" ကိဝီ လာ၊ ဒီမွာခုံရွိတယ္ "

" ေက်းဇူးပါ မသူဇာေဝ "

" အမေလး ကိဝီရယ္... ရွင္အစား ေမာလိုက္တာ၊ မေဝလို႔ပဲေခၚ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အဲလိုပဲေခၚၾကတာ "

" ဟုတ္ကဲ့ မေဝ "

သူဇာေဝ ေအးခ်မ္းေသာအၿပဳံးႏွင့္ေကာင္ေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတာ္ခ်င္မိသည္။ ညီမသာရွိလွ်င္ ေမာင္ေလးေတာ္လိုက္မွာျဖစ္သည္။ လြယ္အိတ္ထဲမွ စာအုပ္အား ထုတ္ေနေသာ ကဝီ၏လက္ ေခ်ာင္းေလးမ်ားအား ေတြ႕လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ စကားတစ္ခြန္းသာ ေျပာႏိုင္ေတာ့သည္။

" လွလိုက္တာ၊ ခဏၾကည္လို႔ရမလား "

" ဗ်ာ "

" မရဘူးလား၊ ခဏပဲ "

" အာ ရပါတယ္ "

လက္ျဖန္႔၍ေရွ႕ထိုးျပလာေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ား ကို သူဇာေဝေသခ်ာၾကည္လွ်င္ ေတာ္ေတာ္လွေပသည္။ အဖုအထစ္၊ အျပစ္နာဆာကင္းမဲ့လ်က္ ျဖဴဝင္းေနၿပီး ရွည္ရွည္ႀကီးလည္းျဖစ္မေနဘဲ အေနေတာ္ေလးရွိေနေပသည္။ အရစ္အရာမ်ားလည္းမရွိဘဲ မထိရက္စရာေကာင္းေအာင္ ကိဝီလက္တို႔သည္ အရမ္းလွေနျပန္သည္။ သူဇာေဝအတြက္ အားက်႐ုံမွ်သာ တတ္ႏိုင္သည္။

" အမေလး ေလး ႐ုပ္လွတာအားမရလို႔ လက္ ေခ်ာင္းကပါ ထိရက္စရာမရွိလွလိုက္တာ၊ ဆု ေတာင္းေကာင္းလိုက္ပုံမ်ားကြယ္ "

မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ၾကည္၍ေျပာ​လာေသာ မေဝေၾကာင့္ ကိဝီရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ရသည္။ လက္ျဖင့္လည္တိုင္ကို အသာပြတ္လ်က္ရွက္ေနသည့္ ကိဝီကိုၾကည္၍ သူဇာေဝၿပဳံးမိသည္။ ကိဝီ၏ အလွကို ႏႈိင္းယွဥ္ျပရလွ်င္ "အေရာင္အဝါလင္းေသာ ပပဝတီလို႔အလွႏွင့္ လူတကာျမင္လွ်င္ မူးေမ့႐ူးသြပ္သြားေလာက္ေသာ ဥမၼာဒႏၲီအဆင္းတို႔စုစည္းထားေသာ ရာစုသစ္၏ အလွေလး" ဟုပင္ဆိုႏိုင္ေလ၏။

" ေဇာ္ ငါ့မုန္႔ဖိုးျဖတ္ခံရျပန္ၿပီး။ နင္ဆီက နည္းနည္းဆြဲသုံးထားမယ္၊ OK လား "

" OK "

" ဒီႏွစ္ေတာ့ နင္ေအာင္ေအာင္ေျဖလိုက္ေတာ့

၊ ငါတို႔ေက်ာင္းအတူတူတတ္ၾကရေအာင္ေလ

ရဝိန္ "

" ဒီႏွစ္​ေတာ့ ငါေအာင္ေစရမယ္ "

ရဝိန္၏မိမိစကားအေပၚ အေလးထားမႈကို ျမင္ရ၍ ဘရဏီကိုယ္၌ ယုံၾကည္ခ်က္တို႔ တိုးလာ​​ရျပန္သည္။

ရဝိန္တစ္ေယာက္ ပိစိမ်က္ႏွာေလးအ​​ေတြးထဲေရာက္လာခဲ့လွ်င္ အလိုအေလ်ာက္ ၿပဳံးမိသြားသည္။

လူႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ေနရာတည္း၌ အတူၿပဳံးေနၾကခဲ့လွ်င္ပင္ အေတြးသည္ေတာ့ ​တူညီမည္ မဟုတ္ေပ။

" အား... နာသြားၿပီး "

ေရွတြင္ ဖင္ထိုင္ရက္ေလးက်သြားေသာ လုံးလုံးေလးကိုၾကည္ၿပီး ျပန္႔က်ဲသြားေသာ စာအုပ္တို႔ကို ဝိုင္းကူေကာက္ေပးလိုက္သည္။ ေတာ္ေသး၏။ ေလွကားသည္ ႏွစ္ဆင့္ပဲရွိ၍ပင္။ မဟုတ္လွ်င္ လုံးလုံးကေန ပါးပါးျဖစ္သြားႏိုင္သည္။

" ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ၊ အရမ္းနာသြားလား "

" ပြန္းသြားၿပီး "

တံေတာင္ေစ့ကိုျပလ်က္ လဲက်ေနရာမွ မထေသးေသာ လုံးလုံးေၾကာင့္ ကိဝီထပ္ေမးလိုက္သည္။

" ဘယ္လို႔လုပ္ေပးရမလဲ "

" မုန္႔ဝယ္ေကြၽး "

လုံးလုံးထံမွ မထင္မွတ္ထားေသာစကားကို ကိဝီၾကားလိုက္ရ၍ အနည္းငယ္အံ့ၾသရေလသည္။

" ဘာစားခ်င္လဲ၊ လမ္းက ထလိုက္အုန္း၊ လက္သတိထား အနင္းခံရမယ္ "

ကိဝီ ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ေရွ႕မွဆံပင္လုံးလုံးႏွင့္ ပါးေဖာင္းေလးကို တြဲထူေပးလိုက္သည္။

" library နားက cafe မွာ ေခ်ာကလက္ကိတ္ ဝယ္ေကြၽး "

သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို သြားအၿဖဲသားႏွင့္ ေျပာေနေသာ လုံးလုံးေကာင္ေၾကာင့္ ကိဝီ ခဏတာ မွင္သက္သြားရသည္။

" မဟုတ္လည္း ပိုက္ဆံေလးေခ်းေပးပါလား၊ ဒီေန႔ ေခ်ာကလက္ကိတ္အရမ္းစားခ်င္ေနတာ၊ ပိုက္ဆံမပါခဲ့လို႔။ အိမ္မွာလည္း အခ်ိဳမစားဖို႔ ပိတ္ပင္ထားတယ္၊ ဟြန္႔... နည္းနည္းေလးေတာင္

မေကြၽးဘူး "

" လာ၊ သြားရေအာင္ "

လက္ဆြဲေခၚလာသူေၾကာင့္ သက္ပိုင္႐ုန္းလိုက္မိသည္။ သူစိမ္းေတြကို အလြယ္တကူမယုံရန္ စိုးေနာင္မွာထားေလ၏။

" ဘာလဲ "

" cafe ေလ၊ ကိတ္သြားစားမလို႔ "

" သြားမယ္ သြားမယ္ "

ျပန္ကမ္းေသာလက္ကို ကိဝီအသာဆြဲယူလိုက္ၿပီး

လုံးလုံးကို cafe ဆီ ေခၚသြားလိုက္သည္။

ကိဝီ ေခ်ာကလက္ႏွင့္ စေတာ္ဘယ္ရီကိတ္ ႏွစ္ပိုင္းမွာယူလိုက္၍ ဆိုင္အေပၚ အထပ္​ဆီ တတ္လာလိုက္သည္။ စေတာ္ဘယ္ရီကိတ္ေလးစားလ်က္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၌ထိုင္ေနေသာ လုံးလုံးေကာင္ဆီ စကားစလိုက္သည္။

" ဘယ္ႏွစ္လဲ "

" ဒုတိယႏွစ္၊ သက္ပိုင္ပါ "

" ငါက ကိဝီ "

"ဘယ္ႏွစ္လဲ"ဟုေမးလိုက္သည္ကို နာမည္ပါမိတ္ဆက္ေျပာလာ၍ ကိဝီလည္းျပန္မိတ္ဆက္လိုက္ ျဖစ္သည္။