【၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)】,၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation),latest updated chapters, free reading

《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》233

၂၃၃။ အသံပြင်ပြီးပြီ

နူးညံ့သည့် စွမ်းအင်သည် သူမ၏ချွေးပေါက်များထဲမှ စိမ့်ဝင်လာကာ သူမ၏ဗိုက်၊ ရင်ဘတ်နှင့် ခေါင်းတွင်စုသည်။ လင်းချင်းသည် ဒီတစ်ခေါက် နာကျင်မှုကို မခံစားရဘဲ ဗိုက်ထဲတွင် နွေးလာကာ အနည်းငယ်မူးဝေလာခြင်းသာ ရှိသည်။ သူမသည် အလိုလို အိပ်ပျော်လို့သွားသည်။

ဒီတစ်ခါတော့ အရင်ကနှင့် လုံးဝကို ကွာသည်။ ဘာဖြစ်မှန်း မသိလိုက်ဘဲ နိုးလာချိန်တွင် သူမသည် ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲနေခဲ့တာဖြစ်သည်။ နွယ်လေးက သူမကို ကုတင်ပေါ်သို့ ပြန်တင်ပေးခဲ့ပုံရသည်။ နူးညံ့သည့် ကုတင်ပေါ်မှထကာ ဗိုကိကိုကြည့်လိုက်သည်။ သူမ၏ဗိုက်မှ အမြှေးပါးများသည် ပိုရင့်လာပြီ။ လင်းချင်းက ဖိကြည့်လိုက်သည့်အခါ လူသားများလို နူးညံ့နေသည်။ ဒီအမြှေးပါးအောက်တွင် ဘာတွေရှိနေမလဲတော့ လင်းချင်းလည်း မသိပေ။

"နွယ်လေး?"

လင်းချင်းသည် ကန်ဘက်ကိုကြည့်ကာ နွယ်လေးကို ခေါ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ သူမ၏လည်ချောင်းကို သူမထိကြည့်ကာ ရေရွတ်မိသည်။

"ငါ့အသံက ပြင်ပြီးပြီလား?"

သူမ၏အသံကိုကြားသည့်အခါ ကန်ထဲမှနေ နွယ်များက ထွက်လာကာ ကန်ရေပြင်ပေါ်တွင် ကနေသလို လှုပ်ယမ်းပြသည်။ လင်းချင်းသည် ဘေးကိုကြည့်လိုက်သည့်အခါ သူမ၏အဝတ်များက ကုတင်ဘေးတွင်ရှိနေသည်။ လင်းချင်းသည် အဝတ်များကိုဝတ်လိုက်၍ ကန်ဘေးသို့လာသည်။

"နွယ်လေး ကျေးဇူးပဲ"

သူမသည် နွယ်လေးမှာ ဘယ်လိုမျိုးမှန်း မသိသော်လည်း သူမကို အကျိုးပြုကာ သူမ၏ကိုယ်ကိုလည်း ကုသပေးသည်။ နွယ်လေး၏နွယ်တစ်ခုက ကန်စပ်သို့ရောက်လာကာ သူမ၏ခြေထောက်ကို ရစ်ခွေလာသည်။

'မေမေ ကျေးဇူးမတင်ပါနဲ့ နွယ်လေးက မေမေ့ကြောင့် ရှိနေတာ။ အဲ့ဒါကြောင့် မေမေကို ကူညီရတာက နွယ်လေးကို ကူညီသလိုပါပဲ'

လင်းချင်းသည် ထိုင်ချလိုက်ကာ သူမ၏ခြေထောက်မှ နွယ်ကိုကြည့်ရင်း မေးသည်။

'ဘာဖြစ်လို့ ငါ့ကိုမေမေလို့ ခေါ်နေတာလဲ? ဘာဖြစ်လို့ မမလို့ မခေါ်တာလဲ?'

'ဘာဖြစ်လို့ မမလဲ? မေမေပဲ မေမေလို့ ခေါ်ဖို့ပြောတာလေ'

နွယ်လေးက စိတ်ရှုပ်စွာ ပြန်ဖြေသည်။ လင်းချင်းသည် သူမက အမေခေါ်ခိုင်းဖို့ ဘယ်တုန်းက ပြောမိသလဲကို ပြန်တွေးနေရသည်။

"ဘယ်တုန်းကလဲ? ငါမမှတ်မိပါလား?"

နွယ်လေးသည် ခနတိတ်သွားကာ ပြန်ဖြေသည်။

'အာ . . .အင်း. . .အတော်ကြာပြီထင်တယ်။ တော်တော်ကြာလောက်ပြီ။ နွယ်လေးလည်း သေချာမမှတ်မိတော့ပင်မယ့် မေမေပြောတဲ့ တချို့စကားတွေတော့ မှတ်မိသေးတယ်'

"ငါဘာတွေပြောခဲ့မိတာလဲ?"

လင်းချင်းက အံ့သြသွားသည်။

နွယ်လေးသည် သူမ၏လက်ဝါးကို သူ့နွယ်ထိပ်လေးဖြင့် ပွတ်သပ်နေသည်။ လင်းချင်းသည် အံ့သြစွာကြည့်ပြီးနောက် သူမသည် ဘယ်တုန်းက ဒီလိုပြောခဲ့မိသလဲကို ပြန်ကိုတွေးမရပေ။

"ဟုတ်ပြီ။ မေမေခေါ်ရတာ နင်သဘောကျရင်လည်း ခေါ်ပေါ့။ ကျွင်းကျွင်းကို အခုသွားခေါ်လို့ ရပြီလား? ငါ့အထင် သူမကြာခင် အဆင့်တက်ပြီး အစွမ်းတွေနိုးလာတော့မယ်"

နွယ်လေးသည် လင်းချင်း၏ လက်ဝါးကိုပွတ်သပ်ရင်းက

"ရတယ်။ ရတယ်။ မေမေခေါ်လာလိုက်။ နွယ်လေးမှာ စွမ်းအားတေ အများကြီးပဲ ကျန်သေးပင်မယ့် မေမေ့ကိုယ်က အကုန်မယူနိုင်လို့"

ထိုအခါ လင်းချင်းသည် ထလိုက်ပြီး နွယ်သည်လည်း ရေထဲပြန်ဝင်သွားသည်။ လင်းချင်းက နယ်မြေထဲမှ ထွက်လာသည့်အခါ ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်က မှောင်နေပြီ။ ချူးလီလီနှင့် ကျွင်းကျွင်းတို့သည် သူမကိုစောင့်ရတာ ပျင်းနေပုံပေါ်သည်။ သူမပြန်ပေါ်လာသည်နှင့် ချက်ချင်း သူအ၏အနားသို့ လာကြသည်။

ချူးလီလီသည် လင်းချင်းကို ခေါင်းအစခြေအဆုံး ပတ်ကြည့်ကာ ပြောသည်။

"အား ယား ယား ယား။ အားယား အား"

'အရင်ကနဲ့ တူတူလိုပါပဲ။ မကြီးဆံပင်တွေ ပြန်ပေါက်လာမယ်လို့ ညီမလေးက ထင်ထားတာ'

လင်းချင်းသည် သူမ၏ကတုံးပြောင်ကို လက်ဖြင့်ပွတ်ကာ သက်ပြင်းချပြီး

"အင်း. . .ဆံပင်တွေက ပြန်မပေါက်သေးပင်မယ့် လည်ချောင်းကတော့ ကောင်းသွားပြီ"

လင်းချင်းသည် စကားကိုချောမွေ့စွာ ပုံမှန်အတိုင်းပြောလိုက်နိုင်သော်လည်း ကြားရသည်ကတော့ အသံသည်အက်ကွဲနေသေးသည်။ ထင်သလိုပင် ချူးလီလီနှင့် ကျွင်းကျွင်းတို့သည် သူမကို အံ့သြစွာကြည့်သည်။ ကျွင်းကျွင်းသည် တစ်ချိန်လုံးတိတ်နေကာ သူမပြောချင်တာရှိလျှင် စာပဲရေးပြတက်သည်။ ချူးလီလီကတော့ လူတွေနားမလည်သည့် ဇွန်ဘီဘာသာဖြင့်ပဲ ပြောရသည်ကို သဘောကျပုံရသည်။

လင်းချင်းသည် ကျွင်းကျွင်းကိုကြည့်ကာ

"အခုအဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား?"

ကျွင်းကျွင်းသည် ကုတင်ပေါ်တွင် နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်နေသည့် တုံတုံကိုကြည့်ကာ ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ လင်းချင်းသည် တုံတုံကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ ကျွင်းကျွင်းလက်ကိုဆွဲ၍ အတူပျောက်သွားသည်။ ချူးလီလီကတော့ အခန်းကိုတစ်ပတ်လျှောက်ပတ်နေပြီးနောက် ကုတင်ဘေးက ဆိုဖာပေါ်တွင်ပြန်ထိုင်ကာ ဆက်၍ပျင်းနေရရှာတော့သည်။

"နွယ်လေး"

လင်းချင်းသည် နယ်မြေထဲသို့ ရောက်သည့်အခါ ကန်ကိုကြည့်ကာ ခေါ်သည်။ သူမ၏အသံနောက်တွင် ရေထဲမှ လက်မောင်းလုံးလောက်ရှိသည့် နွယ်များက ရေမျက်နှာပြင်ပေါ်တက်ကာ လှုပ်ယမ်းလာကြသည်။ ကျွင်းကျွင်းသည် အရင်ကထက် ပိုသန်မာလာပုံရသည့် နွယ်များကိုကြည့်ကာ လင်းချင်းကို ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသဖြင့် လှည့်ကြည့်သည်။

"ကျွင်းကျွင်း နင့်အဝတ်တွေချွတ်ပြီး ကန်ထဲကိုဆင်းသွား"

ဒီလိုပြောရင်းဖြင့် လင်းချင်းသည် ရေခွက်တစ်ခုကိုကိုင်ကာ ကန်ထဲကရေကို ခပ်လိုက်ပြီး ကန်ဘက်ကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။

ကျွင်းကျွင်းသည် သူမကိုကြည့်ကာ အနည်းငယ်ရှက်သွားသည်။ ထို့နောက် လင်းချင်းကို ကျောပေး၍ အဝတ်များကို ချွတ်ဖိုလုပ်သည်။ လင်းချင်းသည် သူမက ရှက်နေသည်ကို သိသဖြင့် ရေသောက်ပြီးမှ စတော်ဘယ်ရီခင်းဘက်သို့သွားရင်း

"စိတ်မပူနဲ့။ ငါချောင်းမကြည့်ဘူး။ ပြီးတော့ ငါလည်းမိန်းမပဲလေ။ ဘာဖြစ်လို့ ရှက်နေတာလဲ?"

ကျွင်းကျွင်းသည် ရှက်ပြုံးလေးဖြင့် ကြယ်သီးကိုမြန်မြန်ဖြုတ်သည်။ သို့သော်လည်း လင်းချင်းသည် မြင်ချင်စိတ်ရှိပါက နောက်ကိုလှည့်စရာမလိုဘဲ မြင်နိုင်သည်ကိုတော့ မသိပေ။

လင်းချင်းသည် စတော်ဘယ်ရီခင်းထဲမှ အသီးများကိုခူးကာ ခွက်ထဲသို့ထည့်သည်။ ပုံမှန်ခွက်သည် စတော်ဘယ်ရီသီး နှစ်လုံးသုံးလုံးလောက်ဆန့်လေရာ လင်းချင်းက နောက်သုံးလုံးလောက်ကို လက်ထဲကကိုင်လိုက်သည်။ သူမပြန်လှည့်သည့်အခါတွင်တော့ ကျွင်းကျွင်းနှင့် နွယ်လေးတို့ မရှိတော့ပေ။ သို့သော်လည်း ကျွင်းကျွင်းက ကန်အောက်တွင်ရှိနေသည်ကို ခံစားမိသည်။

ထိုအချိန်တွင် ကျွင်းကျွင်းအား ကန်အောက်ခြေသို့ ရေတွက်မရနိုင်သည့် နွယ်များက ဆွဲခေါ်သွားသည်။ နွယ်များသည် သူမကိုရစ်ပတ်ကာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ထုံကျဉ်လာစေသည်။ သူမ၏ကိုယ်ထဲသို့ တစ်ခုခုက ဝင်လာသည်။ ဘာမှန်းမသိသော်လည်း ခေါင်းသည် ပေါက်ကွဲမတက် ကိုက်ခဲနာကျင်လာသည်။ ခေါင်းကိုက်ခြင်းက သူမ၏စိတ်ကို ဝေဝါးစေကာ သူမ၏အာရုံများကို ဖြတ်တောက်ပစ်သည်။

သို့သော်လည်း တဖြည်းဖြည်းချင်း ပုံရိပ်များက အစီအစဉ်မကျစွာ သူမ၏စိတ်ထဲတွင် ပေါ်လာသည်။ လူများစွာက တစ်ဘက်တည်းကို သွားနေသည်ကို အရင်မြင်ရသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်သည် ဆက်တိုက်ပြောင်းနေကာ လူတို့ကဆက်သွားနေသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ဒီလူများသည် စိတ်ဓာတ်ကျသွားပုံရသည်။ သူတို့တွင် ရေ၊အစာနှင့်လက်နက်မရှိသဖြင့် နောက်ဆုံးတွင် လူစု၏ခေါင်းဆောင်များက လူအချို့ကို စွန့်ပစ်ခဲ့ဖို့ စီစဉ်ခဲ့ကြသည်။ ဒီလိုဖြင့် သူမတို့ သားအမိသည် စွန့်ပစ်ခံရသည်။

ဇွန်ဘီဖြစ်သွားသည့် အသင်းဖော်ထံမှ ကလေးကိုကာကွယ်ရန် သူမနှင့် ယောက်ျားတစ်ယောက်သည် အသက်စွန့်ကာ ကလေးဖြင့် ထွက်ပြေးခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် သူမသည် ဇွန်ဘီကိုက်ခံရသည်။ ထို့နောက် ထိုယောက်ျားသည် အစာနှင့်ရေများကို ယူသွားကာ ကလေးကို သူမဖြင့်ထားခဲ့သည်။ သူမက မေ့မျောနေသည့်အချိန်တွင် သူမနှင့်ကလေးကို ထိုလူက ထားခဲ့သည်။ သူမခေါင်းထဲက ပုံရိပ်များသည် ပေါင်းစပ်ကာ ရှင်းလင်းသည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း သူမသည် အများစုကို မှတ်မိလာသည်။

ချန်းဝမ်ရှုပြောသည်က မှန်သည်။ သူမတို့သားအမိက စွန့်ပစ်ခံရသည်။ သူတို့ကို ထိုယောက်ျားက စွန့်ပစ်သွားခဲ့သည်။ ဒါကိုသိသွားသည့်အခါ သူမ၏ရင်ထဲတွင် အမုန်းတရားများက ကြီးထွားကာ ပြန့်နှံ့လာတော့သည်။

Zawgyi Ver

၂၃၃။ အသံျပင္ၿပီးၿပီ

ႏူးညံ့သည့္ စြမ္းအင္သည္ သူမ၏ေခြၽးေပါက္မ်ားထဲမွ စိမ့္ဝင္လာကာ သူမ၏ဗိုက္၊ ရင္ဘတ္ႏွင့္ ေခါင္းတြင္စုသည္။ လင္းခ်င္းသည္ ဒီတစ္ေခါက္ နာက်င္မႈကို မခံစားရဘဲ ဗိုက္ထဲတြင္ ေႏြးလာကာ အနည္းငယ္မူးေဝလာျခင္းသာ ရွိသည္။ သူမသည္ အလိုလို အိပ္ေပ်ာ္လို႔သြားသည္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ အရင္ကႏွင့္ လုံးဝကို ကြာသည္။ ဘာျဖစ္မွန္း မသိလိုက္ဘဲ နိုးလာခ်ိန္တြင္ သူမသည္ ကုတင္ေပၚတြင္ လွဲေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ ႏြယ္ေလးက သူမကို ကုတင္ေပၚသို႔ ျပန္တင္ေပးခဲ့ပုံရသည္။ ႏူးညံ့သည့္ ကုတင္ေပၚမွထကာ ဗိုကိကိုၾကည့္လိုက္သည္။ သူမ၏ဗိုက္မွ အျမႇေးပါးမ်ားသည္ ပိုရင့္လာၿပီ။ လင္းခ်င္းက ဖိၾကည့္လိုက္သည့္အခါ လူသားမ်ားလို ႏူးညံ့ေနသည္။ ဒီအျမႇေးပါးေအာက္တြင္ ဘာေတြရွိေနမလဲေတာ့ လင္းခ်င္းလည္း မသိေပ။

"ႏြယ္ေလး?"

လင္းခ်င္းသည္ ကန္ဘက္ကိုၾကည့္ကာ ႏြယ္ေလးကို ေခၚလိုက္သည္။ ထိုအခါ သူမ၏လည္ေခ်ာင္းကို သူမထိၾကည့္ကာ ေရ႐ြတ္မိသည္။

"ငါ့အသံက ျပင္ၿပီးၿပီလား?"

သူမ၏အသံကိုၾကားသည့္အခါ ကန္ထဲမွေန ႏြယ္မ်ားက ထြက္လာကာ ကန္ေရျပင္ေပၚတြင္ ကေနသလို လႈပ္ယမ္းျပသည္။ လင္းခ်င္းသည္ ေဘးကိုၾကည့္လိုက္သည့္အခါ သူမ၏အဝတ္မ်ားက ကုတင္ေဘးတြင္ရွိေနသည္။ လင္းခ်င္းသည္ အဝတ္မ်ားကိုဝတ္လိုက္၍ ကန္ေဘးသို႔လာသည္။

"ႏြယ္ေလး ေက်းဇူးပဲ"

သူမသည္ ႏြယ္ေလးမွာ ဘယ္လိုမ်ိဳးမွန္း မသိေသာ္လည္း သူမကို အက်ိဳးျပဳကာ သူမ၏ကိုယ္ကိုလည္း ကုသေပးသည္။ ႏြယ္ေလး၏ႏြယ္တစ္ခုက ကန္စပ္သို႔ေရာက္လာကာ သူမ၏ေျခေထာက္ကို ရစ္ေခြလာသည္။

'ေမေမ ေက်းဇူးမတင္ပါနဲ႕ ႏြယ္ေလးက ေမေမ့ေၾကာင့္ ရွိေနတာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေမေမကို ကူညီရတာက ႏြယ္ေလးကို ကူညီသလိုပါပဲ'

လင္းခ်င္းသည္ ထိုင္ခ်လိဳက္ကာ သူမ၏ေျခေထာက္မွ ႏြယ္ကိုၾကည့္ရင္း ေမးသည္။

'ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကိုေမေမလို႔ ေခၚေနတာလဲ? ဘာျဖစ္လို႔ မမလို႔ မေခၚတာလဲ?'

'ဘာျဖစ္လို႔ မမလဲ? ေမေမပဲ ေမေမလို႔ ေခၚဖို႔ေျပာတာေလ'

ႏြယ္ေလးက စိတ္ရႈပ္စြာ ျပန္ေျဖသည္။ လင္းခ်င္းသည္ သူမက အေမေခၚခိုင္းဖို႔ ဘယ္တုန္းက ေျပာမိသလဲကို ျပန္ေတြးေနရသည္။

"ဘယ္တုန္းကလဲ? ငါမမွတ္မိပါလား?"

ႏြယ္ေလးသည္ ခနတိတ္သြားကာ ျပန္ေျဖသည္။

'အာ . . .အင္း. . .အေတာ္ၾကာၿပီထင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေလာက္ၿပီ။ ႏြယ္ေလးလည္း ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ပင္မယ့္ ေမေမေျပာတဲ့ တခ်ိဳ႕စကားေတြေတာ့ မွတ္မိေသးတယ္'

"ငါဘာေတြေျပာခဲ့မိတာလဲ?"

လင္းခ်င္းက အံ့ၾသသြားသည္။

ႏြယ္ေလးသည္ သူမ၏လက္ဝါးကို သူ႕ႏြယ္ထိပ္ေလးျဖင့္ ပြတ္သပ္ေနသည္။ လင္းခ်င္းသည္ အံ့ၾသစြာၾကည့္ၿပီးေနာက္ သူမသည္ ဘယ္တုန္းက ဒီလိုေျပာခဲ့မိသလဲကို ျပန္ကိုေတြးမရေပ။

"ဟုတ္ၿပီ။ ေမေမေခၚရတာ နင္သေဘာက်ရင္လည္း ေခၚေပါ့။ ကြၽင္းကြၽင္းကို အခုသြားေခၚလို႔ ရၿပီလား? ငါ့အထင္ သူမၾကာခင္ အဆင့္တက္ၿပီး အစြမ္းေတြနိုးလာေတာ့မယ္"

ႏြယ္ေလးသည္ လင္းခ်င္း၏ လက္ဝါးကိုပြတ္သပ္ရင္းက

"ရတယ္။ ရတယ္။ ေမေမေခၚလာလိုက္။ ႏြယ္ေလးမွာ စြမ္းအားေတ အမ်ားႀကီးပဲ က်န္ေသးပင္မယ့္ ေမေမ့ကိုယ္က အကုန္မယူနိုင္လို႔"

ထိုအခါ လင္းခ်င္းသည္ ထလိုက္ၿပီး ႏြယ္သည္လည္း ေရထဲျပန္ဝင္သြားသည္။ လင္းခ်င္းက နယ္ေျမထဲမွ ထြက္လာသည့္အခါ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္က ေမွာင္ေနၿပီ။ ခ်ဴးလီလီႏွင့္ ကြၽင္းကြၽင္းတို႔သည္ သူမကိုေစာင့္ရတာ ပ်င္းေနပုံေပၚသည္။ သူမျပန္ေပၚလာသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း သူအ၏အနားသို႔ လာၾကသည္။

ခ်ဴးလီလီသည္ လင္းခ်င္းကို ေခါင္းအစေျခအဆုံး ပတ္ၾကည့္ကာ ေျပာသည္။

"အား ယား ယား ယား။ အားယား အား"

'အရင္ကနဲ႕ တူတူလိုပါပဲ။ မႀကီးဆံပင္ေတြ ျပန္ေပါက္လာမယ္လို႔ ညီမေလးက ထင္ထားတာ'

လင္းခ်င္းသည္ သူမ၏ကတုံးေျပာင္ကို လက္ျဖင့္ပြတ္ကာ သက္ျပင္းခ်ၿပီး

"အင္း. . .ဆံပင္ေတြက ျပန္မေပါက္ေသးပင္မယ့္ လည္ေခ်ာင္းကေတာ့ ေကာင္းသြားၿပီ"

လင္းခ်င္းသည္ စကားကိုေခ်ာေမြ႕စြာ ပုံမွန္အတိုင္းေျပာလိုက္နိုင္ေသာ္လည္း ၾကားရသည္ကေတာ့ အသံသည္အက္ကြဲေနေသးသည္။ ထင္သလိုပင္ ခ်ဴးလီလီႏွင့္ ကြၽင္းကြၽင္းတို႔သည္ သူမကို အံ့ၾသစြာၾကည့္သည္။ ကြၽင္းကြၽင္းသည္ တစ္ခ်ိန္လုံးတိတ္ေနကာ သူမေျပာခ်င္တာရွိလွ်င္ စာပဲေရးျပတက္သည္။ ခ်ဴးလီလီကေတာ့ လူေတြနားမလည္သည့္ ဇြန္ဘီဘာသာျဖင့္ပဲ ေျပာရသည္ကို သေဘာက်ပဳံရသည္။

လင္းခ်င္းသည္ ကြၽင္းကြၽင္းကိုၾကည့္ကာ

"အခုအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား?"

ကြၽင္းကြၽင္းသည္ ကုတင္ေပၚတြင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေနသည့္ တုံတုံကိုၾကည့္ကာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ လင္းခ်င္းသည္ တုံတုံကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ကြၽင္းကြၽင္းလက္ကိုဆြဲ၍ အတူေပ်ာက္သြားသည္။ ခ်ဴးလီလီကေတာ့ အခန္းကိုတစ္ပတ္ေလွ်ာက္ပတ္ေနၿပီးေနာက္ ကုတင္ေဘးက ဆိုဖာေပၚတြင္ျပန္ထိုင္ကာ ဆက္၍ပ်င္းေနရရွာေတာ့သည္။

"ႏြယ္ေလး"

လင္းခ်င္းသည္ နယ္ေျမထဲသို႔ ေရာက္သည့္အခါ ကန္ကိုၾကည့္ကာ ေခၚသည္။ သူမ၏အသံေနာက္တြင္ ေရထဲမွ လက္ေမာင္းလုံးေလာက္ရွိသည့္ ႏြယ္မ်ားက ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚတက္ကာ လႈပ္ယမ္းလာၾကသည္။ ကြၽင္းကြၽင္းသည္ အရင္ကထက္ ပိုသန္မာလာပုံရသည့္ ႏြယ္မ်ားကိုၾကည့္ကာ လင္းခ်င္းကို ဘာလုပ္ရမွန္းမသိသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။

"ကြၽင္းကြၽင္း နင့္အဝတ္ေတြခြၽတ္ၿပီး ကန္ထဲကိုဆင္းသြား"

ဒီလိုေျပာရင္းျဖင့္ လင္းခ်င္းသည္ ေရခြက္တစ္ခုကိုကိုင္ကာ ကန္ထဲကေရကို ခပ္လိုက္ၿပီး ကန္ဘက္ကို လက္ညိုးထိုးျပလိုက္သည္။

ကြၽင္းကြၽင္းသည္ သူမကိုၾကည့္ကာ အနည္းငယ္ရွက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ လင္းခ်င္းကို ေက်ာေပး၍ အဝတ္မ်ားကို ခြၽတ္ဖိုလုပ္သည္။ လင္းခ်င္းသည္ သူမက ရွက္ေနသည္ကို သိသျဖင့္ ေရေသာက္ၿပီးမွ စေတာ္ဘယ္ရီခင္းဘက္သို႔သြားရင္း

"စိတ္မပူနဲ႕။ ငါေခ်ာင္းမၾကည့္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ငါလည္းမိန္းမပဲေလ။ ဘာျဖစ္လို႔ ရွက္ေနတာလဲ?"

ကြၽင္းကြၽင္းသည္ ရွက္ၿပဳံးေလးျဖင့္ ၾကယ္သီးကိုျမန္ျမန္ျဖဳတ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လင္းခ်င္းသည္ ျမင္ခ်င္စိတ္ရွိပါက ေနာက္ကိုလွည့္စရာမလိုဘဲ ျမင္နိုင္သည္ကိုေတာ့ မသိေပ။

လင္းခ်င္းသည္ စေတာ္ဘယ္ရီခင္းထဲမွ အသီးမ်ားကိုခူးကာ ခြက္ထဲသို႔ထည့္သည္။ ပုံမွန္ခြက္သည္ စေတာ္ဘယ္ရီသီး ႏွစ္လုံးသုံးလုံးေလာက္ဆန့္ေလရာ လင္းခ်င္းက ေနာက္သုံးလုံးေလာက္ကို လက္ထဲကကိုင္လိုက္သည္။ သူမျပန္လွည့္သည့္အခါတြင္ေတာ့ ကြၽင္းကြၽင္းႏွင့္ ႏြယ္ေလးတို႔ မရွိေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ကြၽင္းကြၽင္းက ကန္ေအာက္တြင္ရွိေနသည္ကို ခံစားမိသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြၽင္းကြၽင္းအား ကန္ေအာက္ေျခသို႔ ေရတြက္မရနိုင္သည့္ ႏြယ္မ်ားက ဆြဲေခၚသြားသည္။ ႏြယ္မ်ားသည္ သူမကိုရစ္ပတ္ကာ တစ္ကိုယ္လုံးကို ထုံက်ဥ္လာေစသည္။ သူမ၏ကိုယ္ထဲသို႔ တစ္ခုခုက ဝင္လာသည္။ ဘာမွန္းမသိေသာ္လည္း ေခါင္းသည္ ေပါက္ကြဲမတက္ ကိုက္ခဲနာက်င္လာသည္။ ေခါင္းကိုက္ျခင္းက သူမ၏စိတ္ကို ေဝဝါးေစကာ သူမ၏အာ႐ုံမ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပုံရိပ္မ်ားက အစီအစဥ္မက်စြာ သူမ၏စိတ္ထဲတြင္ ေပၚလာသည္။ လူမ်ားစြာက တစ္ဘက္တည္းကို သြားေနသည္ကို အရင္ျမင္ရသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ဆက္တိုက္ေျပာင္းေနကာ လူတို႔ကဆက္သြားေနသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီလူမ်ားသည္ စိတ္ဓာတ္က်သြားပုံရသည္။ သူတို႔တြင္ ေရ၊အစာႏွင့္လက္နက္မရွိသျဖင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ လူစု၏ေခါင္းေဆာင္မ်ားက လူအခ်ိဳ႕ကို စြန့္ပစ္ခဲ့ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကသည္။ ဒီလိုျဖင့္ သူမတို႔ သားအမိသည္ စြန့္ပစ္ခံရသည္။

ဇြန္ဘီျဖစ္သြားသည့္ အသင္းေဖာ္ထံမွ ကေလးကိုကာကြယ္ရန္ သူမႏွင့္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္သည္ အသက္စြန့္ကာ ကေလးျဖင့္ ထြက္ေျပးခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးတြင္ သူမသည္ ဇြန္ဘီကိုက္ခံရသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုေယာက္်ားသည္ အစာႏွင့္ေရမ်ားကို ယူသြားကာ ကေလးကို သူမျဖင့္ထားခဲ့သည္။ သူမက ေမ့ေမ်ာေနသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမႏွင့္ကေလးကို ထိုလူက ထားခဲ့သည္။ သူမေခါင္းထဲက ပုံရိပ္မ်ားသည္ ေပါင္းစပ္ကာ ရွင္းလင္းသည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူမသည္ အမ်ားစုကို မွတ္မိလာသည္။

ခ်န္းဝမ္ရႈေျပာသည္က မွန္သည္။ သူမတို႔သားအမိက စြန့္ပစ္ခံရသည္။ သူတို႔ကို ထိုေယာက္်ားက စြန့္ပစ္သြားခဲ့သည္။ ဒါကိုသိသြားသည့္အခါ သူမ၏ရင္ထဲတြင္ အမုန္းတရားမ်ားက ႀကီးထြားကာ ျပန့္ႏွံ႕လာေတာ့သည္။

people are reading<၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)>

View all messages

Close message

Next Chap

《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》233

Advertisement

Advertisement

Advertisement

Advertisement

Merlin: The man who forged his own destiny

New World

The Merry Omega (Complete)

Ennard X Reader: Tubes and Wires

Dekker's Dozen: The Last Watchmen

Telmarines// Edmund Pevensie (#Wattys2016)

Earn coins to read for free

You are?