Hi! So some wanted a second part kasi bitin daw. Tapos, one reader also recommended na Narda's POV naman..so here I am :)

(though syempre, wag mag expect..yung capability ko as a writer is nothing compared to those magagaling talaga ^_^)

Still, I hope you enjoy reading.

Wherein, Regina and Narda are always meant to be together in every lifetime.

A car passes by a very quiet road. Walang ibang sasakyan kundi sila lang. They've never been to this place before but then, they don't care. Roadtrips. That's what the driver and the one in the passenger seat enjoys. Something they both love to do as friends.

Kapag nagro roadtrip kasi sila, nakakalimutan nila ang problema ng mundo. Nakakalimutan nila ang mga pinanggalingan nila at sila lang ang magkasama. Nakakalimutan nilang hindi talaga sila para sa isa't-isa.

"Lia?" the person on the passenger seat calls.

"hmm? bakit?" Lia, as what her name is looked at the person she loves.

"bakit d nalang tayo magtanan?" the moment na tinanong niya 'yun, napatingin agad si Lia sa daan at tinabi ang sasakyan sa gilid.

She's very much in love with this person she's with. Alam niya din na ganun ito sa kanya. Pero sadyang kumplikado ang mundo. Sadyang mapaglaro ang tadhana.

"kung pwede lang Denise. kung pwede lang." she says at hinawakan ang kamay ng babaeng mahal na mahal niya.

Feeling the ring on the latter's finger, she can't help her tears from falling.

"kaya ko naman iwanan si Brian eh..kaya kong mawala lahat ng meron ako, just to be with you."

"but Brian's my brother..sinasaktan na natin siya dahil dito sa nararamdaman natin, walang tayo pero pareho nating alam na we have feelings for each other. with each passing second we spend together, the joy in our hearts is equal to us hurting him without him knowing." sabi ni Lia.

"mahal ko ang kapatid ko Denise." she added.

Tumango si Denise at pinunasan ang luha ni Lia.

"If only we met each other first.. siguro hindi magiging ganito ka kumplikado ang lahat noh?"

"if only, maybe, yes..maybe things will be different. we would have been together, sakin ka siguro ikakasal." Lia said, agreeing.

What they have, it ended even before it started.

Their love is unforbidden. A sin. Not because they're both girls but because Denise is already with someone else when she fell for Lia, the younger sister of Brian-the one she's now bound to marry.

"let's just enjoy this last day of us together?" Lia asked, smiling at Denise..voice filled with pain.

"loving you is a sin, and I am a willing sinner" Denise says as she leaned in and claimed the girl's lips.

The kiss lasted for few seconds.

Until they heard a sound of something loud.

And before they can register what it was, it already collided sa sasakyan nila.

Paikot-ikot ang sasakyan nila.

Hanggang sa tumigil na.

"D-Denise?" Lia tries to call as she tries to catch her breath.

'in another life time, I will find you and be with you again.'

Bumangon na ako sa higaan ko at sumandal.

Napanaginipan ko na naman ulit.

The thing is, this is my third life time with both the first and second spent with her.

And yes, I remember every memories I have with her.

Hindi ko alam pano ko nagagawa 'yun..but what I know is in every life time, siya pa din ang hinahanap at minamahal ko. In every life time, there is a chance for us. Pero both sa life time na napagdaanan namin, hindi kami nagtagal, hindi kami pwede.

Siguro sa life time na 'to, kami na talaga. Maybe.

I'll only know the answer when I finally get to find her.

And I have been trying to find her. In every corner I go to, every place I visit. Hinahanap ng mga mata ko ang pamilyar na mukha. Pero wala, she's nowhere to be found.

"magiging assistant ka ni ma'am Regina Vanguardia." sabi sa'kin ng isang babae.

Hindi naman pagiging assistant ina-apply'an ko? Ang layo-layo ng EMT sa assistant..pero mukhang madalian lang ang hiring nila.

Parang kakaalis lang ng dating assistant eh.

"ah, sige po." sabi ko nalang.

"kailan po ako magsisimula?" tanong ko, sasagutin na sana ako nung babae but then I heard a very familiar voice. My heart beating faster than usual. Shit. It's her!

"find a replacement for Cathy now!" pakiramdam ko nanigas ako sa kinatatayuan ko.

I've searched for her everywhere but this time, I found her. Finally.

"m-ma'am Regina..m-meron na po." sabi nung babae.

So her name in this life time is Regina. Regina Vanguardia.

"and where the hell is the replacement?!" sigaw niya pa.

Damn. She's different now.

"ma'am..I'm the replacement po." I said as I smiled at her.

She looked at me from head to toe. God. Buti nalang mukha pa din akong tao.

"come to my office." she told me matapos niya e-judge buong pagkatao ko. Kung alam niya lang.

"yes ma'am." and follow I did.

It had been more than 5 months since I came into this office. 5 months since I finally found her.

Sa 5 months na yun, ang daming nangyari.

Sa unang mga linggo, wala siyang ibang ginawa kundi ang tarayan ako. Hanggang sa umabot ng dalawang buwan.

The third month, that's when I got to know how she really is as a person.

And I knew my heart knows what is best, kasi kahit tinarayan niya lang ako at inaway, naniwala 'yung puso at utak ko na I am bound to feel this emotions for her. I am bound to love her. In every life time.

At worth it 'yun.

I got to know everything about her. Ang mga pinaghuhugutan niya. Ang totoong siya sa likod ng masungit at estrikta niyang image.

And God, I didn't think it's possible to love someone more, but I did. I love her more than I did before.

And nitong mga nakaraan, mas naging kumportable siya sa'kin.

She now treats me as her friend. At okay na ako du'n.

May tinatapos pa ako dito sa station ko nung tumawag siya.

Napangiti naman ako bago ko sinagot ang tawag.

"Narda." parang tatalon puso ko sa tuwing naririnig kong tinatawag niya pangngalan ko.

"Yes ma'am?" sagot ko dito.

"I told you to just call me Regina . Assistant kita but more than that, magkaibigan na tayo, remember." tama, magkaibigan na kami. And I am happy because of that.

"Sorry Regina, nasanay lang kasi ako. May kailangan ka ba? gutom ka na? Coffee?" sunod-sunod na tanong ko, baka kasi gutom nga or kailangan ng gamot. Nitong mga nakaraan kasi, sumasakit ang ulo niya.

"It's fine Narda, gusto ko lang sabihin na I will rest saglit, tsaka no one is allowed to come inside my office, I have a bad headache eh." hay nako..sabi ko na nga ba.

"Sabi ko naman kasi sa'yo eh, dapat d ka na muna pumasok, lagi nalang masakit ulo mo. Yan tuloy, dalhan kita ng gamot jan." sermon ko sa kanya at tatayo na sana para maghanap ng gamot pero pinigilan niya ako.

"Kaya ko naman na Narda, okay lang ako. I just have to rest for awhile and I'll be fine again, don't worry." sagot niya sakin.

Pano bang hindi ako magwo-worry sa kanya? Hindi na yata mabubura 'yun.

"Pero Re-" pinutol niya na ang sasabihin ko at nagsalita na ulit.

"Narda, alam ko may tinatapos ka pa jan, okay lang ako, pahinga lang kailangan ko, promise." gusto ko sanang kumontra, pero sa pagkakakilala ko sa kanya as Regina, alam kong ayaw niya akong abalahin pa.

Kaya bibilisan ko nalang 'tong ginagawa ko para makapunta ako sa kanya agad.

"Sige, but pag natapos ko 'tong mga 'to, punta ako jan with gamot, okay?" sabi ko sa kanya.

"Sige po ma." she said that made me groan, God.

"Just kidding Narda, and okay, sige. I have to go and rest na ha?" she said at tumango ako kahit d niya ako nakikita.

Mukha akong tanga.

"Sige Regina, pahinga kang mabuti." sabi ko nalang dito, nag thank you pa siya sakin bago niya in'end ang tawag.

Regina and I are friends.

Siguro. Kung ito ang kakahantungan ng buhay namin sa life time na'to. Okay lang din.

I just want her to be happy. Kasama ako o hindi.

Inabot ako ng halos alas-singko sa ginagawa ko. Pero finally, tapos ko na lahat. Magliligpit nalang ako ng gamit tsaka i-che-check si Regina.

Tinawagan ko na si Richard, kaibigan ko na nakilala ko dito sa trabaho. EMT siya na matagal na ding nagta trabaho kay Regina. He confessed sa akin na gusto niya ako last month, pero sinabi kong may iba akong gusto kaya pagkakaibigan lang ang kaya kong ibigay. Hindi naman naging problema sa kanya 'yun, siya pa nga ang unang nakapansin na si Regina ang taong tinutukoy kong gusto ko.

Tanong nito sa'kin. Wala na pala kasing gamot dito sa opisina, buti nalang hindi ko na kailangan bumaba dahil nagpasuyo nalang ako kay Richard.

"oo sana Chard eh. may aayusin pa kasi akong gamit dito."

Sabi ko naman.

"salamat Chard."

At in'end ko na ang tawag. Sunod namang tinawagan ko si Ali. Ang driver at bodyguard ni Regina. Naging kaibigan ko na din 'to at alam niya ding may gusto ako kay Regina.

"Narda."

"Ali, tapos na ako dito. hinihintay ko nalang si Richard para sa gamot. after, pipilitin ko ng pauwiin si Regina. mukhang kailangan niya talagang magpahinga eh."

"okay Ali."

Matapos ang tawag ay dali-dali ko ng niligpit ang mga gamit ko. Sakto naman ang pagdating ni Richard na tapos na ako kaya binigay na niya agad sa akin ang gamot.

"salamat Chard."

"sus! wala 'yun, sige na..balik na ako dun, out ko na din eh." sabi nito at kumaway sakin bago tumakbo paalis.

Dala-dala ang bag ko at gamot ay dali-dali na akong nagpunta sa office ni Regina.

Kumatok ako as a sign of letting her know na may tao, pero tulog pa din yata 'yun.

Dahan-dahan kong binuksan ang pinto at sinilip ang loob.

There she is, sleeping sa couch, looking tired yet beautiful as ever.

Sinara ko na ang pinto at naglakad papunta sa kanya.

Tinitigan ko lang siya saglit, ayuko naman magising siya na tinititigan ko siya, maisip pa niyang adik ako.

Kumuha nalang agad ako ng tubig na nasa office niya at nilapag ang baso sa mesa. Kailangan na niyang makainom ng gamot at makauwi.

"Regina?" pag gising ko sa kanya.

Hindi siya umimik kaya I tried to touch her lightly, baka sakaling magising.

"Regina?" wala pa din.

"Regina?" inulit ko pa, medyo malakas na ng onti yung pag gising ko.

"Regina?" finally! she's awake!

"Narda." she said ng makita niya ako, ako naman automatic na nakangiti, ang cute niya tignan pag bagong gising..parang baby.

Umupo na siya at nginitian ako pabalik, "Hi", sabi ko sa kanya.

"Hello Narda, may nangyari ba?" ako agad tinanong? eh siya 'tong may sakit. She patted the space beside her kaya umupo na din ako.

"Wala Regina, ikaw nga tung tatanungin ko palang eh, kamusta na ba pakiramdam mo?" tanong ko dito.

"I'm feeling better, I guess." she replied naman sakin.

I looked at her, halata na yata sa itsura kong nag-aalala ako coz she tried to act na parang okay siya.

"Inumin mo na muna 'tong gamot oh." sabi ko nalang at inabot sa kanya ang gamot at tubig.

"Salamat Narda." sabi niya ng mainom na niya 'to.

"Sinabihan ko na pala si Ali na uuwi ka na agad, kailangan mong magpahinga, napapansin ko lagi nalang sumasakit ulo mo eh." sabi ko sa kanya..sana pumayag siya, kailangan na niyang magpahinga eh.

"Salamat Narda ha?" she said at nginitian ako. God. Ilang beses niya ba ako ngingitian ngayong gabi? Yung puso ko.

"Walang ano man Regina. Naghihintay na siya sa baba, sabay na tayo." sabi ko nalang at tumango si Regina. Buti nalang napapayag ko agad.

"Hatid ka na namin ni Ali." kaya pala pumayag agad, gusto pa pala akong ihatid. Umiling naman ako, siya 'yung kailangan ng makauwi agad eh.

"wag na Regina, importante na makapagpahinga ka." sabi ko dito.

"Pero Na-" d ko na hinayaan na tapusin niya 'yung sasabihin niya at sinamaan ko na siya ng tingin.

"Regina." tawag ko dito and I almost chuckled seeing how she rolled her eyes at me. Minsan talaga mataray siya eh.

"Fine, basta you have to message me when you get home." sabi niya na sa'kin, finally! akala ko magmamakaawa na ako para lang sundin niya ako eh. Tumango ako sa sinabi niya, text lang pala eh, kayang-kaya ko 'yun! Ngumiti din ako sa kanya, kulang nalang mag thumbs-up ako pero sure akong magmumukha akong tanga kaya d ko na ginawa.

Tumayo naman na si Regina at inayos na mga papeles niya at kinuha ang mga gamit niya kaya tumayo na din ako at hinintay siya sa may pinto.

"Let's go Narda." she said after niyang patayin 'yung ilaw sa loob ng opisina niya.

Nang makababa na kami ni Regina ay nagpaalam na kami sa isa't-isa.

Sabi niya pa na sabay daw kami magla-lunch at sino ba ako para tumanggi? Kaya siyempre, sabi ko magluluto ako ng pagkain namin.

Nginitian ko siya which she also did the same sa'kin at konti nalang talaga hihimlay na ako. Pero siyempre, kaibigan niya lang ako dito sa life time na 'to kaya d ko dapat ipakitang kilig na kilig ako.

Nang makasakay na siya ay naglakad naman ako sa direskyon ng sakayan.

Habang naglalakad ako, kinuha ko ang earphones ko at cellphone.

May isang kanta kasi na lagi kong pinapakinggan, it felt so fitting sa amin ni Regina eh.

at ngayon nagdurugo.

sa piling niya mayroon pag-asa pa ba?

Sana lang ay magkaroon isa pang pagkakataon, maibalik pa ang kahapon na kasama ko siya

Nung ako ay masaya,

nung ako ay masaya,

nung ako ay masaya,

nung ako ay masaya..~~

Napapaisip din naman ako minsan.

Ang sabi kasi ng mga taong andito sa generation na'to is that lahat daw may perfect match, lahat may nakatadhanang makasama. Pero hindi lahat nagkakatuluyan dahil na din sa kung paano maglaro ang tadhana.

Saksi na ako jan, dalawang life times na. Parehong sabay na mawawala. At mabubuhay ulit sa ibang panahon. Sa case namin, ako ang nakatadhana kay Regina. Pero pati yata dito sa life time na'to, hindi pa din kami ang magkakatuluyan, ang masakit pa, sabay na naman kaming mamamatay. Paulit-ulit na cycle. Ganun siguro talaga.

Hindi ko din alam kung ilang beses kailangan maulit ang cycle. Hindi ko alam kung bakit kailangan pareho kaming mamatay, ganun na ba talaga pag nakatadhana? Hindi ko alam.

Siguro, kung hindi ko naaalala ang mga nakaraang life time na meron ako, siguro naputol na.

Or siguro, mahahanap pa din namin ni Regina ang isa't-isa. Kasi nga, itinadhana kami.

Hays. Ewan.

Nakasakay na ako sa jeep at pauwi na sa bahay ko. Ano kayang iluluto ko para sa lunch namin bukas?

Nang makababa ako ng jeep ay naglakad ako saglit papunta sa kung nasan ang bahay ko. Nang mabuksan ko na ang pinto at makapasok, bigla akong napatigil.

Ang sakit ng ulo ko!

What is happening?!!

Naisara ko pa ang pinto sabay ng pag-upo ko sa sahig habang hawak-hawak ang ulo ko. Lahat ng ala-ala namin ni Regina, parang nakasulat sa isang libro at binubuklat ng kung sino.

"arrrgggggghhh!!!!!!!" Sobrang sakit!

Natigil lang ang sakit ng ulo ko ng ang huling binuklat ay blanko.

Anong ibig sabihin nu'n?

Nakaidlip ako saglit. Lagot! Hindi ko pa nasasabi kay Regina na nakauwi na ako. Dali-dali ko namang tinext si Regina at sinabing nakauwi na ako.

But what she sent me as a reply got me almost crying.

: Regi

I just got home too, Luna.

Naaalala ba niya? Kaya ba sumakit ang ulo ko? Kaya ba blanko ang huling pahina nung nakita ko kanina?!

Nanginginig ang kamay ko at ramdam kong umiiyak na ako as I sent her my reply.

To:

I told you, tayo pa din sa susunod na buhay. I found you. :)

Nahanap ko siya ulit. Nakasama ko siya ulit. May pagkakataon ulit kaming magmahal.

Pero kumpara sa naunang dalawang buhay na meron kami, ngayon niya lang naalala 'to. Luna at Emma. Ang unang buhay na meron kami.

Regi

Regina, puntahan kita jan sa inyo ngayon. Hintayin mo ako, mahal kong Emma, please?

Kailangan naming mag-usap agad.

Nasa sala kami ngayon ni Regina. Sinabi niya sa akin na ang dahilan ng madalas na pagsakit ng ulo niya ay ang mga ala-alang nakikita niya sa panaginip niya.

Sinabi niya din sa aking matagal na niya akong gusto pero d na siya naka amin dahil dito, pano naman daw niya iku-kwento ang nangyayari sa kanya.

At kanina lang, naalala na niya ang lahat. Naalala niyang siya si Emma at ako si Luna.

I also told her everything na alam ko, ang una at pangalawang buhay na magkasama kami. Ang mga nangyari. Ang cycle na nangyayari.

"but I remember things now, Narda." sabi niya sa'kin habang nasa bisig niya ako.

I feel so complete.

"does that mean ito na ang huling cycle? ang huling life time? does that mean this is where we will finally be able to love each other freely?" tanong niya sa'kin kaya kumawala muna ako sa yakap niya at tinignan siya.

"sa totoo lang, hindi ko alam Regina. pero ang alam ko lang, sa pagkakataong 'to, ayukong maulit lahat ng nangyari noon. ayuko ng sa kamatayan nalang tayo magkakasama." sabi ko and I saw her smile as she caressed my cheeks, para akong nasa ulap.

"hindi ko na hahayaan na mangyari 'yun Narda. ngayon na alam ko ang totoo. hindi ko hahayaang hindi tayo sa huli..we won't know what the future holds but what I know is that sa kahit anong oras at panahon, ikaw pa din ang pipiliin ko." she said as she made me rest myself on her embrace ulit.

This is where we both belong.

Hindi pa kami sigurado kung ano ang mangyayari sa hinaharap. Pero sigurado kami na kami ang para sa isa't-isa.

Luna at Emma.

Natalia at Denise.

Narda at Regina.

Sa kahit anong panahon, kami ang nakatadhana.