【၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)】,၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation),latest updated chapters, free reading

《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》240

၂၄၀။ နောက်လိုက်တွေကစ

"ဒုခေါင်းဆောင်"

လင်းယုက မေးသည်။

"ဘာဖြစ်လို့ ပင်လယ်မြို့တော်ကို လာခဲ့တာလဲ? ကျွန်တော်တို့ကိုရှာဖို့လား?"

ယွမ်ထန်ရှင်းသည် ခေါင်းငြိမ့်ကာ

"ငါတို့က အခု ဟန်ကျိုးမြို့နယ်ရဲ့အစွန်က မြို့တစ်ခုမှ နေကြတာ။ ငါတို့စခန်းသစ်ဆောက်တော့မလို့"

လင်းယုသည် ခနကြောင်အသွားကာ မျက်လုံးများပြူးသွားပြီး ယွမ်ထန်ရှင်းကို တအံ့တသြကြည့်ကာ

"စခန်းသစ်ဆောက်မှာ? ဘယ်သူတွေက?"

"ငါတို့"

ယွမ်ထန်ရှင်းက ဖြေသည်။

"လူဘယ်နှစ်ယောက်ရှိလို့လဲ?"

လင်းယုက မေးသည်။ ယွမ်ထန်ရှင်းသည် ခနတွေးကာ လူရေတွက်ပြီးနောက် ဖြေသည်။

"ဆယ်ယောက်လောက်။ ငါပင်လယ်မြို့တော်စခန်းကိုလာတာက အကူအညီလာတောင်းတာ။ ကြည့်ရတာ ဒီကလူတွေ ငါတို့ငှားရမယ့်ပုံပဲ"

လင်းယုသည် သူ့ကိုကြောင်အစွာ ကြည့်သည်။

"ဆယ်ယောက်တည်းနဲ့ စခန်းတည်မယ်? ဘယ်မှာလဲ?"

တစ်ဖက်တွင်တော့ လင်းချင်းနှင့် လင်းဖန်တို့သည် ယွမ်ထန်ရှင်းပြန်လာပြီး အတည်ပြုဖို့ကို စောင့်နေသည်။

ထိုအချိန်မှာ လင်းချင်းသည် ချူးလီလီနှင့် ရှဲ့တုန်းတို့၏ ကိုယ်ကိုအရင်ပြင်ဖို့ပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။ စွမ်းအားက မလောက်သဖြင့် လင်းချင်းသည် ချူးလီလီကို ဇွန်ဘီအမြူတေ ပိုရှာဖို့ တောင်းဆိုလိုက်ကာ ချူးလီလီ၏ နောက်လိုက်နှစ်ယောက်ကို မျက်စိကျသွား၍

"လီလီ ငါတို့ဒီနှစ်ကောင်ကို အဆင့်မြှင့်ပေးလိုက်ရမလား?"

"အာ ယာ?"

ချူးလီလီက သူမကို နားမလည်စွာ ပြန်ကြည့်သည်။

'သူတို့ကိုလား?'

ချူးလီလီသည် ထိုနှစ်ကောင်က လူစိတ်မရှိသောကြောင့် ဟိုတယ်နှင့်ဝေးရာတွင် တမင်စောင့်ခိုင်းထားခြင်း ဖြစ်သည်။ သူတိုသည် ချူးလီလီ၏ အမိန့်ကိုနာခံနေသောကြောင့် လူသားများအပေါ်တွင် အန္တရာယ်မရှိသလို လုပ်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း သူတိုသည် သားရဲလို အသိစိတ်မျိုးဖြင့် ဉာဏ်ရှိကြသည်။ ချူးလီလီမရှိပါက သူတို့သည် ဆာလောင်စိတ်ကြောင့် လူသားအုပ်စုကို တိုက်ခိုက်နိုင်သည်။

လင်းချင်းက

"လင်းဖန်တို့ကို စောင့်ရှောက်ဖို့နဲ့ ငါတို့အင်အားတောင့်ဖို့ ဇွန်ဘီအုပ်လိုတယ်။ ငါတို့နောက်သွားမယ့် နေရာက ဇွန်ဘီတွေပြည့်နေတဲ့ ဇွန်ဘီမြို့တော်ကို။ ငါတို့အဖွဲ့ဝင်အသစ်မစုရင် အလုပ်ရှုပ်မှာ။ ပြီးတော့လည်း စခန်းမှာနေတဲ့သူတွေက ပိုများလာမှာဆိုတော့ သူတို့အဝင်အထွက်လုပ်မှာကို လိုက်စောင့်ရှောက်ပေးဖို့ ပိုလိုတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ကျရင် စခန်းနားက သာမန်ဇွန်ဘီတွေကို အဆင့်မြင့်ဇွန်ဘီတွေက ထိန်းပေးထားဖို့လိုတယ်"

ထိုအခါ ချူးလီလီသည် နားလည်စွာဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်သည်။ လျူကျင်းသည် တုံတုံကိုချီကာ နားထောင်နေရင်း

"သူတို့ရဲ့ ဆာနေတာကို ငါတို့အရင်ရှင်းဖို့ လိုမယ်။ ငါ့အထင်တော့ ကန်ရေက ဒီလိုလုပ်နိုင်လိမ့်မယ်"

လင်းချင်းသည် ခေါင်းငြိမ့်ကာ

"အင်း ငါလည်းဒီလိုပဲ အစီအစဉ်ဆွဲထားတာ"

ကန်ရေက ဇွန်ဘီများ၏ ဆာလောင်စိတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖျောက်ပေးနိုင်စွမ်း ရှိကြောင်းကို သူမက သေချာသိသည်။ လျူကျွင်း၏ အပြောင်းအလဲများကို ကြည့်ရင်းဖြင့် တခြားဇွန်ဘီများသည်လည်း နွယ်လေးဖြင့် ကုသပြီးသည့်အခါ မှတ်ဉာဏ်ပြန်ရနိုင်မလားကို စမ်းသပ်ချင်နေမိသည်။

"ဟိုနှစ်ကောင်နဲ့ အရင်စမ်းဖို့ သွားရအောင်!"

လင်းချင်းနှင့် ချူးလီလီတို့သည် လှေကားမှ ဆင်းလာ၍ ကားပါကင်ဆီသို့ လျှောက်လာသည်။ သန္ဓေပြောင်းလိပ်များက လှောင်ချိုင့်ကြီးထဲတွင် အိပ်နေသည်။

လျူကျွင်းက လိုက်မလာတော့ပေ။ သူမ၏အခန်းပြတင်းပေါက်မှနေ လင်းချင်းနှင့် ချူးလီလီတို့ကို လှမ်းကြည့်၍ရသည်။ လင်းချင်းတို့သည် ကားပါကင်သို့ ရောက်နေသည့်အခါ လင်းရှောင်လုက ပြတင်းပေါက်ကနေ စပ်စုစွာကြည့်၍ သူမ၏အမေနှင့် အဒေါ်ကိုပါ အတူလာကြည့်ဖို့ ခေါ်သည်။

"မေမေ! ဒေါ်လေး! လာကြည့်! သူတို့က အောက်မှာဘာဆော့မလို့လဲ မသိဘူး!"

"ဘယ်သူတွေတုန်း?"

ချန်းဝမ်ရှုနှင့် လင်းဝမ်ဝမ်တို့က သူမကိုမေးသည်။

လင်းရှောင်လုသည် ပြတင်းပေါက်ကနေ အောက်ကိုလက်ညိုးထိုးပြကာ

"ကတုံးမမနဲ့ ဂါဝန်အဖြူနဲ့မမ"

"လုထန်ယုနဲ့ ချူးလီလီလား?"

လင်းဝမ်ဝမ်က ပြောသည်။

"သူတို့က ဘာလုပ်နေကြတာလဲ?"

ဒီလိုပြောရင်းဖြင့် ပြတင်းပေါက်နားသို့ စပ်စုစွာ လာကြည့်သည်။

"အင်း တကယ်သူတို့ပဲ။ ဘာလုပ်မလို့လဲ?"

"ငါကြားတာတော့ လုထန်ယုက သူ့ဇွန်ဘီအဖွဲ့ကို ထပ်စုမလို့တဲ့။ သူအခုစတော့မယ် ထင်တယ်"

ချန်းဝမ်ရှုက ပြောသည်။

လင်းဝမ်ဝမ်သည် သူမကို အံ့သြစွာဖြင့် လှည့်ကြည့်ကာ

"ဇွန်ဘီအဖွဲ့? ဘာဇွန်ဘီအဖွဲ့လဲ?"

ချန်းဝမ်ရှုက ခေါင်းခါပြသည်။

အောက်ထပ်တွင် လင်းချင်းသည် ချူးလီလီအား

"လီလီ နင်အဆင့်ငါးဇွန်ဘီ သုံးကောင်လောက်ကို အမဲလိုက်ပြီးတော့ အမြူတေတွေကိုစုခဲ့။ ငါ့အထင် ဒီလောက်က နင့်အတွက်လောက်မှာပါ။ ပြီးတော့ နင့်ရဲ့ ဟိုဟာ နင့်နောက်လိုက်တွေကို ခေါ်လိုက်။ ငါသူတို့ကို နယ်မြေထဲထည့်ပြီး ပြင်ပေးလိုက်မယ်"

သူမကောင်းလာသည်နှင့် စကားပြောနှုန်းကလည်း ပုံမှန်ဖြစ်လာလေရာ ချူးလီလီသည် လင်းချင်းစကားဆုံးသည်နှင့် ပြောသလိုလုပ်သည်။ သူမက ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ အပြင်ဘက်ကို အော်လိုက်သည်။

"အား!!!"

သူမ၏ စူးရှလွန်းသည့်အသံကို ကြားသည့်အခါ လင်းချင်းသည် မျက်ခုံးမတွန့်ဘဲကို မနေနိုင်ပေ။ ဆယ်စက္ကန့်အတွင်းမှာ အဝေးမှ အရိပ်နှစ်ခုရောက်လာကာ ချူးလီလီရှေ့တွင် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေကြသည်။ တစ်ကောင်သည် အထီးဖြစ်၍ တစ်ကောင်က အမဖြစ်သည်။ ဇွန်ဘီနှစ်ကောင်သည် ချူးလီလီရှေ့တွင် ထိုင်နေကြသည်မှာ လင်းချင်းအမြင်အရ ခွေးကြီးနှစ်ကောင်က သခင်ရှေ့တွင် ထိုင်နေကြသလိုပင်။

သူတို့သည် ချူးလီလီအား ကြောက်ရွံ့ခြင်းအပြည့်ဖြင့် ခေါင်းမော့ကာ အမိန့်ကို စောင့်နေကြသည်။ ချူးလီလီက လင်းချင်းကို လက်ညိုးထိုးပြကာ အော်သည်။

"အာ ယာ ယာ ယေး!"

'အခု သူ့စကားကိုနားထောင် မဟုတ်ရင် သူကနင်တို့ကို စားပစ်လိမ့်မယ်!'

ဇွန်ဘီနှစ်ကောင်ကို ဒီလိုပြောလိုက်တာ ဖြစ်သည်။

'ငါဇွန်ဘီတွေကို မစားပါဘူးဟယ်'

လင်းချင်းသည် ချူးလီလီကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ နေကာမျက်မှန်ကိုချွတ်၍ ဇွန်ဘီနှစ်ကောင်အား တည်ကြည်စွာ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ၏ မျက်ဝန်းနက်များထဲမှ အေးစက်သည့် အလင်းဖျော့ဖျော့က ထွက်လာသည်။

"ဂါး!"

ဇွန်ဘီနှစ်ကောင်သည် ချက်ချင်းကြောက်လန့်သွားကြသည်။ သူတို့ဆံပင်များသည် ထောင်သွားကာ လင်းချင်းကိုကြည်ပြီး နက်ရှိုင်းသည့်အူသံလိုမျိုးဖြင့် အော်ကြသည်။

ထိုအခါ ချူးလီလီသည် သူတို့ကို ထပ်အော်ရပြန်သည်။

"အာ ယာ ယေး!"

'တိတ်! သူ့စကားနားထောင်ရင် နင်တို့ကို မစားဘူး!'

"ဝူး"

အဆင့်လေး ဇွန်ဘီနှစ်ကောင်သည် ချူးလီလီကို အရမ်းကြောက်ရသည်ဖြစ်ရာ အသံတိုးတိုးဖြင့် အော်ပြီးနောက် ငြိမ်ကျသွားသည်။

လင်းချင်းက သူတို့ဆီသို့သွားကာ

"လက်သည်းတွေထုတ်!"

"ဂါး!"

ဇွန်ဘီနှစ်ကောင်သည် လင်းချင်းကို ရန်လိုစိတ်များကို ထိန်းထားသည်။ သူတို့သည် မလှုပ်ဘဲ သူမကိုကြည့်ကာ လည်ချောင်းထဲမှ ထူးဆန်းသည့်အသံဖြင့် အော်သည်။ လင်းချင်းသည် သူမ၏အရှိန်အဝါအပြည့်ကို မထုတ်ပြလို့မရတော့ပေ။ ထို့နောက် သူမ၏မျက်လုံးကို မှေးကျဉ်းက ဇွန်ဘီနှစ်ကောင်ကို ကြည့်လိုက်သည်။

"ဝူး"

လင်းချင်း၏ အရှိန်အဝါများကို ထုတ်ပြလာသည်နှင့် အဆင့်၄ဇွန်ဘီနှစ်ကောင်သည် သတိအပြည့်ဖြစ်သွားကာ ခေါင်းကိုငုံ၍ ကျောများကို ကုန်းလိုက်ကြသည်။

"လက်သည်း!"

လင်းချင်းက ပြောသည်။

ဒီတစ်ခါတော့ ဇွန်ဘီနှစ်ကောင်က နာခံစွာဖြင့် လက်သည်းများကို ထုတ်ပြသည်။ သူတို့၏ ညစ်ပတ်နေသည့် လက်သည်းများကို ကြည့်ရုံလေးဖြင့် လင်းချင်းသည် သူတို့မှာ လူသားစားမစားကို မပြောတက်ပေ။

သို့သော်လည်း ဒီနေရာတွင် လင်းဖန်တို့အပြင် တခြားလူသားမရှိဘူး ဆိုတာကိုတော့ သူမခံစားမိသည်။ ဇွန်ဘီနှစ်ကောင်သည် လုံးဝကို တက်ကြွခြင်းမရှိပေ။ ကြည့်ရသည်မှာ သူတို့သည် အစာမစားရတာ ကြာလောက်ပြီ။

လင်းချင်းသည် သူတို့၏ အနည်းငယ်ပိုသန့်သည်ဟု ထင်ရသည့် နေရာမှ အဝတ်စနှစ်ခုကို ဆွဲလိုက်ကာ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ထို့နောက် ချူးလီလီသည်လည်း အမိုးပေါ်ခုန်တက်ကာ အမြင့်ဆုံးအထိ တက်သွားသည်။ သူမသည် မျက်လုံးကိုမှိတ်ကာ အနံ့ခံပြီးနောက် တစ်ဖက်ကို ဦးတည်သွားကာ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။

အပေါ်ထပ်မှ လင်းဝမ်ဝမ်သည်

"သူတို့ ဘာလုပ်နေတာလဲ? လုထန်ယုက အဆင့်၄ဇွန်ဘီနှစ်ကောင်ကို နယ်မြေထဲကို ခေါ်သွားပုံရတယ်။ ဘာလုပ်မလို့လဲမသိဘူးနော်?"

"ဘယ်သိမလဲ?"

ချန်းဝမ်ရှုက ပြောသည်။

လင်းဝမ်ဝမ်သည် မေးကိုလက်ထောက်ကာ ပြောသည်။

"သူ့နယ်မြေထဲကို ခေါ်သွားတဲ့နှစ်ကောင်က သူနဲ့သူ့သူငယ်ချင်းတွေလို မဟုတ်တဲ့ သာမန်ဇွန်ဘီထင်တယ်။ ဒီနှစ်ကောင်က စိတ်ပျောက်နေပြီး လူမြင်တာနဲ့ကိုက်တဲ့ ဇွန်ဘီကောင်တွေနဲ့ တူတယ်မလား?"

Zawgyi Ver

၂၄၀။ ေနာက္လိုက္ေတြကစ

"ဒုေခါင္းေဆာင္"

လင္းယုက ေမးသည္။

"ဘာျဖစ္လို႔ ပင္လယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ကို လာခဲ့တာလဲ? ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုရွာဖို႔လား?"

ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ ေခါင္းၿငိမ့္ကာ

"ငါတို႔က အခု ဟန္က်ိဳးၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕အစြန္က ၿမိဳ႕တစ္ခုမွ ေနၾကတာ။ ငါတို႔စခန္းသစ္ေဆာက္ေတာ့မလို႔"

လင္းယုသည္ ခနေၾကာင္အသြားကာ မ်က္လုံးမ်ားျပဴးသြားၿပီး ယြမ္ထန္ရွင္းကို တအံ့တၾသၾကည့္ကာ

"စခန္းသစ္ေဆာက္မွာ? ဘယ္သူေတြက?"

"ငါတို႔"

ယြမ္ထန္ရွင္းက ေျဖသည္။

"လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလို႔လဲ?"

လင္းယုက ေမးသည္။ ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ ခနေတြးကာ လူေရတြက္ၿပီးေနာက္ ေျဖသည္။

"ဆယ္ေယာက္ေလာက္။ ငါပင္လယ္ၿမိဳ႕ေတာ္စခန္းကိုလာတာက အကူအညီလာေတာင္းတာ။ ၾကည့္ရတာ ဒီကလူေတြ ငါတို႔ငွားရမယ့္ပုံပဲ"

လင္းယုသည္ သူ႕ကိုေၾကာင္အစြာ ၾကည့္သည္။

"ဆယ္ေယာက္တည္းနဲ႕ စခန္းတည္မယ္? ဘယ္မွာလဲ?"

တစ္ဖက္တြင္ေတာ့ လင္းခ်င္းႏွင့္ လင္းဖန္တို႔သည္ ယြမ္ထန္ရွင္းျပန္လာၿပီး အတည္ျပဳဖို႔ကို ေစာင့္ေနသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာ လင္းခ်င္းသည္ ခ်ဴးလီလီႏွင့္ ရွဲ႕တုန္းတို႔၏ ကိုယ္ကိုအရင္ျပင္ဖို႔ပဲ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ စြမ္းအားက မေလာက္သျဖင့္ လင္းခ်င္းသည္ ခ်ဴးလီလီကို ဇြန္ဘီအျမဴေတ ပိုရွာဖို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္ကာ ခ်ဴးလီလီ၏ ေနာက္လိုက္ႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္စိက်သြား၍

"လီလီ ငါတို႔ဒီႏွစ္ေကာင္ကို အဆင့္ျမႇင့္ေပးလိုက္ရမလား?"

"အာ ယာ?"

ခ်ဴးလီလီက သူမကို နားမလည္စြာ ျပန္ၾကည့္သည္။

'သူတို႔ကိုလား?'

ခ်ဴးလီလီသည္ ထိုႏွစ္ေကာင္က လူစိတ္မရွိေသာေၾကာင့္ ဟိုတယ္ႏွင့္ေဝးရာတြင္ တမင္ေစာင့္ခိုင္းထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတိုသည္ ခ်ဴးလီလီ၏ အမိန့္ကိုနာခံေနေသာေၾကာင့္ လူသားမ်ားအေပၚတြင္ အႏၲရာယ္မရွိသလို လုပ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတိုသည္ သားရဲလို အသိစိတ္မ်ိဳးျဖင့္ ဉာဏ္ရွိၾကသည္။ ခ်ဴးလီလီမရွိပါက သူတို႔သည္ ဆာေလာင္စိတ္ေၾကာင့္ လူသားအုပ္စုကို တိုက္ခိုက္နိုင္သည္။

လင္းခ်င္းက

"လင္းဖန္တို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔နဲ႕ ငါတို႔အင္အားေတာင့္ဖို႔ ဇြန္ဘီအုပ္လိုတယ္။ ငါတို႔ေနာက္သြားမယ့္ ေနရာက ဇြန္ဘီေတြျပည့္ေနတဲ့ ဇြန္ဘီၿမိဳ႕ေတာ္ကို။ ငါတို႔အဖြဲ႕ဝင္အသစ္မစုရင္ အလုပ္ရႈပ္မွာ။ ၿပီးေတာ့လည္း စခန္းမွာေနတဲ့သူေတြက ပိုမ်ားလာမွာဆိုေတာ့ သူတို႔အဝင္အထြက္လုပ္မွာကို လိုက္ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ ပိုလိုတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က်ရင္ စခန္းနားက သာမန္ဇြန္ဘီေတြကို အဆင့္ျမင့္ဇြန္ဘီေတြက ထိန္းေပးထားဖို႔လိုတယ္"

ထိုအခါ ခ်ဴးလီလီသည္ နားလည္စြာျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္သည္။ လ်ဴက်င္းသည္ တုံတုံကိုခ်ီကာ နားေထာင္ေနရင္း

"သူတို႔ရဲ႕ ဆာေနတာကို ငါတို႔အရင္ရွင္းဖို႔ လိုမယ္။ ငါ့အထင္ေတာ့ ကန္ေရက ဒီလိုလုပ္နိုင္လိမ့္မယ္"

လင္းခ်င္းသည္ ေခါင္းၿငိမ့္ကာ

"အင္း ငါလည္းဒီလိုပဲ အစီအစဥ္ဆြဲထားတာ"

ကန္ေရက ဇြန္ဘီမ်ား၏ ဆာေလာင္စိတ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဖ်ာက္ေပးနိုင္စြမ္း ရွိေၾကာင္းကို သူမက ေသခ်ာသိသည္။ လ်ဴကြၽင္း၏ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို ၾကည့္ရင္းျဖင့္ တျခားဇြန္ဘီမ်ားသည္လည္း ႏြယ္ေလးျဖင့္ ကုသၿပီးသည့္အခါ မွတ္ဉာဏ္ျပန္ရနိုင္မလားကို စမ္းသပ္ခ်င္ေနမိသည္။

"ဟိုႏွစ္ေကာင္နဲ႕ အရင္စမ္းဖို႔ သြားရေအာင္!"

လင္းခ်င္းႏွင့္ ခ်ဴးလီလီတို႔သည္ ေလွကားမွ ဆင္းလာ၍ ကားပါကင္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ သေႏၶေျပာင္းလိပ္မ်ားက ေလွာင္ခ်ိဳင့္ႀကီးထဲတြင္ အိပ္ေနသည္။

လ်ဴကြၽင္းက လိုက္မလာေတာ့ေပ။ သူမ၏အခန္းျပတင္းေပါက္မွေန လင္းခ်င္းႏွင့္ ခ်ဴးလီလီတို႔ကို လွမ္းၾကည့္၍ရသည္။ လင္းခ်င္းတို႔သည္ ကားပါကင္သို႔ ေရာက္ေနသည့္အခါ လင္းေရွာင္လုက ျပတင္းေပါက္ကေန စပ္စုစြာၾကည့္၍ သူမ၏အေမႏွင့္ အေဒၚကိုပါ အတူလာၾကည့္ဖို႔ ေခၚသည္။

"ေမေမ! ေဒၚေလး! လာၾကည့္! သူတို႔က ေအာက္မွာဘာေဆာ့မလို႔လဲ မသိဘူး!"

"ဘယ္သူေတြတုန္း?"

ခ်န္းဝမ္ရႈႏွင့္ လင္းဝမ္ဝမ္တို႔က သူမကိုေမးသည္။

လင္းေရွာင္လုသည္ ျပတင္းေပါက္ကေန ေအာက္ကိုလက္ညိုးထိုးျပကာ

"ကတုံးမမနဲ႕ ဂါဝန္အျဖဴနဲ႕မမ"

"လုထန္ယုနဲ႕ ခ်ဴးလီလီလား?"

လင္းဝမ္ဝမ္က ေျပာသည္။

"သူတို႔က ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ?"

ဒီလိုေျပာရင္းျဖင့္ ျပတင္းေပါက္နားသို႔ စပ္စုစြာ လာၾကည့္သည္။

"အင္း တကယ္သူတို႔ပဲ။ ဘာလုပ္မလို႔လဲ?"

"ငါၾကားတာေတာ့ လုထန္ယုက သူ႕ဇြန္ဘီအဖြဲ႕ကို ထပ္စုမလို႔တဲ့။ သူအခုစေတာ့မယ္ ထင္တယ္"

ခ်န္းဝမ္ရႈက ေျပာသည္။

လင္းဝမ္ဝမ္သည္ သူမကို အံ့ၾသစြာျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ကာ

"ဇြန္ဘီအဖြဲ႕? ဘာဇြန္ဘီအဖြဲ႕လဲ?"

ခ်န္းဝမ္ရႈက ေခါင္းခါျပသည္။

ေအာက္ထပ္တြင္ လင္းခ်င္းသည္ ခ်ဴးလီလီအား

"လီလီ နင္အဆင့္ငါးဇြန္ဘီ သုံးေကာင္ေလာက္ကို အမဲလိုက္ၿပီးေတာ့ အျမဴေတေတြကိုစုခဲ့။ ငါ့အထင္ ဒီေလာက္က နင့္အတြက္ေလာက္မွာပါ။ ၿပီးေတာ့ နင့္ရဲ႕ ဟိုဟာ နင့္ေနာက္လိုက္ေတြကို ေခၚလိုက္။ ငါသူတို႔ကို နယ္ေျမထဲထည့္ၿပီး ျပင္ေပးလိုက္မယ္"

သူမေကာင္းလာသည္ႏွင့္ စကားေျပာႏႈန္းကလည္း ပုံမွန္ျဖစ္လာေလရာ ခ်ဴးလီလီသည္ လင္းခ်င္းစကားဆုံးသည္ႏွင့္ ေျပာသလိုလုပ္သည္။ သူမက ေခါင္းၿငိမ့္ျပကာ အျပင္ဘက္ကို ေအာ္လိုက္သည္။

"အား!!!"

သူမ၏ စူးရွလြန္းသည့္အသံကို ၾကားသည့္အခါ လင္းခ်င္းသည္ မ်က္ခုံးမတြန့္ဘဲကို မေနနိုင္ေပ။ ဆယ္စကၠန့္အတြင္းမွာ အေဝးမွ အရိပ္ႏွစ္ခုေရာက္လာကာ ခ်ဴးလီလီေရွ႕တြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနၾကသည္။ တစ္ေကာင္သည္ အထီးျဖစ္၍ တစ္ေကာင္က အမျဖစ္သည္။ ဇြန္ဘီႏွစ္ေကာင္သည္ ခ်ဴးလီလီေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနၾကသည္မွာ လင္းခ်င္းအျမင္အရ ေခြးႀကီးႏွစ္ေကာင္က သခင္ေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနၾကသလိုပင္။

သူတို႔သည္ ခ်ဴးလီလီအား ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းအျပည့္ျဖင့္ ေခါင္းေမာ့ကာ အမိန့္ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ ခ်ဴးလီလီက လင္းခ်င္းကို လက္ညိုးထိုးျပကာ ေအာ္သည္။

"အာ ယာ ယာ ေယး!"

'အခု သူ႕စကားကိုနားေထာင္ မဟုတ္ရင္ သူကနင္တို႔ကို စားပစ္လိမ့္မယ္!'

ဇြန္ဘီႏွစ္ေကာင္ကို ဒီလိုေျပာလိုက္တာ ျဖစ္သည္။

'ငါဇြန္ဘီေတြကို မစားပါဘူးဟယ္'

လင္းခ်င္းသည္ ခ်ဴးလီလီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ေနကာမ်က္မွန္ကိုခြၽတ္၍ ဇြန္ဘီႏွစ္ေကာင္အား တည္ၾကည္စြာ စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမ၏ မ်က္ဝန္းနက္မ်ားထဲမွ ေအးစက္သည့္ အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က ထြက္လာသည္။

"ဂါး!"

ဇြန္ဘီႏွစ္ေကာင္သည္ ခ်က္ခ်င္းေၾကာက္လန့္သြားၾကသည္။ သူတို႔ဆံပင္မ်ားသည္ ေထာင္သြားကာ လင္းခ်င္းကိုၾကည္ၿပီး နက္ရွိုင္းသည့္အူသံလိုမ်ိဳးျဖင့္ ေအာ္ၾကသည္။

ထိုအခါ ခ်ဴးလီလီသည္ သူတို႔ကို ထပ္ေအာ္ရျပန္သည္။

"အာ ယာ ေယး!"

'တိတ္! သူ႕စကားနားေထာင္ရင္ နင္တို႔ကို မစားဘူး!'

"ဝူး"

အဆင့္ေလး ဇြန္ဘီႏွစ္ေကာင္သည္ ခ်ဴးလီလီကို အရမ္းေၾကာက္ရသည္ျဖစ္ရာ အသံတိုးတိုးျဖင့္ ေအာ္ၿပီးေနာက္ ၿငိမ္က်သြားသည္။

လင္းခ်င္းက သူတို႔ဆီသို႔သြားကာ

"လက္သည္းေတြထုတ္!"

"ဂါး!"

ဇြန္ဘီႏွစ္ေကာင္သည္ လင္းခ်င္းကို ရန္လိုစိတ္မ်ားကို ထိန္းထားသည္။ သူတို႔သည္ မလႈပ္ဘဲ သူမကိုၾကည့္ကာ လည္ေခ်ာင္းထဲမွ ထူးဆန္းသည့္အသံျဖင့္ ေအာ္သည္။ လင္းခ်င္းသည္ သူမ၏အရွိန္အဝါအျပည့္ကို မထုတ္ျပလို႔မရေတာ့ေပ။ ထို႔ေနာက္ သူမ၏မ်က္လုံးကို ေမွးက်ဥ္းက ဇြန္ဘီႏွစ္ေကာင္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။

"ဝူး"

လင္းခ်င္း၏ အရွိန္အဝါမ်ားကို ထုတ္ျပလာသည္ႏွင့္ အဆင့္၄ဇြန္ဘီႏွစ္ေကာင္သည္ သတိအျပည့္ျဖစ္သြားကာ ေခါင္းကိုငုံ၍ ေက်ာမ်ားကို ကုန္းလိုက္ၾကသည္။

"လက္သည္း!"

လင္းခ်င္းက ေျပာသည္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဇြန္ဘီႏွစ္ေကာင္က နာခံစြာျဖင့္ လက္သည္းမ်ားကို ထုတ္ျပသည္။ သူတို႔၏ ညစ္ပတ္ေနသည့္ လက္သည္းမ်ားကို ၾကည့္႐ုံေလးျဖင့္ လင္းခ်င္းသည္ သူတို႔မွာ လူသားစားမစားကို မေျပာတက္ေပ။

သို႔ေသာ္လည္း ဒီေနရာတြင္ လင္းဖန္တို႔အျပင္ တျခားလူသားမရွိဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ သူမခံစားမိသည္။ ဇြန္ဘီႏွစ္ေကာင္သည္ လုံးဝကို တက္ႂကြျခင္းမရွိေပ။ ၾကည့္ရသည္မွာ သူတို႔သည္ အစာမစားရတာ ၾကာေလာက္ၿပီ။

လင္းခ်င္းသည္ သူတို႔၏ အနည္းငယ္ပိုသန့္သည္ဟု ထင္ရသည့္ ေနရာမွ အဝတ္စႏွစ္ခုကို ဆြဲလိုက္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်ဴးလီလီသည္လည္း အမိုးေပၚခုန္တက္ကာ အျမင့္ဆုံးအထိ တက္သြားသည္။ သူမသည္ မ်က္လုံးကိုမွိတ္ကာ အနံ႕ခံၿပီးေနာက္ တစ္ဖက္ကို ဦးတည္သြားကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

အေပၚထပ္မွ လင္းဝမ္ဝမ္သည္

"သူတို႔ ဘာလုပ္ေနတာလဲ? လုထန္ယုက အဆင့္၄ဇြန္ဘီႏွစ္ေကာင္ကို နယ္ေျမထဲကို ေခၚသြားပုံရတယ္။ ဘာလုပ္မလို႔လဲမသိဘူးေနာ္?"

"ဘယ္သိမလဲ?"

ခ်န္းဝမ္ရႈက ေျပာသည္။

လင္းဝမ္ဝမ္သည္ ေမးကိုလက္ေထာက္ကာ ေျပာသည္။

"သူ႕နယ္ေျမထဲကို ေခၚသြားတဲ့ႏွစ္ေကာင္က သူနဲ႕သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြလို မဟုတ္တဲ့ သာမန္ဇြန္ဘီထင္တယ္။ ဒီႏွစ္ေကာင္က စိတ္ေပ်ာက္ေနၿပီး လူျမင္တာနဲ႕ကိုက္တဲ့ ဇြန္ဘီေကာင္ေတြနဲ႕ တူတယ္မလား?"

people are reading<၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)>

View all messages

Close message

Next Chap

《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》240

Advertisement

Advertisement

Advertisement

Advertisement

A Lonely Tree

Nova

Encapsulation - FIRST DRAFT

The Lonely Wanderer

How Not to Poach a Unicorn

It's Cliché | rosekook

Earn coins to read for free

You are?