《၂။ ဗျူဟာခင်းတဲ့ အစ်မကြီးဇွန်ဘီ (Myanmar Translation)》265
Advertisement
၂၆၅။ ပုစဉ်းက အရေးကြီးတယ်
လျန်တရှုသည် ရေခွက်ကိုစိုက်ကြည့်ပြီးနောက် အနံ့ခံကာ သောက်ကြည့်သည်။ ထို့နောက် ယွမ်ထန်ရှင်းကို လှည့်ပြောသည်။
“ရေထဲမှာ ထူးခြားတဲ့အစွမ်းတစ်ခုပါတယ်။ ငါ့အစွမ်းနဲ့တူတာမျိုးလို့ ငါခံစားမိတော့ ဒါကကုသရေးအစွမ်း ဖြစ်လိမ့်မယ်။ ဒါပင်မယ့် ဒီရေကစွမ်းအားက ငါ့အစွမ်းနဲ့ လုံးဝကြီးတော့ မတူဘူး။ ငါ့ထပ်ပိုတာတွေများတယ်။ ယွမ်လူကြီးမင်းပြောတာ အမှန်ပဲ။ ဒီရေက ကန့်သတ်ချက်ရှိတယ်”
သက်ပြင်းချကာ ခွက်ကိုပြန်ချလိုက်သည်။
“ဒါကသောက်တဲ့သူက စွမ်းအားကို ဘယ်လောက်စုပ်ယူထားနိုင်သလဲ ဆိုတာပေါ်မှာပဲ မူတည်တယ်။ သတ်မှတ်ချက်ကိုရောက်သွားရင် လူ့ကိုယ်ကထပ်ပြီးတော့ ဒီရေထဲကအစွမ်းကို မစုပ်ယူနိုင်တော့ဘူး။ ပြီးတော့လည်း ပိုသွားတဲ့အစွမ်းတွေက လျှံထွက်ပြီး ပျောက်ကုန်မှာ”
သူက ဆက်ပြောပြသည်။
ရှောင်ယွင့်လုံသည် သူ့ကိုကြည့်ကာ စိတ်ညစ်သွားပုံပေါ်သည်။
ယွမ်ထန်ရှင်းသည် ခေါင်းငြိမ့်ကာ
“ဒါအမှန်ပဲ။ ဒါပင်မယ့် ရေရဲ့အစွမ်းက အခုမှစပြနေရုံထင်တယ်။ ငါတို့စောင့်ကြည့်ရမှာပဲ။ ငါတို့ခေါင်းဆောင်ဝူဆီကို လာကြည့်လို့ရမလား?”
“ရတာပေါ့!”
ရှောင်ယွင့်လုံသည် ချက်ချင်းခေါင်းငြိမ့်သည်။
ဝူချန်းယွဲ့သည် ကုတင်ဘေးတွင်ထိုင်ကာ လင်းလင်းကို ကြည့်နေသည်။ မိုလီက သာမိုမီတာမှ နံပတ်များကိုကြည့်ကာ ပြောသည်။
“အပူချိန် ထပ်ကျသွားပြန်ပြီ ၅၇.၁ဖြစ်သွားပြီ”
ဝူချန်းယွဲ့သည် လင်းလင်းနဖူးကိုထိသည့်အခါ ပူနေဆဲဖြစ်၍ ပြောသည်။
“ဒါပင်မယ့် စိတ်က သိပ်မရှင်းသေးဘူး!”
မိုလီသည် ရုပ်သေကြီးဖြင့် ရှင်းပြသည်။
“ခေါင်းဆောင် အပူချိန် နည်းနည်းကျသွားတယ်။ အပူချိန်က တိုးမလာသ၍ လင်းလင်းရဲ့ အခြေအနေက ကောင်းလာတယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပဲ။ အစွမ်းနိုးဖို့ဖြစ်နေတာထက် ဒီလိုကိုမာမဝင်သေးတဲ့ အခြေအနေက ပိုကောင်းတာပေါ့။ အကောင်းမြင်စမ်းပါ။ လင်းလင်းအတွက် နည်းတစ်ခုခုတွေ့မှာပါ”
ဝူချန်းယွဲ့သည် သူမက သူ့ကိုစိတ်သက်သာအောင် ပြောပေးနေကာ လင်းလင်း၏ အခုခြေအနေသည် မဆိုးတော့တာကို သိသည်။ သူမ၏အစွမ်းများ စနိုးလာသည်က ကြာပြီဖြစ်သော်လည်း ဒီမှော်ဆန်သည့်တားခြင်းသာ မဖြစ်နေပါက ကိုမာဖြစ်သွားမှာ ဖြစ်ပြီး ဘယ်အချိန်မှ နိုးလာမလဲ ဆိုသည်ကို ဘယ်သူကမှ သိမှာမဟုတ်ပေ။
အခုတော့ ဝူချန်းယွဲ့သည် အရမ်းကြောက်နေသည်။ လင်းလင်း၏ အခြေအနေသည် ထပ်ပြောင်းသွားမှာကို သူစိုးရိမ်နေတာ ဖြစ်သည်။ အထဲကစွမ်းအားများကသာ သူမ၏အစွမ်းကို နှိုးဆပေးနေပါက သူမတွင် ရှင်သန်ဖို့ အခွင့်အရေးမရှိနိုင်ပေ။
ဝူချန်းယွဲ့သည် ကုတင်ဘေးကခုံတွင်ထိုင်ရင်း လင်းလင်း၏လက်ကိုကိုင်ကာ နောက်တစ်ဖက်က သူမ၏ဆံမြိတ်လေးကို သပ်ပေးနေသည်။
“လင်းလင်း ဖေဖေ့ကိုကြည့်။ ဗိုက်ဆာနေပြီလား? ဘာစားချင်လဲ?”
လင်းလင်းကို နိုးကြားနေစေရန် စကားပြောသည်။
ကလေးမလေးသည် သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်သော်လည်း ခေါင်းငြိမ့် ခေါင်းခါလုပ်မပြဘဲ နားမလည်သို ဖြစ်နေသည်။ ထို့နောက် မျက်နှာကျက်ကို အကြည့်များရောက်သွားကာ မျက်လုံးများက တည်ငြိမ်စွာ ကြည့်နေခြင်း မရှိတော့ပေ။
ဝူချန်းယွဲ့သည် စားပွဲပေါ်တွင် ဝူယွဲ့လင်းတင်ထားသည့် မြက်ပုစဉ်းကို သတိရသွား၍ သွားယူလာသည်။
“လင်းလင်း ဒီကိုကြည့် သမီးကြိုက်တဲ့ ပုစဉ်းလေး။ သမီးမယူ၇င် ဖေဖေက ဖွက်ထားတော့မှာ”
မြက်ပုစဉ်းရုပ်ကို သူမ၏မျက်လုံးရှေ့တွင်ထားကာ စနောက်သည့်အသံဖြင့် ပြောသည်။
လင်းလင်းက မတုံ့ပြန်ဘူးဟု သူထင်သော်လည်း အံ့သြစရာဖြစ်သွားသည်။ ကလေးမလေးသည် မျက်နှာကျက်ကို မကြည့်တော့ဘဲ အရုပ်ကိုကြည့်လာသည်။ ထိုအခါ ဝူချန်းယွဲ့သည် သူမကိုအံ့သြစွာကြည့်ကာ ပြောသည်။
“လင်းလင်း ဒါကိုမှတ်မိလား?”
လင်းလင်းသည် မြက်ပုစဉ်းကိုကြည့်နေကာ ဘာမှမဖြေပေ။ ဝူချန်းယွဲ့သည် မြက်ပုစဉ်းကို ရွေ့လိုက်သည့်အခါ လင်းလင်း၏ မျက်လုံးများက အရုပ်ကိုလိုက်ကြည့်သည်။
“လင်းလင်း ဒါကိုလိုချင်လား?”
သူမေးသည်။
“လိုချင်ရင် ခေါင်းငြိမ့်။ ဒါဆိုရင် ဖေဖေက ပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား?”
ဝူချန်းယွဲ့သည် သူ့သမီး၏ဦးနှောက်က သူ့စကားများကို လက်ခံကြားနိုင်သေးသလား သိချင်သည်။
လင်းလင်းသည် သူဖြစ်ချင်သလို ခေါင်းမငြိမ့်ပြပေ။ သို့သော်လည်း မြက်ပုစဉ်းရုပ်ကို လိုက်ကြည့်နေဆဲပင်။
ဘေးကမိုလီသည် အံ့သြသွားကာ ထရပ်သည်။ သို့သော်လည်း မျက်နှာသည် အံ့သြနေပုံမရှိပေ။
“ဒါမြက်ပုစဉ်းက လင်းလင်းအတွက် အရမ်းအရေးကြီးတာ ဖြစ်မယ်။ မဟုတ်ရင် ဒါကိုမှတ်မိမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခုအချိန်မှာ သူ့စိတ်က ရှင်းနေတာ မဟုတ်သေးဘူး”
ဝူချန်းယွဲ့သည် မြက်ပုစဉ်းအား လင်းလင်းလက်ပေါ်ထားပေးကာ
“ဒါကိုသူတကယ်ချစ်တာ။ တစ်ချိန်လုံး ရတနာလေးလိုမျိုး မြင်နေတာ”
မကြာခင်တွင် ရှောင်ယွင့်လုံသည် လျန်တရှုနှင့် ယွမ်ထန်ရှင်းတို့နှင့်အတူ ပြန်လာသည်။
“လင်းလင်း ဘယ်လိုလဲ? သက်သာလား?”
ဝင်ဝင်ခြင်း အခြေအနေကို တန်းမေးသည်။
“တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် ခေါင်းဆောင်ဝူ။ မဖိတ်ဘဲ လာမိတာ အားနာပါတယ်။ စိတ်ထဲမထားဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်”
ယွမ်ထန်ရှင်းက ဝူချန်းယွဲ့ကို နှုတ်ဆက်သည်။ ယဉ်ကျေးမှုထား၍ ယွမ်ထန်ရှင်းသည် တူယွမ်ရှင်းကို အခန်းထဲသို့ ခေါ်မလာကာ အပြင်တွင် တခြားသူများဖြင့် ထားခဲ့သည်။
သူ့ကိုမြင်သည့်အခါ ဝူချန်းယွဲ့သည် ချက်ချင်းထကာ
“ရပါတယ် ကျေးဇူးမတင်ရသေးဘူး။ မင်းရဲ့ရေက လင်းလင်းအတွက် အကျိုးရှိပုံပဲ။ အကူအညီထပ်တောင်းလို့ ရသေးမလား”
“လင်းလင်းကို ကြည့်လို့ရမလား? အမှန်တိုင်းပြောရရင် ရေရဲ့အာနိသင်ကို ကျွန်တော်လည်း သေချာမသိဘူး။ ကူညီနိုင်တယ်ဆိုရင်ပဲ တကယ်အံ့သြစရာပါပဲ”
ယွမ်ထန်ရှင်းက ပြောသည်။
“အင်း!”
Advertisement
ဝူချန်းယွဲ့က ပြောသည်။
“ဒါပင်မယ့် လင်းလင်းရဲ့ အခြေအနေက မပြောတက်သေးဘူး”
“အင်းပေါ့!”
ယွမ်ထန်ရှင်းသည် ခေါင်းငြိမ့်ကာ ကုတင်ဘေးသို့လာ၍ ဆရာဝန်လျန်က လင်းလင်းအား စစ်ဆေးနေသည်ကို ကြည့်သည်။
“ဘယ်လိုနေလဲ?”
သူမေးသည်။
ဆရာဝန်လျန်သည် လင်းလင်း၏ လက်ထဲတွင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် မြက်ပုစဉ်းကို ကြည့်သည်။ မြက်ပုစဉ်းကို ထိဖို့လုပ်သည့်အခါ လင်းလင်း၏ မျက်လုံးများက အနည်းငယ်ပြောင်းသွားသည်ကို သူမြင်လိုက်ရသည်။
နောက်သို့ဆုတ်ကာ ပြောသည်။
“ငါတို့ထွက်လာတည်းက အပူချိန်က ကျနေတာပဲ။ ကိုမာဖြစ်လုနီးပါး ဖြစ်နေတုန်းပဲဆိုပင်မယ့် လက်ထဲကဟာကို အရမ်းဂရုစိုက်နေသလိုပဲ။ ဘယ်ကရတာများလဲ?”
“ဒါက အင်း. . .သူ့ကိုပေးထားတဲ့သူရှိလို့ပါ”
ရှောင်ယွင့်လုံက ပြောသည်။
“လင်းလင်းက ဒါကိုတကယ်ချစ်တာ။ ပုံမှန်ဆိုရင် ဒါကိုလက်ထဲကနေကို လွှတ်မပေးတာ”
ဆရာဝန်သည် ခနတွေးပြီးနောက် ဆက်ပြောသည်။
“သိသာတဲ့ပြောင်းလဲမှုမျိုးတော့ မတွေ့ရသေးဘူး။ အပူချိန်က ဖြည်းဖြည်းချင်းကျနေတာမလို့ သူကပိုကောင်းလာတော့မှာပါ။ ပြဿနာက လုံးဝနိုးမလာနိုင်သေးတာပဲ။ ခုနက အရုပ်အပေါ်က တုံ့ပြန်မှုအရဆိုရင် ဒါကိုတကယ်ဂရုစိုက်ပုံပဲ။ ဒါပင်မယ့်လည်း ဒါကအံ့သြစရာ အကောင်းဆုံး တုံ့ပြန်မှုပဲ”
ဆရာဝန်၏စကားများသည် ဝူချန်းယွဲ့၏ မျက်နှာထားတင်းနေခြင်းကို ပျော့မသွားစေသော်လည်း အရင်ကလောက် စိတ်မကောင်းမဖြစ်တော့ပေ။ ရှောင်ယွင့်လုံသည် ဆရာဝန်အား မေးသည်။
“ဒါဘာသဘောလဲ? ငါတို့သူ့ကို ဆက်စောင့်ကြည့်နေသင့်သေးလား?”
ဆရာဝန်က ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
လင်းချင်း၏ နယ်မြေထဲတွင်တော့ လင်းချင်းမရှိပေ။ ခုံတစ်ချို့ပေါ်တွင် ထိုင်နေသည့်သူ အချို့ရှိသော်လည်း သွက်လက်သူအချို့မှာ ကြာကြာထိုင်မနေနိုင်ပေ။
လင်းဝမ်ဝမ်သည် ခူးလာသည့်စတော်ဘယ်ရီသီးများကို ကန်ဘေးက ရေပုံးကြီးနားတွင် ဆေးနေသည်။ သူမသည် တစ်ဖက်တွင် ရေပုံးနောက်ထပ်နှစ်ခုတွေ့သော်လည်း အနားတော့မသွားရဲပေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဇွန်ဘီနှစ်ကောင်ကို ထိုနှစ်ပုံးထဲတွင် ရေစိမ်ထားသည်ကို သူမမြင်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။
ဆေးပြီးသည့်နောက် ဆိုဖာနားသို့ ပြန်လာသည်။ စားပွဲပေါ်တွင်ချပေးကာ
“ဒါက လုမိန်းကလေးနယ်မြေကဟာတွေ။ စားလို့ရတာမလို့ စားကြပါ”
ဒီလိုပြောပြီးနောက် သူမသည် တစ်လုံးယူစားသည်။ သူမတို့သည် အရင်က ဒီစတော်ဘယ်ရီသီးများကို စားဖူးကြသဖြင့် ဇွန်ဘီအဖြစ်ပြောင်းမည်ကို မကြောက်ကြတော့ပေ။
Zawgyi Ver
၂၆၅။ ပုစဥ္းက အေရးႀကီးတယ္
လ်န္တရႈသည္ ေရခြက္ကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ အနံ႕ခံကာ ေသာက္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ယြမ္ထန္ရွင္းကို လွည့္ေျပာသည္။
“ေရထဲမွာ ထူးျခားတဲ့အစြမ္းတစ္ခုပါတယ္။ ငါ့အစြမ္းနဲ႕တူတာမ်ိဳးလို႔ ငါခံစားမိေတာ့ ဒါကကုသေရးအစြမ္း ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါပင္မယ့္ ဒီေရကစြမ္းအားက ငါ့အစြမ္းနဲ႕ လုံးဝႀကီးေတာ့ မတူဘူး။ ငါ့ထပ္ပိုတာေတြမ်ားတယ္။ ယြမ္လူႀကီးမင္းေျပာတာ အမွန္ပဲ။ ဒီေရက ကန့္သတ္ခ်က္ရွိတယ္”
သက္ျပင္းခ်ကာ ခြက္ကိုျပန္ခ်လိဳက္သည္။
“ဒါကေသာက္တဲ့သူက စြမ္းအားကို ဘယ္ေလာက္စုပ္ယူထားနိုင္သလဲ ဆိုတာေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္။ သတ္မွတ္ခ်က္ကိုေရာက္သြားရင္ လူ႕ကိုယ္ကထပ္ၿပီးေတာ့ ဒီေရထဲကအစြမ္းကို မစုပ္ယူနိုင္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့လည္း ပိုသြားတဲ့အစြမ္းေတြက လွ်ံထြက္ၿပီး ေပ်ာက္ကုန္မွာ”
သူက ဆက္ေျပာျပသည္။
ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ သူ႕ကိုၾကည့္ကာ စိတ္ညစ္သြားပုံေပၚသည္။
ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ ေခါင္းၿငိမ့္ကာ
“ဒါအမွန္ပဲ။ ဒါပင္မယ့္ ေရရဲ႕အစြမ္းက အခုမွစျပေန႐ုံထင္တယ္။ ငါတို႔ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပဲ။ ငါတို႔ေခါင္းေဆာင္ဝူဆီကို လာၾကည့္လို႔ရမလား?”
“ရတာေပါ့!”
ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းၿငိမ့္သည္။
ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ ကုတင္ေဘးတြင္ထိုင္ကာ လင္းလင္းကို ၾကည့္ေနသည္။ မိုလီက သာမိုမီတာမွ နံပတ္မ်ားကိုၾကည့္ကာ ေျပာသည္။
“အပူခ်ိန္ ထပ္က်သြားျပန္ၿပီ ၅၇.၁ျဖစ္သြားၿပီ”
ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ လင္းလင္းနဖူးကိုထိသည့္အခါ ပူေနဆဲျဖစ္၍ ေျပာသည္။
“ဒါပင္မယ့္ စိတ္က သိပ္မရွင္းေသးဘူး!”
မိုလီသည္ ႐ုပ္ေသႀကီးျဖင့္ ရွင္းျပသည္။
“ေခါင္းေဆာင္ အပူခ်ိန္ နည္းနည္းက်သြားတယ္။ အပူခ်ိန္က တိုးမလာသ၍ လင္းလင္းရဲ႕ အေျခအေနက ေကာင္းလာတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပဲ။ အစြမ္းနိုးဖို႔ျဖစ္ေနတာထက္ ဒီလိုကိုမာမဝင္ေသးတဲ့ အေျခအေနက ပိုေကာင္းတာေပါ့။ အေကာင္းျမင္စမ္းပါ။ လင္းလင္းအတြက္ နည္းတစ္ခုခုေတြ႕မွာပါ”
ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ သူမက သူ႕ကိုစိတ္သက္သာေအာင္ ေျပာေပးေနကာ လင္းလင္း၏ အခုေျခအေနသည္ မဆိုးေတာ့တာကို သိသည္။ သူမ၏အစြမ္းမ်ား စနိုးလာသည္က ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီေမွာ္ဆန္သည့္တားျခင္းသာ မျဖစ္ေနပါက ကိုမာျဖစ္သြားမွာ ျဖစ္ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္မွ နိုးလာမလဲ ဆိုသည္ကို ဘယ္သူကမွ သိမွာမဟုတ္ေပ။
အခုေတာ့ ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ အရမ္းေၾကာက္ေနသည္။ လင္းလင္း၏ အေျခအေနသည္ ထပ္ေျပာင္းသြားမွာကို သူစိုးရိမ္ေနတာ ျဖစ္သည္။ အထဲကစြမ္းအားမ်ားကသာ သူမ၏အစြမ္းကို ႏွိုးဆေပးေနပါက သူမတြင္ ရွင္သန္ဖို႔ အခြင့္အေရးမရွိနိုင္ေပ။
ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ ကုတင္ေဘးကခုံတြင္ထိုင္ရင္း လင္းလင္း၏လက္ကိုကိုင္ကာ ေနာက္တစ္ဖက္က သူမ၏ဆံၿမိတ္ေလးကို သပ္ေပးေနသည္။
“လင္းလင္း ေဖေဖ့ကိုၾကည့္။ ဗိုက္ဆာေနၿပီလား? ဘာစားခ်င္လဲ?”
လင္းလင္းကို နိုးၾကားေနေစရန္ စကားေျပာသည္။
ကေလးမေလးသည္ သူ႕ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ေသာ္လည္း ေခါင္းၿငိမ့္ ေခါင္းခါလုပ္မျပဘဲ နားမလည္သို ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာက်က္ကို အၾကည့္မ်ားေရာက္သြားကာ မ်က္လုံးမ်ားက တည္ၿငိမ္စြာ ၾကည့္ေနျခင္း မရွိေတာ့ေပ။
ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ စားပြဲေပၚတြင္ ဝူယြဲ႕လင္းတင္ထားသည့္ ျမက္ပုစဥ္းကို သတိရသြား၍ သြားယူလာသည္။
“လင္းလင္း ဒီကိုၾကည့္ သမီးႀကိဳက္တဲ့ ပုစဥ္းေလး။ သမီးမယူ၇င္ ေဖေဖက ဖြက္ထားေတာ့မွာ”
ျမက္ပုစဥ္း႐ုပ္ကို သူမ၏မ်က္လုံးေရွ႕တြင္ထားကာ စေနာက္သည့္အသံျဖင့္ ေျပာသည္။
Advertisement
လင္းလင္းက မတုံ႕ျပန္ဘူးဟု သူထင္ေသာ္လည္း အံ့ၾသစရာျဖစ္သြားသည္။ ကေလးမေလးသည္ မ်က္ႏွာက်က္ကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ အ႐ုပ္ကိုၾကည့္လာသည္။ ထိုအခါ ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ သူမကိုအံ့ၾသစြာၾကည့္ကာ ေျပာသည္။
“လင္းလင္း ဒါကိုမွတ္မိလား?”
လင္းလင္းသည္ ျမက္ပုစဥ္းကိုၾကည့္ေနကာ ဘာမွမေျဖေပ။ ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ ျမက္ပုစဥ္းကို ေ႐ြ႕လိုက္သည့္အခါ လင္းလင္း၏ မ်က္လုံးမ်ားက အ႐ုပ္ကိုလိုက္ၾကည့္သည္။
“လင္းလင္း ဒါကိုလိုခ်င္လား?”
သူေမးသည္။
“လိုခ်င္ရင္ ေခါင္းၿငိမ့္။ ဒါဆိုရင္ ေဖေဖက ေပးမယ္ ဟုတ္ၿပီလား?”
ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ သူ႕သမီး၏ဦးေႏွာက္က သူ႕စကားမ်ားကို လက္ခံၾကားနိုင္ေသးသလား သိခ်င္သည္။
လင္းလင္းသည္ သူျဖစ္ခ်င္သလို ေခါင္းမၿငိမ့္ျပေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ျမက္ပုစဥ္း႐ုပ္ကို လိုက္ၾကည့္ေနဆဲပင္။
ေဘးကမိုလီသည္ အံ့ၾသသြားကာ ထရပ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာသည္ အံ့ၾသေနပုံမရွိေပ။
“ဒါျမက္ပုစဥ္းက လင္းလင္းအတြက္ အရမ္းအေရးႀကီးတာ ျဖစ္မယ္။ မဟုတ္ရင္ ဒါကိုမွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုအခ်ိန္မွာ သူ႕စိတ္က ရွင္းေနတာ မဟုတ္ေသးဘူး”
ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ ျမက္ပုစဥ္းအား လင္းလင္းလက္ေပၚထားေပးကာ
“ဒါကိုသူတကယ္ခ်စ္တာ။ တစ္ခ်ိန္လုံး ရတနာေလးလိုမ်ိဳး ျမင္ေနတာ”
မၾကာခင္တြင္ ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ လ်န္တရႈႏွင့္ ယြမ္ထန္ရွင္းတို႔ႏွင့္အတူ ျပန္လာသည္။
“လင္းလင္း ဘယ္လိုလဲ? သက္သာလား?”
ဝင္ဝင္ျခင္း အေျခအေနကို တန္းေမးသည္။
“ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ ေခါင္းေဆာင္ဝူ။ မဖိတ္ဘဲ လာမိတာ အားနာပါတယ္။ စိတ္ထဲမထားဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္”
ယြမ္ထန္ရွင္းက ဝူခ်န္းယြဲ႕ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈထား၍ ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ တူယြမ္ရွင္းကို အခန္းထဲသို႔ ေခၚမလာကာ အျပင္တြင္ တျခားသူမ်ားျဖင့္ ထားခဲ့သည္။
သူ႕ကိုျမင္သည့္အခါ ဝူခ်န္းယြဲ႕သည္ ခ်က္ခ်င္းထကာ
“ရပါတယ္ ေက်းဇူးမတင္ရေသးဘူး။ မင္းရဲ႕ေရက လင္းလင္းအတြက္ အက်ိဳးရွိပုံပဲ။ အကူအညီထပ္ေတာင္းလို႔ ရေသးမလား”
“လင္းလင္းကို ၾကည့္လို႔ရမလား? အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ေရရဲ႕အာနိသင္ကို ကြၽန္ေတာ္လည္း ေသခ်ာမသိဘူး။ ကူညီနိုင္တယ္ဆိုရင္ပဲ တကယ္အံ့ၾသစရာပါပဲ”
ယြမ္ထန္ရွင္းက ေျပာသည္။
“အင္း!”
ဝူခ်န္းယြဲ႕က ေျပာသည္။
“ဒါပင္မယ့္ လင္းလင္းရဲ႕ အေျခအေနက မေျပာတက္ေသးဘူး”
“အင္းေပါ့!”
ယြမ္ထန္ရွင္းသည္ ေခါင္းၿငိမ့္ကာ ကုတင္ေဘးသို႔လာ၍ ဆရာဝန္လ်န္က လင္းလင္းအား စစ္ေဆးေနသည္ကို ၾကည့္သည္။
“ဘယ္လိုေနလဲ?”
သူေမးသည္။
ဆရာဝန္လ်န္သည္ လင္းလင္း၏ လက္ထဲတြင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ျမက္ပုစဥ္းကို ၾကည့္သည္။ ျမက္ပုစဥ္းကို ထိဖို႔လုပ္သည့္အခါ လင္းလင္း၏ မ်က္လုံးမ်ားက အနည္းငယ္ေျပာင္းသြားသည္ကို သူျမင္လိုက္ရသည္။
ေနာက္သို႔ဆုတ္ကာ ေျပာသည္။
“ငါတို႔ထြက္လာတည္းက အပူခ်ိန္က က်ေနတာပဲ။ ကိုမာျဖစ္လုနီးပါး ျဖစ္ေနတုန္းပဲဆိုပင္မယ့္ လက္ထဲကဟာကို အရမ္းဂ႐ုစိုက္ေနသလိုပဲ။ ဘယ္ကရတာမ်ားလဲ?”
“ဒါက အင္း. . .သူ႕ကိုေပးထားတဲ့သူရွိလို႔ပါ”
ေရွာင္ယြင့္လုံက ေျပာသည္။
“လင္းလင္းက ဒါကိုတကယ္ခ်စ္တာ။ ပုံမွန္ဆိုရင္ ဒါကိုလက္ထဲကေနကို လႊတ္မေပးတာ”
ဆရာဝန္သည္ ခနေတြးၿပီးေနာက္ ဆက္ေျပာသည္။
“သိသာတဲ့ေျပာင္းလဲမႈမ်ိဳးေတာ့ မေတြ႕ရေသးဘူး။ အပူခ်ိန္က ျဖည္းျဖည္းခ်င္းက်ေနတာမလို႔ သူကပိုေကာင္းလာေတာ့မွာပါ။ ျပႆနာက လုံးဝနိုးမလာနိုင္ေသးတာပဲ။ ခုနက အ႐ုပ္အေပၚက တုံ႕ျပန္မႈအရဆိုရင္ ဒါကိုတကယ္ဂ႐ုစိုက္ပုံပဲ။ ဒါပင္မယ့္လည္း ဒါကအံ့ၾသစရာ အေကာင္းဆုံး တုံ႕ျပန္မႈပဲ”
ဆရာဝန္၏စကားမ်ားသည္ ဝူခ်န္းယြဲ႕၏ မ်က္ႏွာထားတင္းေနျခင္းကို ေပ်ာ့မသြားေစေသာ္လည္း အရင္ကေလာက္ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေရွာင္ယြင့္လုံသည္ ဆရာဝန္အား ေမးသည္။
“ဒါဘာသေဘာလဲ? ငါတို႔သူ႕ကို ဆက္ေစာင့္ၾကည့္ေနသင့္ေသးလား?”
ဆရာဝန္က ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
လင္းခ်င္း၏ နယ္ေျမထဲတြင္ေတာ့ လင္းခ်င္းမရွိေပ။ ခုံတစ္ခ်ိဳ႕ေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည့္သူ အခ်ိဳ႕ရွိေသာ္လည္း သြက္လက္သူအခ်ိဳ႕မွာ ၾကာၾကာထိုင္မေနနိုင္ေပ။
လင္းဝမ္ဝမ္သည္ ခူးလာသည့္စေတာ္ဘယ္ရီသီးမ်ားကို ကန္ေဘးက ေရပုံးႀကီးနားတြင္ ေဆးေနသည္။ သူမသည္ တစ္ဖက္တြင္ ေရပုံးေနာက္ထပ္ႏွစ္ခုေတြ႕ေသာ္လည္း အနားေတာ့မသြားရဲေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဇြန္ဘီႏွစ္ေကာင္ကို ထိုႏွစ္ပုံးထဲတြင္ ေရစိမ္ထားသည္ကို သူမျမင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ေဆးၿပီးသည့္ေနာက္ ဆိုဖာနားသို႔ ျပန္လာသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ခ်ေပးကာ
“ဒါက လုမိန္းကေလးနယ္ေျမကဟာေတြ။ စားလို႔ရတာမလို႔ စားၾကပါ”
ဒီလိုေျပာၿပီးေနာက္ သူမသည္ တစ္လုံးယူစားသည္။ သူမတို႔သည္ အရင္က ဒီစေတာ္ဘယ္ရီသီးမ်ားကို စားဖူးၾကသျဖင့္ ဇြန္ဘီအျဖစ္ေျပာင္းမည္ကို မေၾကာက္ၾကေတာ့ေပ။
Advertisement
- In Serial20 Chapters
Exorcism 101: Where Love can Cure Ghost Possession
Exorcists are human beings who can get rid of curses given by restless ghosts to normal human beings. If a human received a curse, his or her heart will stop beating. That is why an exorcist needs to get rid of the curse by inducing emotions that can make their heart beat again. There are two ways to save a victim and one of those is by the means of...love.
8 163 - In Serial17 Chapters
I'm an Alley Cat with a Status Screen
I'm a (not so) humble alley cat that found a portal to a fantasy world. The system immediately gave me self-awareness and taught me the meaning of words. Now I can't seem to find my way back to my old world, but that's ok, because this world allows me to become a fearsome predator by earning levels and skills. Follow my journey as I wage a bloody vendetta against the dog headed kobolds and any other dog-like creature I happen to enounter. Also, treats and chin scratches are used to bribe me into helping hapless cat eared people. Other adventures await! Warning: Gore tag is serious. People get eaten by monsters. Monsters get eaten too. Lots of blood. Not for the faint of heart. Cover Art by kgy121 of Experimental Wuxia Novel Disclaimer: The views portrayed by characters in this novel are not the author's own. I don't actually hate dogs.
8 165 - In Serial6 Chapters
Imperium
People with superpowers start appearing all over the planet, and... well, you know the gist of it. This time, the Main Character has an overpowered ability that isn't just your average super strength or power cancelling ability.
8 181 - In Serial8 Chapters
Every Time I Sleep, I Die
Kayla, a normal girl who had normal aspirations. There is just one problem, she dies everytime she falls asleep. Unknown of this fact, she believes she is just visiting the afterlife in her dream where only one phrase can wake her. What happens when the people closest to her start to die? Will she be able to bring them back from the land of the dead?
8 174 - In Serial45 Chapters
SOULMATES.
━━ MATTHEW TKACHUK!❝ After all, soulmates always end up together.❞ mainly social media- messages, instagram, ect. [calgary flames] [matthew tkachuk] © nazemkadri 2017
8 168 - In Serial9 Chapters
Yarichin Bitch Club and a New Member!
Ok, so this story is about a guy named Ryusei Akito, and his experience at the "Photography Club"!Hope you enjoy it!
8 206
Prev Chap
Next Chap
Chap List
Boy
Girl
