SANDRO's POV:

Napatigil ako sa sinabi ng doctor, hindi ako handa na mawala si Naomi. Hindi ako handa. Mahal ko siya, at alam kong mahal din niya ako kahit paulit-ulit akong nagkamali noon.

What if one day, iwan nalang niya ako? Hindi ko kakayanin. Sasamahan ko siya, hanggang sa huling laban niya. Ayoko na maiwan siyang mag-isa.

Para akong baliw na umiiling habang hawak ang ulo at paatras na lumalayo mula sa kanila. Nakatingin lang sila sa akin.

I sobbed. Para akong isang bata na nawalan ng magulang.

Ano ang gagawin ko?

I ran towards the ICU at sinilip mula sa maliit na butas si Naomi na pinapagana na lamang ng machine ang puso.

Nadudurog ako, unti-unti na akong nauubos.

Akmang bubuksan ko ang pinto nang pigilan nila ako.

Nawalan ako nang malay. Hindi ko alam pero nagising ako sa isang maliwanag na lugar, I saw her.

Nagising na lamang ako nang may yumugyog sa akin. Nakita ko ang nag-aalalang mukha ni mom while looking at me.

tinuro ni Vincent ang luha ko sa mga mata.

pagk-kwento ko.

si Dad

Umiling lamang ako, kasabay nang malakas na tunog ng machine na nagpapagana ng organs ni Naomi.

sigaw ng isa sa mga doctor na sumugod sa ICU.

They are reviving her....

again.

Nabingi ako sa narinig ko, nawalan na ako ng pag-asa.

sigaw ng isa sa nga nurse.

nakahinga kami ng maluwag.

She fought for her life, that's why I admire her but Naomi. Kung hindi mo na kaya, I'm letting you go.