မနက္ 7 နာရီ။

ဒီေန႔ေတာ့ ကေလးေတျပန္ခိုင္းလို႔မျဖစ္ေတာ့။မေန႔ကအေႂကြးလည္းရိွေသးတယ္။ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက ဝီရိယေကာင္းေကာဂ္းနဲ႔ ေရာက္လာတတ္ၾကတဲ့ ကေလးေတြကို မေန႔ကေတာ့ ေနမေကာင္းလို႔ဆိုၿပီး ျပန္ခိုင္းလိုက္ရတာ။စိတ္အေျခအေနမဟန္ေတာ့ သင္ႏိုင္မွာလည္းမဟုတ္လို႔။ဒီတစ္ပတ္ တနဂၤေႏြေတာ့ မနားရေတာ့ဘူး။အစားထိုးေပးရေတာ့မယ္။

"လူစံုၿပီမလား...တစ္..ႏွစ္.......တစ္ေယာက္လိုေသးတယ္...အဲ့ဒါ စားေနာက္သြားေနာက္ ရန္ရန္မလား"

တစ္ေယာက္လိုေနတာဆို ေျပးမၾကည့္နဲ႔ သူဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။

"လာၿပီ ကိုႀကီး...ဟိုမွာ"

အမေလး ဖုတ္ဖုတ္ဖုတ္ဖုတ္နဲ႔ ေျပးလာရတာ။သူ႔မွာအေမာ။ဘယ္ေတာ့မွ ေစာေရာက္ႏွင့္တယ္ဆိုတာကို မရိွ။

"ထုတ္ ထုတ္စာအုပ္...အရင္တစ္ပတ္က ဘာၿပီးသြားလဲ"

"Essay ေရးနည္းသင္ေပးတာေလ...တစ္ေယာက္တစ္ပုဒ္ၿပီးေအာင္ေရးခဲ့ဆိုၿပီး...အိမ္စာေတာင္ေပးလိုက္ေသးတယ္"

"ဟုတ္လား...အာ့ဆိုစစ္ေပးမယ္...စာအုပ္လာထပ္လိုက္ၾကေနာ္"

ေျသာ္။လူလည္း ေမ့တတ္ေနပါၿပီေကာ။အိမ္စာေပးထားတာေတာင္ေမ့ရတယ္လို႔။

စာအုပ္လာထပ္ၾကတာ အစီအရီ။ခံုေပၚကခြက္ထဲက ေဘာပင္ မွင္နီတစ္ေခ်ာင္းကိုယူလိုက္ၿပီး စစ္ေပးရတယ္။မွင္ေတာင္ကုန္ေတာ့မွာပဲ။ညေနက် ထြက္ဝယ္ရဦးမယ္။

စစခ်င္းစစစ္လိုက္တဲ့ စာအုပ္မွာတင္ပဲ...

"အမေလး ေမာင္ညိဳ...ထပါဦး"

"ဗ်ာ..ဟုတ္ကဲ့ ကိုႀကီး"

"ကဲ...မင္းေရးထားတဲ့ essay က ဘာအေၾကာင္းလဲ"

"ဗ်ာ...က်ေနာ့္အေၾကာင္းေလ"

"မင္းအေၾကာင္းေရးတာက ဟုတ္ပါၿပီ...ႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ ေရးထားတာလဲ"

"ေယာက္်ားယူခ်င္တယ္လို႔ေရးထားတာဗ်"

ဟား..ဟား ဟား ခြီ

အဟားဟား အေျခာက္ႀကီး.ေဟ့..အေျခာက္ႀကီး

ျဖန္းျဖန္း

"တိတ္မယ္...မင္းတို႔ကိုဘာေျပာထားလဲ...သူမ်ားကိုမေလွာင္နဲ႔လို႔ ေျပာမထားဘူးလား"

"ဟုတ္ကဲ့...ေျပာထားပါတယ္"

ဆရာတပည့္ဆိုတာထက္ ေရာေရာေႏွာေႏွာဆက္ဆံတာေၾကာင့္ တစ္ခုခုဆို မေျပာရဲတာမ်ိဳးမရိွၾက။အခုလို မ်က္ႏွာတည္နဲ႔ ခပ္မာမာ မာန္လိုက္ၿပီဆိုလည္း အကုန္လံုး ကုပ္သြားတတ္ၾကတယ္။အခုလည္း ေမာင္ညိဳေရးထားတာကို ရယ္ေနၾကၿပီ။ေမာင္ညိဳဆိုတာ မိန္းကေလးၾကားထဲမွာပဲေနတဲ့ မိန္းကေလးလို ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ေကာင္ေလး။ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ အသားညိဳညိဳႏွင့္မို႔ သူ႔ကိုဆို နဂိုထဲက ဝိုင္းစခ်င္ၾကတာ။

"ကဲ...ေျပာပါဦး...ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုျဖစ္ခ်င္ရတယ္ဆိုတာကို"

"ကိုႀကီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး...ကိုႀကီးတို႔လို ခ်စ္ခ်င္လို႔"

"ဟမ္"

"ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ...အခုသာ ဟိုကိုႀကီးၿဖိဳး မရိွလို႔ကို...အရင္ကဆို ကိုႀကီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရင္ အေမတို႔ကေတာင္ေျပာတယ္...အဲ့ႏွစ္ေယာက္က တအားခ်စ္ၾကတာတဲ့...သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္ ေပ်ာ္စရာေလးတဲ့"

ေငးမိသြားတယ္။ေပ်ာ္စရာေလးတဲ့။ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တာေပါ့။အဲ့အခ်ိန္တုန္းက ေမာင္က တအားခ်စ္ေပးခဲ့တာကို။မေျပာဘူးလား။သူမ်ားေတ အားက်ရေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ေပးခဲ့တာလို႔။အခုမွ ေမာင္က မလိမၼာေတာ့တာ။

"အာ့ေၾကာင့္မို႔...သားက ကိုႀကီးလို ေယာက္က်ားယူမွာ...အိမ္နားက လင္မယားေတဆို ရန္ျဖစ္လို႔ခ်ည္း...သားအေဖနဲ႔ အေမေရာပဲ"

"ဟုတ္တယ္ေနာ္...ငါတို႔အိမ္နားဆိုလည္း..ခဏခဏရန္ျဖစ္သံေတ ၾကားရတယ္"

"ကိုႀကီးတို႔က တစ္ခါမွ ရန္မျဖစ္ဖူးဘူးလားဟင္"

"ဟမ္...ေအာ္...ေအ...ဟုတ္တယ္ကြ...မင္းတို႔ကိုႀကီးၿဖိဳးနဲ႔ ကိုႀကီးနဲ႔က တစ္ခါမွ ရန္မျဖစ္ဘူး"

"ဟုတ္လား...ေပ်ာ္စရာႀကီးလားဟင္..ကိုႀကီး"

"အင္း...ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေပါ့...သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္...ကိုႀကီးေယာက္်ားက ကိုႀကီးကို တအားခ်စ္တာေလ...မင္းတို႔ေတေျပာသလိုပဲ"

"ဟင္...ကိုႀကီးကလည္း...ေပ်ာ္စရာႀကီးဆိုၿပီး ဘာလို႔ေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတက်ေနတာလဲ"

"ဟမ္"

ဟုတ္တာေပါ့။မ်က္ရည္ေတ က်ေနမိတာ။ေမာင္က တအားကို ခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာေနတာကို ဘယ္ကေန ဒီမ်က္ရည္ေတက ထြက္လာရသလဲ။အားတဲ့အခ်ိန္ ဖုန္းေတၾကည့္တာႏွင့္ အိပ္ေရးမဝတာေတ မ်ားလာလို႔ထင္တယ္။ငိုလည္း မငိုပါပဲ မ်က္ရည္ေတက်ေနတာ။

စူးစမ္းသလိုၾကည့္ေနၾကတဲ့ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြ။သူတို႔ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းေျပာေနတဲ့သူက ႐ုတ္တရက္ႀကီး မ်က္ရည္ေတြက်ေနေတာ့ သူတို႔လည္း ထူးဆန္းေနမွာေပါ့။ေပ်ာ္ေနတဲ့သူ ဘယ္သူက ငိုမွာမို႔လို႔လဲ။

"အာ...ကိုႀကီးက မ်က္စိေတ စပ္ေနတာ...ဖုန္းၾကည့္တာမ်ားလို႔ေလ..သိတယ္မလား...အာ့ေၾကာင့္ မင္းတို႔လည္း ဖုန္းေတယူယူမၾကည့္ၾကနဲ႔...ကိုႀကီးလို မ်က္စိေတ စပ္ေနလိမ့္မယ္..ၾကားလား"

"ဟုတ္...ကိုႀကီးလည္း..ဖုန္းမၾကည့္နဲ႔ေတာ့ေလ ဘြားဘြားလို မ်က္မွန္တပ္ေနရလိမ့္မယ္...သမီးအဘြားလည္း မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႔ မ်က္မွန္မပါရင္ မျမင္ရဘူးတဲ့"

"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ...ကိုႀကီးရဲ႕ ဒီညီမေလးေျပာတာကို..နားေထာင္ပါ့မယ္ဗ်ာ"

"အဟိ..."

ေခါင္းေလးပုတ္ၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ ေပ်ာ္သြား႐ွာတဲ့ ကေလး။ျဖဴစင္လိုက္ၾကတာ။သူတို႔ေလးေတြႏွင့္ေနရတာ စိတ္ညစ္စရာေတေတာ့ ေမ့သား။ခုနကလို တိုက္ဆိုင္မႈေတကလြဲလို႔ေပါ့။ခုနက ေမာင္ညိဳကလည္း တမင္ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာတာမဟုတ္။ေမာင္ညိဳမွမဟုတ္ ဒီမွာရိွတဲ့ ကေလးေတအပါအဝင္ တစ္ရပ္ကြက္လံုးကလည္း ေမာင္ညိဳေျပာသလိုပဲ ျမင္ေနၾကမွာပဲ။တစ္ေယာက္က သူ႔ေယာက္်ားျဖစ္တဲ့သူကို ပင္ပင္ပန္းပန္းမလုပ္ေစခ်င္လို႔ သူပဲ ေစ်းေရာင္းၿပီး ေယာက္်ားကိုေတာ့ စာပဲသင္ေနေစတယ္လို႔ ျမင္မွာပဲ။သူတို႔အျမင္မွာေတာ့ ေမာင္က အရမ္းလိမၼာတယ္။ၾကံဳရင္​ေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ေမာင္က အရင္ကလို မလိမၼာေတာ့လို႔ ေမာင့္ကို ကူၿပီး ဆံုးမေပးၾကပါဦးလို႔။

♥♥♥

"ကိုကိုေနာ္...မေန႔ညက မီႏိုင္းစာေတ တစ္ညလံုးပို႔ေနတာ..ျပန္လည္းမပို႔ဘူး...မီႏိုင္းဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနတယ္ထင္လဲ"

"ကိုကို အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔ပါကြာ...ေျပာပါဦး ဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ပူသြားတာလဲလို႔"

"ကိုကိုကလည္း...ေတာ္ၿပီ...မီႏိုင္း စိတ္ဆိုးသြားၿပီ..အေကာင္းေျပာေနတာကို"

"ဟာ..ေဟ့...အေကာက္မေလး...အဲ့လိုမလုပ္ရဘူးေနာ္"

"လုပ္မွာပဲ...လုပ္မွာပဲ...ဟြန္႔"

"ဟာ...လုပ္ၿပီ..ေကာင္မေလးကေနာ္"

လိုက္ေခ်ာ့စမ္းပါကိုကိုရယ္။မီႏိုင္းဆိုးသမ်ွ ကိုကို သည္းခံၿပီး ေနပါ။ပိုင္႐ွင္ရိွတဲ့ ေယာက္်ားမကလို႔ ဘယ္သူပဲျဖစ္ေနေန ကိုကို႔လို လူမ်ိဳးကို ျမင္ျမင္ခ်င္းကတည္းက ရင္ခုန္ခဲ့ရတာ။ကိုကိုက အိမ္ေထာင္ရိွတယ္၊ၿပီးေတာ့ ကိုကို ယူထားတာက မိန္းမမဟုတ္ဘဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ အံ့ျသသြားေသးတယ္။ကိုကိုက ေယာက္်ားယူထားတယ္ဆိုလို႔ အံျသသြားတာ။

ေယာက္်ားပဲ႐ွင္ ဘယ္က်ားကမ်ား ဥပုဒ္ေစာင့္လို႔လဲ။ဘယ္ေယာက္်ားကမ်ား မိန္းမမာယာၾကားက လြတ္ႏိုင္မွာမို႔လို႔လဲ ကိုကိုရဲ႕။ဒါေတက မီႏိုင္းအတြက္ေတာ့ ပါးပါးေလးပါ။

သိပ္ေတာင္မႀကိဳးစားလိုက္ရဘူး ကိုကိုရယ္။ၫြတ္က်လာေတာ့တာပဲ။ကိုကိုတို႔လို ပိုက္ဆံ႐ွာႏိုင္ေနတဲ့ လူမ်ိဳးကို လက္လြတ္ခံတဲ့သူဟာ ႐ူးေနလို႔ေပါ့။အခုလိုမ်ိဳး ေသးေသးမႊားမႊား ေလးကစလို႔ ကိုကိုျဖည့္ဆည္းေပးေနရမွာ။ရြာမွာဆို တစ္ရက္အျပင္မေနခ်င္တဲ့ ကိုကိုရယ္ေလ။သူ႔ေယာက္်ားဆီကို သိပ္ျပန္ခ်င္တာ။ဘယ္ျဖစ္မလဲ။သူ႔သေဘာအတိုင္းသာ ျပန္ေနမယ္ဆိုရင္ က်မဆီ ဘယ္လိုစိတ္လည္လာေတာ့မလဲ။အဲ့ေတာ့လည္း သူလိုခ်င္တာနဲ႔ ေခ်ာ့ရတာေပါ့႐ွင္။ကန္စြန္းရြက္စားတဲ့ က်ားရယ္လို႔မွ မရိွတာ။ကိုကိုလည္း ၾကာၾကာ မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါဘူး။အခုဆို တမ္းတမ္းစြဲျဖစ္ေနၿပီ။ေယာက္်ားတစ္ေယာက္စြဲလမ္းလာဖို႔ ဘယ္ေလာက္ခက္တာမွတ္လို႔ေလ။

♥♥♥

တိုသြားတာသိပါတယ္႐ွင့္။