြားသူက သူ့ကြိုးစားမှုကို အညွှန့်ခူးသွားသည်။ ဘယ်သူမဆို ဒီလိုအခြေအနေတွင် ဒေါသထွက်မှာပင်။ ပြီးတော့လည်း သူ့ရတနာကိုယူသွားသူသည် ကိုယ်ပျောက်နေသေးသည်။ ထို့ကြောင့် မျက်နှာကို မမြင်ရသဖြင့် ဘယ်သူမှန်းကို မသိနိုင်ပေ။

ဝူချန်းယွဲ့သည် ထလိုက်ကာ ဒေါသပြေဖို့အတွက် အသက်ပြင်းပြင်းရှုနေရသည်။

'အသက်ကို ဝဝရှု . . .တောက်! ချီးကိုပဲ ဝဝရှုလိုက်ပါတော့လား!!!'

သူ့အရှေ့တွင် စားပွဲတစ်လုံးသာ ရှိပါက လွှတ်ပစ်မိလောက်မှာ ဖြစ်သည်။

'ဘယ်သူလဲကွာ! ငါလိုက်ရှာပြီးသတ်ပစ်မိတော့မယ်!'

လင်းချင်းသည် သေချာကိုပုန်းနေလေရာ အဆင့်၇စွမ်းအားရှင်မှာ သူမကို သတိမထားမိပေ။

'နေရာလွတ်အစွမ်းပဲ!'

ဝူချန်းယွဲ့သည် သေချာတွေးမိသွားသည်။ ခုနတုန်းက ဇွန်ဘီဘေးတွင် အရိပ်တစ်ခုဖြတ်ခနဲ ပေါ်လာပြီးနောက် ခေါင်းကပျောက်သွားတာ ဖြစ်သည်။ အရမ်းမြန်လွန်းသော်လည်း သူသည် အရိပ်တစ်ခုကိုတော့ မြင်လိုက်ရသည်။

'ချက်ချင်းပေါ်လာပြီး ချက်ချင်းပျောက်သွားတော့ နယ်မြေရှိမှာ သေချာတယ်။ ဘယ်သူဖြစ်မလဲ? အဆင့်၆လား အဆင့်၇လား?'

သူတွေးနေမိသည်။ အဆင့်ငါးနှင့်အောက်တွင်ရှိသည့် သဘာဝလွန်အစွမ်းရှိသည့် မည့်သူမည့်သည့်အရာမဆို သူ့ဆီက ပုန်းအောင်းလို့ မရနိုင်ပေ။

လင်းချင်းသည် ဇွန်ဘီခေါင်းကိုယူ၍ နယ်မြေထဲသို့ ဝင်လာသည်။ အခြားသူများကို ကြည့်မနေဘဲ ရေကန်ကို မျက်နှာမှု၍ မျက်လုံးမှိတ်ထားကာ အပြင်က ဝူချန်းယွဲ့၏ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေရင်း နှုတ်ခမ်းလေးမှာ ပြုံးလို့နေသည်။

သူမသည် အပြင်တွင် နှစ်ရက်လောက်နေသည်ဖြစ်ရာ သူမပြန်ပေါ်လာသည်နှင့် အခြားသူများသည် သူမကို စပ်စုစွာ ကြည့်ကြသည်။ ထို့နောက် သူမလက်ထဲမှ မည်းနေသည့်အရာကို သတိထားမိ၍ ထိုအရာကို သေချာအနားကပ်ကြည့်သည့်အခါ ဘာမှန်းသိသွားသည်။

"ဟာ! ဒါဇွန်ဘီခေါင်းမလား?"

"ဟင်? ဘာဖြစ်လို့ နည်းနည်းရင်းနှီးနေသလို ဖြစ်နေတာလဲ?"

"ဒါဇွန်ဘီဘုရင်ရဲ့ခေါင်းမလား?"

နောက်ဆုံးမှာ လျူကျင်းသည် ဇွန်ဘီခေါင်းမှန်း သိသွားသည်။

လင်းချင်းသည် မျက်လုံးဖွင့်လာကာ သူတို့ကို လှည့်ပြုံးပြပြီးနောက် ဇွန်ဘီခေါင်းကို လက်နှစ်ချောင်းဖြင့် ရုတ်တရက်ထိုးဖောက်လိုက်သည်။ သူမ၏လက်ချောင်းများက စတီးဓားလို ခေါင်းထဲကို ဝင်သွားသည်။ ထို့နောက် သူမသည် ခေါင်းထဲတွင် လက်ဖြင့်မွှေပြီးနောက် ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်နှစ်ချောင်းကြားတွင် ခရမ်းရောင်ဖျော့ဖျော့ တောက်ပနေသည့် လိုင်ချီးသီးအရွယ် အမြူတေတစ်ခုက ပါလာသည်။ အမြူတေသည် အချို့အစအနများဖြင့် စေးကပ်ကာ ညစ်ပတ်နေသည်။

လင်းချင်းသည် ဇွန်ဘီခေါင်းကို မြေပြင်ပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်ပြီးနောက် ရေပုံးကိုယူကာ ရေခပ်၍ ရေပုံးထဲသို့ ပစ်ချလိုက်သည်။ အမြူတေက ရေထဲရောက်သွားသည်နှင့် ညစ်ပတ်နေသည်များက အရည်ပျော်သွားသည်။ လူသားအဖွဲ့သည် လင်းချင်းဆီသို့ ရေထဲကနေ နွယ်တစ်ခုက ချဉ်းကပ်လာနေကြောင်းကို မသိကြပေ။

ဇွန်ဘီဘုရင်က ဝူချန်းယွဲ့ကြောင့် မလှုပ်နိုင်ဖြစ်သည်နှင့် လင်းချင်းသည် သေတော့မည်ကို သိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမသည် အောက်သို့ဆင်းလာကာ ခေါင်းကိုဖြတ်၍ နယ်မြေထဲသို့ ဝင်ပြေးလာခြင်းပင်။ ဝူချန်းယွဲ့က ချက်ချင်း မလှုပ်ရှားသေးသည်မှာ သေမသေ မသိသေးကြောင့် ဖြစ်သည်ကို သူမနားလည်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမက အရင်လှုပ်ရှားလိုက်တာပင်။ မဟုတ်လျှင် သူမသည် အခွင့်ကောင်းကို ဘယ်တော့မှ မရနိုင်ပေ။

ရေဆေးထားသည့် အမြူတေသည် ခရမ်းရောင်တောက်ပလာကာ စွမ်းအားအများကြီး ပါသလိုဖြစ်နေသည်။ ထိုလူစုသည် ဇွန်ဘီအမြူတေကို ဒီလိုအရောင်မျိုး မြင်ရခဲသဖြင့် လင်းချင်း၏အနားသို့လာကာ ကပ်ကြည့်နေကြသည်။

"အရောင်က အတော်လှတာပဲ။ နေရောင်အောက်မှာဆိုရင် တလက်လက်တောက်နေမှာ"

"အဆင့်၆ဇွန်ဘီအမြူတေက ဒီလိုလား? ငါကြားဖူးတာက အဆင့်၆ဇွန်ဘီ အမြူတေက သူတို့အစွမ်းတွေရဲ့ အရောင်ဆိုလားပဲ။ ခရမ်းရောင်က မိုးကြိုးအစွမ်းပေါ့"

လင်းချင်းသည် ညစ်ပတ်နေသည့်ရေထဲကနေ ဇွန်ဘီအမြူတေကို ထုတ်ယူကာ စုပ်ယူတော့မည်ဟု ထင်သော်လည်း လင်းချင်းသည် ပုံးကိုချခဲ့ကာ ကန်ဘေးသို့သွား၍ ကန်ထဲကို ပစ်ချလိုက်သည်။

"ဟင်!"

"ဘာ!"

"ဟာ! ဘာဖြစ်လို့လဲ? အမကြီးရယ် မလိုချင်ဘူးဆိုရင်လည်း ပေးပါလား ဘာဖြစ်လို့ ကန်ထဲကို ပစ်ချလိုက်တာလဲဗျာ?"

လူတိုင်းသည် ကြောင်အကုန်သည်။ လင်းချင်းက အမြူတေကို မစုပ်ယူဘဲ ကန်ထဲသို့ ပစ်ချရခြင်းကို နားမလည်ကြပေ။ လုထန်ရိသည် သူမ၏ဘေးသို့ပြေးလာကာ ဇွန်ဘီအမြူတေ ပစ်ချသဖြင့် လှုပ်ခတ်သွားသည့် ရေမျက်နှာပြင်ကို မယုံနိုင်စွာ ကြည့်နေသည်။

ထို့နောက် လင်းချင်းအား အရူးမတစ်ယောက်လို ကြည့်ကာ အော်သည်။

"နင်စိတ်မှန်သေးလား? ဒါအဆင့်၆ဇွန်ဘီအမြူတေ အဆင့်ငါးဇွန်ဘီအမြူတေ တစ်ခုတောင် အရမ်းတန်ဖိုးကြီးနေတာ နင်မလိုချင်ဘူးဆိုရင်လည်း ငါတို့ကို ရိက္ခာနဲ့လဲဖို့ ဘာဖြစ်လို့ မပေးတာလဲ?"

အခြားသူတိုင်းသည်လည်း ကြောင်အနေသည်။ ကောင်းချင်းမင်းဆိုလျှင် နဖူးကို လက်ဖြင့်ကာထားမိသည်။ လုထန်ယုဆိုသည့် ဒီဇွန်ဘီမသည် ဇွန်ဘီဖြစ်သွားသောကြောင့် ပိုးကြောင့် ဦးနှောက်ပျက်သွားသလားတောင် သူတွေးနေမိသည်။

လင်းချင်းသည် သူတို့ကို ပုခုံးတွန့်ပြသည်။

'ငါမလိုချင်ဘူးလို့ ဘယ်သူပြောလို့လဲ? နွယ်လေးကိုပေးတာက ငါ့အတွက်ပဲလေ'

အခြားသူများလို မဟုတ်သည့် ရှဲ့တုန်းကတော့ ကန်ထဲတွင် ဘာရှိလဲ ဆိုသည်ကို သိလေသည်။

လင်းချင်းသည် သူတို့အကုန်လုံးက ညစ်ပတ်နေသည်ကို လှည့်ကြည့်မိသည့်အခါ မြင်သွားကြသည်။ ကန်ရှိသော်လည်း သူတို့သည် ရေမချိုးကြပေ။ အနည်းဆုံးတော့ ကန်ထဲကရေခပ်ကာ ချက်ပြုတ်စားတက်ကြ၍ တော်သေးသည်။

'လူတွေပြောသလိုပဲ ယောက်ျားတွေက ဒါမျိုးတွေကို တကယ်ဂရုမစိုက်ဘူးပဲ'

လင်းချင်းက တွေးမိသည်။ သူမသည် ကန်ဘေးကနေ သင်ပုန်းဆီလျှောက်သွားကာ ရေးပြသည်။

'ကန်ထဲကရေကိုပုံးနဲ့ခပ်ချိုး။ နင်တို့ နံ့စော်နေတာကို မသိကြဘူးလား?'

ကန်ရေသောက်နေသောကြောင့် သူတို့ကိုယ်အခြေအနေသည် အရင်ကထက် ကောင်းလာပြီကို လင်းချင်းက အာရုံခံမိသည်။ သို့သောလည်း သူတို့က ဒါကိုသတိထားမိပုံ မရသေးပေ။ သူတို့အစွမ်းပြန်ရကြောင်းကို သိလောက်သော်လည်း သူတို့သည် အရင်ကထက် ပိုသက်သောင့်သက်သာ ဖြစ်နေခြင်းကို သတိမထားမိပေ။

လင်းချင်း၏လက်ရေးကို ဖတ်ပြီးနောက် သူတို့အကုန်လုံးသည် ရှက်သွားကြသည်။ ဟွမ်ရှို့က

"အမ ကျွန်တော်တို့က ရေချိုးချင်ပါတယ်။ ဒါပင်မယ့် ရှဲ့တုန်းက ကန်က မလုံခြုံဘူး ပြောပြီးတော့ မချိုးခိုင်းတာ"

'ဘယ်သူက နင်တို့ကို ကန်ထဲဆင်းခိုင်းနေလို့လဲ? ငါပြောတာက ကန်ဘေးကနေ ရေပုံးနဲ့ ခပ်ချိုးလို့'

လင်းချင်းက ရေးပြလိုက်သည်။

"အာ ဟုတ်သားပဲ။ ဘာဖြစ်လို့ မတွေးမိတာပါလိမ့်?"

ဟွမ်ရှို့သည် အသံထွက်ပြောကာ အခြားသူများက အချင်းချင်းကြည့်ကုန်ကြသည်။

ထိုအချိန်တွင် လုထန်ရိက

"နင့်ခွင့်ပြုချက်မရှိဘဲ ဘယ်သူက လုပ်ရဲမှာလဲ? ငါတို့ရေချိုးနေတုန်း တစ်ခုခုပေါ်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ? ငါတို့အားလုံးကို နင်ကတာဝန်ယူပြီး လက်ထပ်ပေးမှာ မလို့လား?"

၂၁၀။ မလိုခ်င္ရင္ေပး

ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ ေခါင္းမရွိေတာ့သည့္ ဇြန္ဘီကို ေၾကာင္အစြာၾကည့္ေနမိသည္။

'ေခါင္းမရွိေတာ့ဘူး ငါ့မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ပဲ ခတ္လိုက္တယ္။ ေခါင္းကေပ်ာက္သြားတယ္'

သူသည္ မ်က္လုံးကိုပြတ္ၿပီးေနာက္ မ်က္ရိုးကိုဖိလိုက္ရင္း ထပ္ဖြင့္ၾကသည့္။ ေခါင္းက တကယ္မရွိတာ ျဖစ္သည္။ ဇြန္ဘီဘုရင္ဆီသို႔ အျမန္သြားကာ ကိုယ္ကိုကန္လိုက္ၿပီး ေခါင္းျဖတ္ခံလိုက္ရသည့္ လည္ပင္းကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လည္ပင္းမွ ေသြးမည္းမည္းႀကီးမ်ား ထြက္ေနသျဖင့္ သူလက္ကိုျပန္႐ုတ္လိုက္သည္။

"ေသလိုက္ေတာ့!"

ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ စိတ္ေကာင္းရွိကာ အၿမဲၿပဳံးေနတက္သူ ျဖစ္ေသာ္လည္း အခုေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီး မည္းသည္းကာ ေဒါသေတြထြက္ေနၿပီ။ သူ႕မွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ဇြန္ဘီအသက္ထြက္သည့္အထိ အမဲလိုက္ေနခဲ့ရၿပီး တျခားသူက သူ႕ႀကိဳးစားမႈကို အၫႊန့္ခူးသြားသည္။ ဘယ္သူမဆို ဒီလိုအေျခအေနတြင္ ေဒါသထြက္မွာပင္။ ၿပီးေတာ့လည္း သူ႕ရတနာကိုယူသြားသူသည္ ကိုယ္ေပ်ာက္ေနေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရသျဖင့္ ဘယ္သူမွန္းကို မသိနိုင္ေပ။

ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ ထလိုက္ကာ ေဒါသေျပဖို႔အတြက္ အသက္ျပင္းျပင္းရႈေနရသည္။

'အသက္ကို ဝဝရႈ . . .ေတာက္! ခ်ီးကိုပဲ ဝဝရႈလိုက္ပါေတာ့လား!!!'

သူ႕အေရွ႕တြင္ စားပြဲတစ္လုံးသာ ရွိပါက လႊတ္ပစ္မိေလာက္မွာ ျဖစ္သည္။

'ဘယ္သူလဲကြာ! ငါလိုက္ရွာၿပီးသတ္ပစ္မိေတာ့မယ္!'

လင္းခ်င္းသည္ ေသခ်ာကိုပုန္းေနေလရာ အဆင့္၇စြမ္းအားရွင္မွာ သူမကို သတိမထားမိေပ။

'ေနရာလြတ္အစြမ္းပဲ!'

ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ ေသခ်ာေတြးမိသြားသည္။ ခုနတုန္းက ဇြန္ဘီေဘးတြင္ အရိပ္တစ္ခုျဖတ္ခနဲ ေပၚလာၿပီးေနာက္ ေခါင္းကေပ်ာက္သြားတာ ျဖစ္သည္။ အရမ္းျမန္လြန္းေသာ္လည္း သူသည္ အရိပ္တစ္ခုကိုေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည္။

'ခ်က္ခ်င္းေပၚလာၿပီး ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သြားေတာ့ နယ္ေျမရွိမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဘယ္သူျဖစ္မလဲ? အဆင့္၆လား အဆင့္၇လား?'

သူေတြးေနမိသည္။ အဆင့္ငါးႏွင့္ေအာက္တြင္ရွိသည့္ သဘာဝလြန္အစြမ္းရွိသည့္ မည့္သူမည့္သည့္အရာမဆို သူ႕ဆီက ပုန္းေအာင္းလို႔ မရနိုင္ေပ။

လင္းခ်င္းသည္ ဇြန္ဘီေခါင္းကိုယူ၍ နယ္ေျမထဲသို႔ ဝင္လာသည္။ အျခားသူမ်ားကို ၾကည့္မေနဘဲ ေရကန္ကို မ်က္ႏွာမႈ၍ မ်က္လုံးမွိတ္ထားကာ အျပင္က ဝူခ်န္းယြဲ႕၏ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးမွာ ၿပဳံးလို႔ေနသည္။

သူမသည္ အျပင္တြင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနသည္ျဖစ္ရာ သူမျပန္ေပၚလာသည္ႏွင့္ အျခားသူမ်ားသည္ သူမကို စပ္စုစြာ ၾကည့္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမလက္ထဲမွ မည္းေနသည့္အရာကို သတိထားမိ၍ ထိုအရာကို ေသခ်ာအနားကပ္ၾကည့္သည့္အခါ ဘာမွန္းသိသြားသည္။

"ဟာ! ဒါဇြန္ဘီေခါင္းမလား?"

"ဟင္? ဘာျဖစ္လို႔ နည္းနည္းရင္းႏွီးေနသလို ျဖစ္ေနတာလဲ?"

"ဒါဇြန္ဘီဘုရင္ရဲ႕ေခါင္းမလား?"

ေနာက္ဆုံးမွာ လ်ဴက်င္းသည္ ဇြန္ဘီေခါင္းမွန္း သိသြားသည္။

လင္းခ်င္းသည္ မ်က္လုံးဖြင့္လာကာ သူတို႔ကို လွည့္ၿပဳံးျပၿပီးေနာက္ ဇြန္ဘီေခါင္းကို လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ထိုးေဖာက္လိုက္သည္။ သူမ၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားက စတီးဓားလို ေခါင္းထဲကို ဝင္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ ေခါင္းထဲတြင္ လက္ျဖင့္ေမႊၿပီးေနာက္ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ သူမ၏ လက္ႏွစ္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားတြင္ ခရမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေတာက္ပေနသည့္ လိုင္ခ်ီးသီးအ႐ြယ္ အျမဴေတတစ္ခုက ပါလာသည္။ အျမဴေတသည္ အခ်ိဳ႕အစအနမ်ားျဖင့္ ေစးကပ္ကာ ညစ္ပတ္ေနသည္။

လင္းခ်င္းသည္ ဇြန္ဘီေခါင္းကို ေျမျပင္ေပၚသို႔ ပစ္ခ်လိဳက္ၿပီးေနာက္ ေရပုံးကိုယူကာ ေရခပ္၍ ေရပုံးထဲသို႔ ပစ္ခ်လိဳက္သည္။ အျမဴေတက ေရထဲေရာက္သြားသည္ႏွင့္ ညစ္ပတ္ေနသည္မ်ားက အရည္ေပ်ာ္သြားသည္။ လူသားအဖြဲ႕သည္ လင္းခ်င္းဆီသို႔ ေရထဲကေန ႏြယ္တစ္ခုက ခ်ဥ္းကပ္လာေနေၾကာင္းကို မသိၾကေပ။

ဇြန္ဘီဘုရင္က ဝူခ်န္းယြဲ႕ေၾကာင့္ မလႈပ္နိုင္ျဖစ္သည္ႏွင့္ လင္းခ်င္းသည္ ေသေတာ့မည္ကို သိလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမသည္ ေအာက္သို႔ဆင္းလာကာ ေခါင္းကိုျဖတ္၍ နယ္ေျမထဲသို႔ ဝင္ေျပးလာျခင္းပင္။ ဝူခ်န္းယြဲ႕က ခ်က္ခ်င္း မလႈပ္ရွားေသးသည္မွာ ေသမေသ မသိေသးေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ကို သူမနားလည္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမက အရင္လႈပ္ရွားလိုက္တာပင္။ မဟုတ္လွ်င္ သူမသည္ အခြင့္ေကာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မရနိုင္ေပ။

ေရေဆးထားသည့္ အျမဴေတသည္ ခရမ္းေရာင္ေတာက္ပလာကာ စြမ္းအားအမ်ားႀကီး ပါသလိုျဖစ္ေနသည္။ ထိုလူစုသည္ ဇြန္ဘီအျမဴေတကို ဒီလိုအေရာင္မ်ိဳး ျမင္ရခဲသျဖင့္ လင္းခ်င္း၏အနားသို႔လာကာ ကပ္ၾကည့္ေနၾကသည္။

"အေရာင္က အေတာ္လွတာပဲ။ ေနေရာင္ေအာက္မွာဆိုရင္ တလက္လက္ေတာက္ေနမွာ"

"အဆင့္၆ဇြန္ဘီအျမဴေတက ဒီလိုလား? ငါၾကားဖူးတာက အဆင့္၆ဇြန္ဘီ အျမဴေတက သူတို႔အစြမ္းေတြရဲ႕ အေရာင္ဆိုလားပဲ။ ခရမ္းေရာင္က မိုးႀကိဳးအစြမ္းေပါ့"

လင္းခ်င္းသည္ ညစ္ပတ္ေနသည့္ေရထဲကေန ဇြန္ဘီအျမဴေတကို ထုတ္ယူကာ စုပ္ယူေတာ့မည္ဟု ထင္ေသာ္လည္း လင္းခ်င္းသည္ ပုံးကိုခ်ခဲ့ကာ ကန္ေဘးသို႔သြား၍ ကန္ထဲကို ပစ္ခ်လိဳက္သည္။

"ဟင္!"

"ဘာ!"

"ဟာ! ဘာျဖစ္လို႔လဲ? အမႀကီးရယ္ မလိုခ်င္ဘူးဆိုရင္လည္း ေပးပါလား ဘာျဖစ္လို႔ ကန္ထဲကို ပစ္ခ်လိဳက္တာလဲဗ်ာ?"

လူတိုင္းသည္ ေၾကာင္အကုန္သည္။ လင္းခ်င္းက အျမဴေတကို မစုပ္ယူဘဲ ကန္ထဲသို႔ ပစ္ခ်ရျခင္းကို နားမလည္ၾကေပ။ လုထန္ရိသည္ သူမ၏ေဘးသို႔ေျပးလာကာ ဇြန္ဘီအျမဴေတ ပစ္ခ်သျဖင့္ လႈပ္ခတ္သြားသည့္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ကို မယုံနိုင္စြာ ၾကည့္ေနသည္။

ထို႔ေနာက္ လင္းခ်င္းအား အ႐ူးမတစ္ေယာက္လို ၾကည့္ကာ ေအာ္သည္။

"နင္စိတ္မွန္ေသးလား? ဒါအဆင့္၆ဇြန္ဘီအျမဴေတ အဆင့္ငါးဇြန္ဘီအျမဴေတ တစ္ခုေတာင္ အရမ္းတန္ဖိုးႀကီးေနတာ နင္မလိုခ်င္ဘူးဆိုရင္လည္း ငါတို႔ကို ရိကၡာနဲ႕လဲဖို႔ ဘာျဖစ္လို႔ မေပးတာလဲ?"

အျခားသူတိုင္းသည္လည္း ေၾကာင္အေနသည္။ ေကာင္းခ်င္းမင္းဆိုလွ်င္ နဖူးကို လက္ျဖင့္ကာထားမိသည္။ လုထန္ယုဆိုသည့္ ဒီဇြန္ဘီမသည္ ဇြန္ဘီျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ပိုးေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ပ်က္သြားသလားေတာင္ သူေတြးေနမိသည္။

လင္းခ်င္းသည္ သူတို႔ကို ပုခုံးတြန့္ျပသည္။

'ငါမလိုခ်င္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာလို႔လဲ? ႏြယ္ေလးကိုေပးတာက ငါ့အတြက္ပဲေလ'

အျခားသူမ်ားလို မဟုတ္သည့္ ရွဲ႕တုန္းကေတာ့ ကန္ထဲတြင္ ဘာရွိလဲ ဆိုသည္ကို သိေလသည္။

လင္းခ်င္းသည္ သူတို႔အကုန္လုံးက ညစ္ပတ္ေနသည္ကို လွည့္ၾကည့္မိသည့္အခါ ျမင္သြားၾကသည္။ ကန္ရွိေသာ္လည္း သူတို႔သည္ ေရမခ်ိဳးၾကေပ။ အနည္းဆုံးေတာ့ ကန္ထဲကေရခပ္ကာ ခ်က္ျပဳတ္စားတက္ၾက၍ ေတာ္ေသးသည္။

'လူေတြေျပာသလိုပဲ ေယာက္်ားေတြက ဒါမ်ိဳးေတြကို တကယ္ဂ႐ုမစိုက္ဘူးပဲ'

လင္းခ်င္းက ေတြးမိသည္။ သူမသည္ ကန္ေဘးကေန သင္ပုန္းဆီေလွ်ာက္သြားကာ ေရးျပသည္။

'ကန္ထဲကေရကိုပုံးနဲ႕ခပ္ခ်ိဳး။ နင္တို႔ နံ႕ေစာ္ေနတာကို မသိၾကဘူးလား?'

ကန္ေရေသာက္ေနေသာေၾကာင့္ သူတို႔ကိုယ္အေျခအေနသည္ အရင္ကထက္ ေကာင္းလာၿပီကို လင္းခ်င္းက အာ႐ုံခံမိသည္။ သို႔ေသာလည္း သူတို႔က ဒါကိုသတိထားမိပုံ မရေသးေပ။ သူတို႔အစြမ္းျပန္ရေၾကာင္းကို သိေလာက္ေသာ္လည္း သူတို႔သည္ အရင္ကထက္ ပိုသက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေနျခင္းကို သတိမထားမိေပ။

လင္းခ်င္း၏လက္ေရးကို ဖတ္ၿပီးေနာက္ သူတို႔အကုန္လုံးသည္ ရွက္သြားၾကသည္။ ဟြမ္ရွို႔က

"အမ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေရခ်ိဳးခ်င္ပါတယ္။ ဒါပင္မယ့္ ရွဲ႕တုန္းက ကန္က မလုံၿခဳံဘူး ေျပာၿပီးေတာ့ မခ်ိဳးခိုင္းတာ"

'ဘယ္သူက နင္တို႔ကို ကန္ထဲဆင္းခိုင္းေနလို႔လဲ? ငါေျပာတာက ကန္ေဘးကေန ေရပုံးနဲ႕ ခပ္ခ်ိဳးလို႔'

လင္းခ်င္းက ေရးျပလိုက္သည္။

"အာ ဟုတ္သားပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ မေတြးမိတာပါလိမ့္?"

ဟြမ္ရွို႔သည္ အသံထြက္ေျပာကာ အျခားသူမ်ားက အခ်င္းခ်င္းၾကည့္ကုန္ၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ လုထန္ရိက

"နင့္ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ ဘယ္သူက လုပ္ရဲမွာလဲ? ငါတို႔ေရခ်ိဳးေနတုန္း တစ္ခုခုေပၚလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ? ငါတို႔အားလုံးကို နင္ကတာဝန္ယူၿပီး လက္ထပ္ေပးမွာ မလို႔လား?"