【၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)】,၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation),latest updated chapters, free reading

《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》257

၂၅၇။ စိတ်ကူးယဉ်တက်လိုက်တာ

ထောင့်တစ်ခုမှ ကိုယ်ပျောက်နေသည့် လင်းချင်းသည် သက်ပြင်းမချဘဲ မနေနိုင်ပေ။ သူမ၏တိုက်ခိုက်မှုများသည် ယန်ကျင်းဟွာက အရမ်းအာရုံသိကောင်းနေသဖြင့် မထိရောက်ပေ။ ထို့ကြောင့် သူမတွင် စောင့်ကြည့်ဖို့ကလွဲ၍ ရွေးချယ်ခွင့်မရှိပေ။

ထိုအချိန်တွင် ယန်ကျင်းဟွာသည် ဖြည်းဖြည်းချင်းပျော်နေသည့် ရေခဲမည်းများကို ကြည့်နေသည်။ ထူးဆန်းသည့် ထိုမြူခိုးများသည် သူ့ရေခဲများကို အရည်ပျော်နိုင်လိမ့်မည်ဟု မမျှော်လင့်ခဲ့ပေ။ ထိုမြူခိုးများသည် ဒီလောက်ဖျက်စီးနိုင်စွမ်းရှိနေသည်။

‘ဇွန်ဘီမျက်လုံးနဲ့မိန်းမက အဆိပ်မြူခိုးပိုင်တဲ့သူလား?’

ဒီလိုစွမ်းအားမျိုးဖြင့်သူကို တိုက်ဖို့က လွယ်သည့်ကိစ္စမဟုတ်ပေ။ သို့သော်လည်း ယန်ကျင်းဟွာအတွက်က သိပ်မခက်ခဲပေ။ သူသည် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်ကာ အေးစက်သည့်အသံဖြင့်

“နင်ဘယ်သူလဲ ငါမသိပင်မယ့် လင်းဖန်ရဲ့ဘက်တော်သား ဖြစ်နိုင်တယ်။ တိုက်စစ်အနေနဲ့ နင့်ကိုလွှတ်ထားတယ်ဆိုတည်းက ငါတို့ကို တွေ့သွားပြီပဲ။ လင်းဖန်တို့က ဟိုတယ်ကနေ ခွာမှာမဟုတ်ဘူးမလား?”

လင်းချင်းသည် ကိုယ်ပြန်မဖော်ဘဲ သူ့ဘေးတွင် ငြိမ်ငြိမ်လေးရပ်နေကာ သူ့ကိုကြည့်နေသည်။ ယန်ကျင်းဟွာသည် ခနငြိမ်သွားသည်။ လင်းချင်းက ပေါ်မလာသဖြင့် သူကဆက်ပြောသည်။

“နင်ဒီမှာဆိုတာ ငါသိတယ်။ အဆင့်၆ဇွန်ဘီဆီမှာ အဖမ်းမခံရဘူးလား? နင်တို့ဟိုတယ်နားက မီတာငါးရာလောက်မှာ ဇွန်ဘီအုပ်ကြီးရှိနေတော့ နင်ထွက်ချင်သလို ထွက်ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ ပြီးတော့လည်း နင်တို့လူတချို့က မရှိတော့တာကို ငါသတိထားမိတယ်။ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အစားခံရတော့မှာပဲမလား?”

‘ဟင်? ဒီလူက တကယ်စိတ်ကူးယဉ်တက်တာပဲ ဒါမျိုးတွေးချလိုက်တယ်’

လင်းချင်းသည် သူ့ကိုကြည့်ကာ ရယ်ချင်သွားသည်။ ယန်ကျင်းဟွာ၏ စကားအရဆိုလျှင်

သူတို့သည် ဒီကိုလွန်ခဲ့သည့် နှစ်ရက်တည်းက ရောက်နေသည်ဟု လင်းချင်းက ခန့်မှန်းမိသည်။ လင်းဖန်တို့ကို စောင့်ကြည့်နေကာ တူယွမ်ရှင်း၊ ယွမ်ထန်ရှင်းတို့နှင့်တခြားသူများက ဟိုတယ်မှာ မရှိကြောင်းကို သိထားသည်။ ချူးလီလီထံမှ အတိုက်ခံရထားသဖြင့် မရှိသည့်သူတို့ကို ချူးလီလီက စားပစ်သည်ဟု သူထင်လိုက်တာ ဖြစ်မည်။ ဟိုတယ်အပေါက်ဝတွင် ပိတ်ထားသည့် ဇွန်ဘီအုပ်ကို ယန်ကျင်းဟွာက လင်းဖန်တို့အား ဟိုတယ်ကထွက်မရအောင် တားထားခြင်းဟု ထင်နေသည်။

‘အတော်စိတ်ကူးယဉ်တက်တာပဲ’

လင်းချင်းက တွေးလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း နောက်မှ အဖြစ်မှန်ကို မသိသည့်သူများသည် ဒီလိုပဲတွေးသည်က ကျိုးကြောင်းသင့်တာဖြစ်ကြောင်းကို တွေးမိသွားသည်။ ချူးလီလီသည် အမိုးပေါ်တွင် လမ်းလျှောက်နေတက်ကာ ခနခနပျောက်နေတက်သဖြင့် သူမသည် နွားအုပ်ကို မျက်စိဒေါက်ထောက်ကာ စောင့်ကြည့်နေတက်သည့် နွားကျောင်းသားလေးလိုပင်။

‘ဒါကသူနှစ်ရက်လောက် စောင့်ကြည့်နေတာ၍ ရလဒ်လား?’

လင်းချင်းသည် အုတ်ဘောင်တန်းပေါ်တွင် ထိုင်နေကာ လေထဲကို စကားပြောနေသည့် ယန်ကျင်းဟွာကို ကြည့်နေသည်။

“ဘာလဲ? ထွက်မလာရဲဘူးလား? နင်ဒီမှာရှိမှန်းကို ငါသိတယ်။ ခုနကတောင် ပေါ်လာပြီးတော့ အခုဘာဖြစ်သွားတာလဲ?”

ထိုအချိန်တွင် ဒဏ်ရာများပြည့်နေသည့် စစ်သားတစ်ယောက်သည် အပေါ်ထပ်သို့ တရွတ်ဆွဲ၍ တက်လာသည်။ လှေကားတွင် ရပ်နေသည့် တပ်ဖွဲ့ခေါင်းဆောင်များကို စကားအချို့ပြောလိုက်သည့်အခါ သူတို့မျက်နှာများသည် ချက်ချင်းပြောင်းသွားကြသည်။

“ခေါင်းဆောင် ကျွန်တော်တို့ယာဉ်တွေ ပျောက်ကုန်ပြီ”

တပ်ဖွဲ့ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်သည် လှမ်းအော်ပြောသည်။ ယန်ကျင်းဟွာသည် ချက်ချင်းပဲ သူ့ကိုအေးစက်သည့် မျက်နှာထားဖြင့် ခေါင်းငုံကြည့်လိုက်သည်။ မျက်လုံးများက မှေးကျဉ်းသွားကာ သူတို့နားသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်သွားသည်။

“ဘာပြောလိုက်တယ်?”

တပ်ဖွဲ့ခေါင်းဆောင်သည် နောက်သို့ဆုတ်ကာ သတင်းလာပို့သည် စစ်သားကိုသာ ယန်ကျင်းဟွာနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့စေသည်။ လက်သည်းနှင့်သွားရာများကြောင့် သွေးများရွှဲကာထွက်နေသည့် စစ်သားသည်

“ကျွန်တော်တို့. . .ကျွန်တော်တို့ ရုတ်တရပ် အရိုက်ခံလိုက်ရတယ်။ နိုးလာတော့ ယာဉ်တွေက တစ်စီးမှ မရှိတော့ဘူး။ ပတ်ပတ်လည်မှာလည်း ဇွန်ဘီတွေ အပြည့်ပဲ”

သူ့စကားများကြားပြီး ဒဏ်ရာနှင့် ဖြူဖပ်နေသည့် မျက်နှာကို မြင်သည့်အခါ အခြားသူများသည် ဒီစစ်သားမှာ မကြာခင်တွင် သေတော့မှာဖြစ်ကြောင်းကို သိလိုက်သည်။ ယန်ကျင်းဟွာက

“မင်းဇွန်ဘီအကိုက်ခံထားရတယ်”

အခြားသူများက သူ့အဓိပ္ပါယ်ကို မသိခင် စစ်သားသည် ရေခဲရုပ်လို တောင့်ခဲသွားသည်။ ယန်ကျင်းဟွာသည် ဘာမှမရှိသည့် အမိုးကို လှည့်ကြည့်ကာ

“ဒါကမှ နင့်ရဲ့ရည်ရွယ်ချက်ပေါ့”

လင်းချင်းသည် မျက်ခုံးပင့်လိုက်ကာ အမိုးပေါ်ကနေ အမြန်ဆင်းထွက်သွားတော့သည်။ ဟိုတယ်သို့ ပြန်ရောက်သည့်အခါ လင်းဖန်တို့က အခန်းထဲတွင် စောင့်နေကြသည်။ သူမကို မြင်သည့်အခါ ချက်ချင်းခုံပေါ်မှ ထလာကြသည်။

“ဘယ်လိုလဲ? တကယ် ယန်ကျင်းဟွာလား?”

လင်းချင်းသည် သူတို့ကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ

“သူမကြာခင် ဒီကိုလာတော့မယ်။ နယ်မြေထဲကို ဝင်ပုန်းဖို့ ခေါ်သွားပြီးတော့ လူတချို့နဲ့တွေ့ပေးမယ်”

ပြောနေရင်း သူမသည် လင်းဖန်နှင့် လင်းဟောင်တို့ကို နယ်မြေထဲသို့ ခေါ်လိုက်သည်။ နယ်မြေထဲကို ရောက်သည့်နှင့် ဆိုဖာပေါ်တွင် လူအချို့ထိုင်နေကာ စကားပြောနေကြသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ လင်းချင်းသည် သူတို့ကို နယ်မြေထဲတွင် ထားခဲ့ပြီးနောက် လုံချင်းယင်နှင့် ရှဲ့တုန်းကို ခေါ်လိုက်သည်။

ထို့နောက် လင်းဖန်နှင့် လီကျန်းတို့သည် အချင်းချင်းကြည့်နေကြသည်။

“လီကျန်း မင်း. . .ဘာဖြစ်လို့ ဒီကိုရောက်နေတာလဲ?”

လီကျန်း၊ ဖန်ယုမင်း၊ လဲ့ယောင်နှင့် ဖေးချန်းလင်းတို့ကို မြင်ရသည့်အခါ လင်းဖန်သည် သူ့မျက်လုံးကိုသူ မယုံနိုင်ပေ။

“ကပ္ပတိန်ကြီး ဘုရားမလို့ အဆင်ပြေနေတာပဲ”

လီကျန်းတို့သည် လင်းဖန်အား စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ကြည့်ကြသည်။

အမျိုးသမီးလင်းက ရယ်၍

“ငါတို့အဆင်ပြေပါတယ်လို့ ပြောသားပဲ။ ဒါပင်မယ့် နင်တို့မှ ကျန်ခဲ့တဲ့သူတွေ”

လင်းချင်းသည် ဘေးကိုလှည့်ပတ်ကြည့်သော်လည်း လျူကျွင်းတို့ သားအမိကို မတွေ့ပေ။ သူမ၏အာရုံသိကိုသုံးလိုက်မှ နယ်မြေလေးထဲတွင် ပုန်းနေကြကြောင်းကို သိလိုက်သည်။ သူတို့သည် တချိန်လုံးပုန်းနေကြသဖြင့် အမျိုးသမီးလင်းတို့တောင်မှ သူတို့ဒီမှာမှန်း မသိသလို နယ်မြေလေးကိုလည်း သတိမထားမိပေ။

“အမေ သူတို့က ဘာဖြစ်လို့ ဒီကိုရောက်နေတာလဲ?”

လင်းဖန်က အံ့သြစွာမေးသည်။

“ဘာဖြစ်လို့ ငါ့ကိုမေးနေတာလဲ?”

အမျိုးသမီးလင်းက ပြုံးကာ

“လုမိန်းကလေးကို ဒီအကြောင်း ငါတို့မေးသင့်တာမလား?”

ထိုအခါမှ လင်းဖန်သည် လင်းချင်းကို လှည့်မေးဖို့ သတိရသည်။ သို့သော်လည်း လင်းချင်းက မရှိတော့ပေ။ လုံချင်းယင်သာ သူ့အနားကို လာနေသည်ကို တွေ့ရပြီး ရှဲ့တုန်းကတော့ ရေကန်နားသို့ ထွက်သွားသည်။

“ဟမ်? သူဘယ်သွားတာလဲ?”

သူ့ဟာသူ ရေရွတ်မိသည်။

“ကပ္ပတိန်ကြီး”

လီကျန်းက ပြောသည်။

“ဒီကိုလာထိုင်ပါ။ ဘာဖြစ်တာလဲကို ကျွန်တော်ပြောပြမယ်”

ထို့နောက် ဟွမ်မင်းကို လက်ညိုးထိုးပြကာ

“ဒါက ပင်လယ်မြို့တော်စခန်းက ဒုခေါင်းဆောင်ရှောင်ရဲ့ လက်အောက်က ကပ္ပတိန်ဟွမ်မင်းတဲ့”

လင်းဖန်သည် ပင်လယ်မြို့တော်စခန်းကလူ တစ်ယောက်က ဒီမှာရှိနေမှန်းကို မသိခဲ့သဖြင့် ဟွမ်မင်းကို အံ့သြစွာ ကြည့်သည်။ ဟွမ်မင်းက လက်ကာပြကာ ခပ်ရှက်ရှက်ဖြင့်

“အာ ဟွမ်မင်းလို့ပဲ ခေါ်ပါဗျာ။ ကပ္ပတိန်ဆိုတာကြီးကို မပြောပါနဲ့တော့”

လင်းဖန်သည် ခေါင်းငြိမ့်ကာ သူ့မျက်နှာထားသေနေခြင်းက လျော့သွားသည်။ အပြုံးဖွဖွဖြင့်

“မင်းနဲ့ လီကျန်းတို့က အဆင့်ငါးပဲ။ စခန်းမှာ ကပ္ပတိန်ဖြစ်တာက ပုံမှန်ပါပဲ။ နှိမ့်ချနေစရာ မလိုပါဘူးကွာ”

ထို့နောက် အချို့က ဆိုဖာတွင်ထိုင်ကျကာ အချို့ကတော့ ရပ်နေကြသည်။

“ယန်ကျင်းဟွာကို လွန်ခဲ့တဲ့၂ရက်က တွေ့ခဲ့တယ်”

လီကျန်းက ပြောသည်။

“ဘာမှမပြောဘဲ ဖမ်းပြီးတော့ခေါ်သွားတယ်။ သူက ကျွန်တော်တို့စခန်းရဲ့ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်နေပြီလို့ ကြွားသွားတယ်”

ဒီလိုပြောနေစဉ်တွင် လီကျန်းတို့ မျက်နှာထားသည် မကောင်းသဖြင့် လင်းဖန်သည် ယန်ကျင်းဟွာက သူတို့မကြားချင်သည့် စကားများကို ပြောလိုက်တာ ဖြစ်ကြောင်းကို အကြမ်းဖျင်း ခန့်မှန်းမိသွားသည်။

“ကျွန်တော်တို့ကို ကြိုးတုပ်ပြီးတော့ ဒီဘက်ကို ခေါ်လာတယ်။ အစက လူနေအဆောက်ဦးတစ်ခုရဲ့ အပေါ်ဆုံးထပ်မှာ နံရံကိုမှီထိုင်နေရပြီးတော့ စောင့်ကြည့်ခံနေရတာ။ ဒါပင်မယ့် ကျွန်တော်တို့ကို တစ်ယောက်က ဆွဲခေါ်သွားပြီးတော့ ရုတ်တရပ်ကြီး ဒီကိုရောက်နေတော့တာပါပဲ”

Zawgyi Ver

၂၅၇။ စိတ္ကူးယဥ္တက္လိုက္တာ

ေထာင့္တစ္ခုမွ ကိုယ္ေပ်ာက္ေနသည့္ လင္းခ်င္းသည္ သက္ျပင္းမခ်ဘဲ မေနနိုင္ေပ။ သူမ၏တိုက္ခိုက္မႈမ်ားသည္ ယန္က်င္းဟြာက အရမ္းအာ႐ုံသိေကာင္းေနသျဖင့္ မထိေရာက္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမတြင္ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ကလြဲ၍ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မရွိေပ။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ယန္က်င္းဟြာသည္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေပ်ာ္ေနသည့္ ေရခဲမည္းမ်ားကို ၾကည့္ေနသည္။ ထူးဆန္းသည့္ ထိုျမဴခိုးမ်ားသည္ သူ႕ေရခဲမ်ားကို အရည္ေပ်ာ္နိုင္လိမ့္မည္ဟု မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပ။ ထိုျမဴခိုးမ်ားသည္ ဒီေလာက္ဖ်က္စီးနိုင္စြမ္းရွိေနသည္။

‘ဇြန္ဘီမ်က္လုံးနဲ႕မိန္းမက အဆိပ္ျမဴခိုးပိုင္တဲ့သူလား?’

ဒီလိုစြမ္းအားမ်ိဳးျဖင့္သူကို တိုက္ဖို႔က လြယ္သည့္ကိစၥမဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ယန္က်င္းဟြာအတြက္က သိပ္မခက္ခဲေပ။ သူသည္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ကာ ေအးစက္သည့္အသံျဖင့္

“နင္ဘယ္သူလဲ ငါမသိပင္မယ့္ လင္းဖန္ရဲ႕ဘက္ေတာ္သား ျဖစ္နိုင္တယ္။ တိုက္စစ္အေနနဲ႕ နင့္ကိုလႊတ္ထားတယ္ဆိုတည္းက ငါတို႔ကို ေတြ႕သြားၿပီပဲ။ လင္းဖန္တို႔က ဟိုတယ္ကေန ခြာမွာမဟုတ္ဘူးမလား?”

လင္းခ်င္းသည္ ကိုယ္ျပန္မေဖာ္ဘဲ သူ႕ေဘးတြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ေနကာ သူ႕ကိုၾကည့္ေနသည္။ ယန္က်င္းဟြာသည္ ခနၿငိမ္သြားသည္။ လင္းခ်င္းက ေပၚမလာသျဖင့္ သူကဆက္ေျပာသည္။

“နင္ဒီမွာဆိုတာ ငါသိတယ္။ အဆင့္၆ဇြန္ဘီဆီမွာ အဖမ္းမခံရဘူးလား? နင္တို႔ဟိုတယ္နားက မီတာငါးရာေလာက္မွာ ဇြန္ဘီအုပ္ႀကီးရွိေနေတာ့ နင္ထြက္ခ်င္သလို ထြက္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့လည္း နင္တို႔လူတခ်ိဳ႕က မရွိေတာ့တာကို ငါသတိထားမိတယ္။ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အစားခံရေတာ့မွာပဲမလား?”

‘ဟင္? ဒီလူက တကယ္စိတ္ကူးယဥ္တက္တာပဲ ဒါမ်ိဳးေတြးခ်လိဳက္တယ္’

လင္းခ်င္းသည္ သူ႕ကိုၾကည့္ကာ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ယန္က်င္းဟြာ၏ စကားအရဆိုလွ်င္

သူတို႔သည္ ဒီကိုလြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ရက္တည္းက ေရာက္ေနသည္ဟု လင္းခ်င္းက ခန့္မွန္းမိသည္။ လင္းဖန္တို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနကာ တူယြမ္ရွင္း၊ ယြမ္ထန္ရွင္းတို႔ႏွင့္တျခားသူမ်ားက ဟိုတယ္မွာ မရွိေၾကာင္းကို သိထားသည္။ ခ်ဴးလီလီထံမွ အတိုက္ခံရထားသျဖင့္ မရွိသည့္သူတို႔ကို ခ်ဴးလီလီက စားပစ္သည္ဟု သူထင္လိုက္တာ ျဖစ္မည္။ ဟိုတယ္အေပါက္ဝတြင္ ပိတ္ထားသည့္ ဇြန္ဘီအုပ္ကို ယန္က်င္းဟြာက လင္းဖန္တို႔အား ဟိုတယ္ကထြက္မရေအာင္ တားထားျခင္းဟု ထင္ေနသည္။

‘အေတာ္စိတ္ကူးယဥ္တက္တာပဲ’

လင္းခ်င္းက ေတြးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္မွ အျဖစ္မွန္ကို မသိသည့္သူမ်ားသည္ ဒီလိုပဲေတြးသည္က က်ိဳးေၾကာင္းသင့္တာျဖစ္ေၾကာင္းကို ေတြးမိသြားသည္။ ခ်ဴးလီလီသည္ အမိုးေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတက္ကာ ခနခနေပ်ာက္ေနတက္သျဖင့္ သူမသည္ ႏြားအုပ္ကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ကာ ေစာင့္ၾကည့္ေနတက္သည့္ ႏြားေက်ာင္းသားေလးလိုပင္။

‘ဒါကသူႏွစ္ရက္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ၍ ရလဒ္လား?’

လင္းခ်င္းသည္ အုတ္ေဘာင္တန္းေပၚတြင္ ထိုင္ေနကာ ေလထဲကို စကားေျပာေနသည့္ ယန္က်င္းဟြာကို ၾကည့္ေနသည္။

“ဘာလဲ? ထြက္မလာရဲဘူးလား? နင္ဒီမွာရွိမွန္းကို ငါသိတယ္။ ခုနကေတာင္ ေပၚလာၿပီးေတာ့ အခုဘာျဖစ္သြားတာလဲ?”

ထိုအခ်ိန္တြင္ ဒဏ္ရာမ်ားျပည့္ေနသည့္ စစ္သားတစ္ေယာက္သည္ အေပၚထပ္သို႔ တ႐ြတ္ဆြဲ၍ တက္လာသည္။ ေလွကားတြင္ ရပ္ေနသည့္ တပ္ဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို စကားအခ်ိဳ႕ေျပာလိုက္သည့္အခါ သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားၾကသည္။

“ေခါင္းေဆာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ယာဥ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ”

တပ္ဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္သည္ လွမ္းေအာ္ေျပာသည္။ ယန္က်င္းဟြာသည္ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႕ကိုေအးစက္သည့္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေခါင္းငုံၾကည့္လိုက္သည္။ မ်က္လုံးမ်ားက ေမွးက်ဥ္းသြားကာ သူတို႔နားသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္သြားသည္။

“ဘာေျပာလိုက္တယ္?”

တပ္ဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္သည္ ေနာက္သို႔ဆုတ္ကာ သတင္းလာပို႔သည္ စစ္သားကိုသာ ယန္က်င္းဟြာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ေစသည္။ လက္သည္းႏွင့္သြားရာမ်ားေၾကာင့္ ေသြးမ်ား႐ႊဲကာထြက္ေနသည့္ စစ္သားသည္

“ကြၽန္ေတာ္တို႔. . .ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႐ုတ္တရပ္ အရိုက္ခံလိုက္ရတယ္။ နိုးလာေတာ့ ယာဥ္ေတြက တစ္စီးမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ပတ္ပတ္လည္မွာလည္း ဇြန္ဘီေတြ အျပည့္ပဲ”

သူ႕စကားမ်ားၾကားၿပီး ဒဏ္ရာႏွင့္ ျဖဴဖပ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာကို ျမင္သည့္အခါ အျခားသူမ်ားသည္ ဒီစစ္သားမွာ မၾကာခင္တြင္ ေသေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္းကို သိလိုက္သည္။ ယန္က်င္းဟြာက

“မင္းဇြန္ဘီအကိုက္ခံထားရတယ္”

အျခားသူမ်ားက သူ႕အဓိပၸါယ္ကို မသိခင္ စစ္သားသည္ ေရခဲ႐ုပ္လို ေတာင့္ခဲသြားသည္။ ယန္က်င္းဟြာသည္ ဘာမွမရွိသည့္ အမိုးကို လွည့္ၾကည့္ကာ

“ဒါကမွ နင့္ရဲ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္ေပါ့”

လင္းခ်င္းသည္ မ်က္ခုံးပင့္လိုက္ကာ အမိုးေပၚကေန အျမန္ဆင္းထြက္သြားေတာ့သည္။ ဟိုတယ္သို႔ ျပန္ေရာက္သည့္အခါ လင္းဖန္တို႔က အခန္းထဲတြင္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ သူမကို ျမင္သည့္အခါ ခ်က္ခ်င္းခုံေပၚမွ ထလာၾကသည္။

“ဘယ္လိုလဲ? တကယ္ ယန္က်င္းဟြာလား?”

လင္းခ်င္းသည္ သူတို႔ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ

“သူမၾကာခင္ ဒီကိုလာေတာ့မယ္။ နယ္ေျမထဲကို ဝင္ပုန္းဖို႔ ေခၚသြားၿပီးေတာ့ လူတခ်ိဳ႕နဲ႕ေတြ႕ေပးမယ္”

ေျပာေနရင္း သူမသည္ လင္းဖန္ႏွင့္ လင္းေဟာင္တို႔ကို နယ္ေျမထဲသို႔ ေခၚလိုက္သည္။ နယ္ေျမထဲကို ေရာက္သည့္ႏွင့္ ဆိုဖာေပၚတြင္ လူအခ်ိဳ႕ထိုင္ေနကာ စကားေျပာေနၾကသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ လင္းခ်င္းသည္ သူတို႔ကို နယ္ေျမထဲတြင္ ထားခဲ့ၿပီးေနာက္ လုံခ်င္းယင္ႏွင့္ ရွဲ႕တုန္းကို ေခၚလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ လင္းဖန္ႏွင့္ လီက်န္းတို႔သည္ အခ်င္းခ်င္းၾကည့္ေနၾကသည္။

“လီက်န္း မင္း. . .ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ?”

လီက်န္း၊ ဖန္ယုမင္း၊ လဲ့ေယာင္ႏွင့္ ေဖးခ်န္းလင္းတို႔ကို ျမင္ရသည့္အခါ လင္းဖန္သည္ သူ႕မ်က္လုံးကိုသူ မယုံနိုင္ေပ။

“ကပၸတိန္ႀကီး ဘုရားမလို႔ အဆင္ေျပေနတာပဲ”

လီက်န္းတို႔သည္ လင္းဖန္အား စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ၾကည့္ၾကသည္။

အမ်ိဳးသမီးလင္းက ရယ္၍

“ငါတို႔အဆင္ေျပပါတယ္လို႔ ေျပာသားပဲ။ ဒါပင္မယ့္ နင္တို႔မွ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြ”

လင္းခ်င္းသည္ ေဘးကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္ေသာ္လည္း လ်ဴကြၽင္းတို႔ သားအမိကို မေတြ႕ေပ။ သူမ၏အာ႐ုံသိကိုသုံးလိုက္မွ နယ္ေျမေလးထဲတြင္ ပုန္းေနၾကေၾကာင္းကို သိလိုက္သည္။ သူတို႔သည္ တခ်ိန္လုံးပုန္းေနၾကသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးလင္းတို႔ေတာင္မွ သူတို႔ဒီမွာမွန္း မသိသလို နယ္ေျမေလးကိုလည္း သတိမထားမိေပ။

“အေမ သူတို႔က ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ?”

လင္းဖန္က အံ့ၾသစြာေမးသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကိုေမးေနတာလဲ?”

အမ်ိဳးသမီးလင္းက ၿပဳံးကာ

“လုမိန္းကေလးကို ဒီအေၾကာင္း ငါတို႔ေမးသင့္တာမလား?”

ထိုအခါမွ လင္းဖန္သည္ လင္းခ်င္းကို လွည့္ေမးဖို႔ သတိရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လင္းခ်င္းက မရွိေတာ့ေပ။ လုံခ်င္းယင္သာ သူ႕အနားကို လာေနသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး ရွဲ႕တုန္းကေတာ့ ေရကန္နားသို႔ ထြက္သြားသည္။

“ဟမ္? သူဘယ္သြားတာလဲ?”

သူ႕ဟာသူ ေရ႐ြတ္မိသည္။

“ကပၸတိန္ႀကီး”

လီက်န္းက ေျပာသည္။

“ဒီကိုလာထိုင္ပါ။ ဘာျဖစ္တာလဲကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပမယ္”

ထို႔ေနာက္ ဟြမ္မင္းကို လက္ညိုးထိုးျပကာ

“ဒါက ပင္လယ္ၿမိဳ႕ေတာ္စခန္းက ဒုေခါင္းေဆာင္ေရွာင္ရဲ႕ လက္ေအာက္က ကပၸတိန္ဟြမ္မင္းတဲ့”

လင္းဖန္သည္ ပင္လယ္ၿမိဳ႕ေတာ္စခန္းကလူ တစ္ေယာက္က ဒီမွာရွိေနမွန္းကို မသိခဲ့သျဖင့္ ဟြမ္မင္းကို အံ့ၾသစြာ ၾကည့္သည္။ ဟြမ္မင္းက လက္ကာျပကာ ခပ္ရွက္ရွက္ျဖင့္

“အာ ဟြမ္မင္းလို႔ပဲ ေခၚပါဗ်ာ။ ကပၸတိန္ဆိုတာႀကီးကို မေျပာပါနဲ႕ေတာ့”

လင္းဖန္သည္ ေခါင္းၿငိမ့္ကာ သူ႕မ်က္ႏွာထားေသေနျခင္းက ေလ်ာ့သြားသည္။ အၿပဳံးဖြဖြျဖင့္

“မင္းနဲ႕ လီက်န္းတို႔က အဆင့္ငါးပဲ။ စခန္းမွာ ကပၸတိန္ျဖစ္တာက ပုံမွန္ပါပဲ။ ႏွိမ့္ခ်ေနစရာ မလိုပါဘူးကြာ”

ထို႔ေနာက္ အခ်ိဳ႕က ဆိုဖာတြင္ထိုင္က်ကာ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရပ္ေနၾကသည္။

“ယန္က်င္းဟြာကို လြန္ခဲ့တဲ့၂ရက္က ေတြ႕ခဲ့တယ္”

လီက်န္းက ေျပာသည္။

“ဘာမွမေျပာဘဲ ဖမ္းၿပီးေတာ့ေခၚသြားတယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ္တို႔စခန္းရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ႂကြားသြားတယ္”

ဒီလိုေျပာေနစဥ္တြင္ လီက်န္းတို႔ မ်က္ႏွာထားသည္ မေကာင္းသျဖင့္ လင္းဖန္သည္ ယန္က်င္းဟြာက သူတို႔မၾကားခ်င္သည့္ စကားမ်ားကို ေျပာလိုက္တာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို အၾကမ္းဖ်င္း ခန့္မွန္းမိသြားသည္။

“ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ႀကိဳးတုပ္ၿပီးေတာ့ ဒီဘက္ကို ေခၚလာတယ္။ အစက လူေနအေဆာက္ဦးတစ္ခုရဲ႕ အေပၚဆုံးထပ္မွာ နံရံကိုမွီထိုင္ေနရၿပီးေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရတာ။ ဒါပင္မယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို တစ္ေယာက္က ဆြဲေခၚသြားၿပီးေတာ့ ႐ုတ္တရပ္ႀကီး ဒီကိုေရာက္ေနေတာ့တာပါပဲ”

people are reading<၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)>

View all messages

Close message

Next Chap

《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》257

Advertisement

Advertisement

Advertisement

Advertisement

VRMMO: The Unrivaled

Refining the Mountains and Rivers

Mortal Cultivation Biography

Dragon Prince Yuan

Ranker's Return

Monarch of Evernight

Earn coins to read for free

You are?